Het is vandaag gelukt. Mijn benen zijn niet meer wit. Een hele prestatie. Bruin kan je ze ook niet meteen noemen, eerder wit met rode vlekken, het omgekeerde van een vliegenzwam dus. Gedeeltelijk komt dit door de ontelbare muggenbeten en gedeeltelijk dankzij Yade. Een woordje uitleg... Als je tegen Yade zegt dat ze iets niet mag/kan doen, beginnen haar ogen te glimmen en vernauwd haar bewustzijn tot dat ene ding dat verboden werd. Ze kan er moeiteloos een hele dag over doordrammen. Zodra we voet op het strand bij ons hotel hadden gezet en ze het kleine eiland voor ons in zee zag, wist ze het. "Daar zwem ik heen!" Nu ligt dat eiland ogenschijnlijk wel vlakbij, maar schijn bedriegt als er enkele honderden meters golven tussen liggen. "Nee, dat is veel te ver, daar kan ik zelfs niet naartoe zwemmen," was dus een logisch anrwoord. Ze kreeg er zelfs wat les over stromingen en golven bovenop. Maar logica is niet aan haar besteed als ze zich iets in haar hoofd heeft gehaald. Dus kreeg ze Hans zover om een poging te wagen (met zwemvestje). Een half uur later stond een mopperende Yade opnieuw aan deze kant van het strand. Het bleek te pijnlijk te zijn door de rotsen in het ondiepe water. Twee dagen en heel wat gezeur later ondernam ik met haar een tweede poging, ditmaal gewapend met een grote zwemband waar ik af en toe wat mee op kon hangen. En we hebben het gehaald, maar niet zonder schrammen en schaafwondes. "Zo erg was het toch niet," zei ze triomfantelijk toen ze het eiland op rende. Nee, voor haar niet ;-) We vierden onze overwinning met enkele stroofjes "op een onbewoond eiland" Het kan best zijn dat je er niet van je fiets valt, maar 'geen pietsie pech' vind ik er toch over als ik naar mijn knieën kijk. Mijn nieuwe versie: Op een onbewoond eiland val je doodmoe op het strand op een onbewoond eiland heb je nood aan gaasverband de rug verbrand en de voeten rood voel je je klaar voor 't schroot je zucht 'oef ik ben niet dood'
En als je een beetje bekomen bent, besef je dat je ook nog terug moet... Gelukkig hielp de stroming daarbij een handje. Onnodig te zeggen dat ik me nadien even languit naast het zwembad heb gelegd met mijn boek: De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry. Ik kreeg er spontaan zin in wandelen door. Volgend jaar een blog over een tocht naar compostela? Of de GR20? Dan kan Seth mee, de hond die we nu nog niet hebben, maar waar we onze housesitter moeilijk mee kunnen opzadelen. (Bij deze een woordje van dank aan Nicky voor de goede zorgen!)
En de rest van de dag... die vulden we naar goede gewoonte met lekker eten, wat wandelen en samen zingen. Hans heeft hier blijkbaar wat last van een muzikale identiteitscrisis want hij loopt de hele tijd liedjes van Iglesias te neuriën. Die trachten we met z'n drieën uiteraard zo snel mogelijk te overstemmen. Bijvoorbeeld met eigen versies op 'Dit is een plek om lief te hebben'. En we vinden hier zoveel redenen om alles en iedereen lief te hebben dat dat moeiteloos lukt. Groeten from Thailand, with Love
