Soms valt een verplaatsing veel beter mee dan verwacht, soms gaat het heel wat minder vlot. Onze reis vandaag was eentje van de laatste categorie. We meenden rechtstreeks met een bus naar Nang Rong te kunnen rijden, maar we moesten eerst naar Korat om daar een tweede bus te nemen naar onze nieuwe bestemming. Bij die overstap spurten Yaël, Yade en Hans naar de dichtstbijzijnde toilet. Ik houd ondertussen de bus tegen en terwijl ik op hen sta te wachten weet ik al dat dit geen goed idee is. We hebben dan wel de bus, maar we gaan voor onbepaalde tijd op dat voertuig 'opgesloten' zitten... Dus probeer ik niet te denken aan water, vooral niet aan stromend water. Er zijn nog vier plaatsen in de bus, jammer genoeg niet naast elkaar. Ik ga zodanig zitten dat ik de meisjes in de gaten kan houden en ga door met niet denken aan... De eerste honderd meter van de rit stoppen we vijf keer en ik vrees dat het aan dit tempo pas avond zal zijn vooraleer we in Nang Rong toekomen. Nog voor we de snelweg bereikt hebben zitten (en vooral staan) er zoveel mensen op de bus dat ik de meisjes niet meer kan zien. Geen fijn gevoel. Gelukkig weet ik dat Hans vooraan zit en dat ze niet ongemerkt voorbij hem zullen geraken. Een huilende baby brengt soelaas. Er wordt plaatsgemaakt voor moeder en kind en ze belanden op het stoeltje naast Yade. Tusssen armen, benen en buiken door zie ik dat Yaël en Yade zich over de baby ontfermen en ik kan opnieuw wat genieten van het prachtige uitzicht op het platteland. Tegen de tijd dat een emmer al aanlokkelijk lijkt, begint de bus langzaam leeg te lopen en kunnen we eindelijk weer een normaal gesprek voeren. "Amai, die baby kan geen minuut stilzitten," zucht Yade. "Je moet daar de hele tijd mee bezig zijn, dat is zo vermoeiend!" Ik zeg maar niet dat dat bij hen soms nog steeds het geval is. We rijden immers de stad binnen en de verlossing is nabij. Een taxirit later staan we in het nieuwe hotel en ik ben lang niet meer zo blij geweest een schoon toilet te zien. Ook onze kamer mag er wezen. Dit is het eerste bed van deze reis met een goede matras en ik kijk er nu al naar uit om vanavond te gaan slapen. Maar eerst moeten we de meisjes hun zwembadtijd gunnen. Dat hebben ze verdiend na deze reisdag.
