Heb jij of ken jij iemand met kanker, neem dan dit lintje mee en plaats hem op je blog.
Kanker is een versckrikkelijke ziekte, En het is ons doel om dit lint op elke blog te krijgen.
agenda
Pijn is fijn...
13-08-2009
Laatste uren
Morgen om deze tijd ben ik er al vanaf!!!!!! Ik hoop echt dat de operatie vlot verloopt en dat er niet teveel complicaties zijn.... En wie weet... Misschien heb ik dan in de toekomst wel minder pijn :D
Nog iets leuks.... Dinsdag waren mama en ik naar de kapper geweest. Kwestie van weer een makkelijk kapsel te hebben voor mijn verblijf in Pellenberg. Die kapster vroeg of ik nog lang in het gips moest en wat er gebroken dus natuurlijk gaf ik een verkorte versie van de handgeschiedenis met weer verbazing alom. Iets daarna kwam er 1 van die klanten naar mij, stelde zich voor als journalist en vroeg of ik het verhaal eens wou vertellen. Dus telnummer gegeven en deze voormiddag kreeg ik een belletje van die man :p We hebben dan voor iets later afgesproken en hebben het gesprek gevoerd in de stal van de paarden :p (deze was trouwens nog niet uitgemest, dus ocharme die man...) Was wel een aangenaam gesprek. Ik hoop enkel dat het verhaal niet teveel zal verdraaid worden... Maar ja, dat zien we dan wel... Shania en Julie (die de paarden aan het verzorgen waren en gingen mesten) vonden het reuze-interessant als ik dan achteraf zei wie en wat die man was... Shania (5 jaar) liet me wel even weten dat de foto's waar zij mee opstond opnieuw moeten gedaan worden want ze had haar slechte kleren aan :p Hihi...
Nog maar 5 dagen te gaan... Het komt nu wel heel dichtbij en ik word geweldig nerveus als ik eraan denk...
Enfin, toch ook goed nieuws. Sinds kort staan de kleine pony's weer thuis (na een jaar op verlof te zijn) en dat kon enkel door de hulp van enkele goede mensen. Zij verzorgen de pony's nu dagelijks en zorgen ook voor hen tijdens mijn opname. Natuurlijk wringt het nu wel ergens dat ik de grote paarden verkocht heb maar ja.... Het ging toen niet anders...
Ik probeer echt om nu nog zoveel mogelijk te genieten, of toch proberen te genieten. Mijn gedachten dwalen vaak af naar de operatie. Mijn grootste angst is dat de pijn niet minder gaat worden...
Ik weet niet eens of de operatie gaat doorgaan, heb de laatste dagen weer steeds koorts. Het hand blijft wel toe, dat is al een opluchting op zich, geen etter te bespeuren maar vanwaar dan die koorts....
Enfin, maandag moet ik toch zowiezo op controle, een laatste check-up voor de operatie. Bloed zal dan ook wel nagekeken worden...
Alhoewel ik de voorbije maand het gevoel had dat het wat beter ging, is het sinds deze week terug aan het minderen. De koorts gaat weer regelmatig naar 39°, de pijn is weer sterker alhoewel er gelukkig geen etter uit de flap komt :D Ik heb de laatste dagen constant hoofdpijn en zo een algemeen slecht gevoel. Ik hoop zo dat al de miserie eind augustus voorbij gaat zijn. Dat zou zo geweldig zijn :p
Mijn vriendin, Sara, wordt vandaag geopereerd aan haar schouder. Zij heeft de ongemakkelijke gewoonte om haar schouder uit de kom te hebben bij verkeerde bewegingen. Haar rechterschouder heeft ze nu al 7 keer uit de kom gehad, het aantal van de linker weet ik niet. Nu gaan ze vandaag dmv een kijkoperatie haar gewrichtsbanden van haar rechterschouder inkorten. Ze mag vandaag al terug naar huis en moet dan 2 maanden revalideren. Bij deze hoop ik dat alles goed gaat en dat de operatie een succes is.
Het grappige aan Sara en mij is dat wij altijd alles tesamen voor hebben. Zij is de dochter van de manege-eigenaar en mijn paardje stond daar ook. Zo hebben we 10 jaar geleden samen naar de spoed moeten gaan. Ik was al bokkend van een pony gevallen waarna zij erop kroop. Zij viel met de pony (leuke pony :p). Ik had mijn linker-ellepijp gebroken, zij haar schouder uit de kom en dus zaten we samen op de spoedafdeling en ik kan zeggen dat er grote hilariteit was bij het verplegend personeel omdat we allebei gekwetst waren en allebei door dezelfde pony :p
Zo had ik ooit eens mijn gewrichtsbanden van mijn enkel gescheurd. Natuurlijk had Sara de dag nadien haar schouder weer uit de kom.
Het grappige nu is dat zij vandaag geopereerd word, op 14 juli en ik volgende maand, op 14 augustus. Dat gaf natuurlijk weer de nodige hilariteit bij kennissen.
Ik heb nog steeds geen datum ontvangen over de volgende operatie. Begint wel irritant te worden. Dat wachten en wachten en nog niets weten... Ik hoop vlug uitsluitsel te krijgen over de datum...
Vandaag weer consultatie in GHB. Mijn CRP is gezakt naar 11.9 (bij gezonde mensen is dit onder 5) en de profs vinden het veilig genoeg om de operatie in de komende weken te doen op voorwaarde dat mijn bloed niet slechter wordt en de flap droog blijft. Ze hebben me dan ook bovenaan de lijst gezet. Zodra er een operatie weg valt, word ik verwittigd en moet ik binnen.
Verder heeft Prof. Degreef me verteld dat de arthrodese zonder heup bij mij niet kan doorgaan omdat ik geen kraakbeen meer heb. Er is geen andere oplossing. Daar was ze heel zeker van. Dat heeft me enigsinds wel opgelucht. Het zal een zware operatie worden en door mijn medische geschiedenis zal ik minstens een week in de kliniek moeten blijven :(
Enfin, ik sta ervoor en moet erdoor. Niets aan te doen. Enkel hopen dat de pijn na de operatie minder zal zijn.
Effe updaten :D Scans zijn achter de rug en vandaag weer consultatie. Blijkbaar heb ik niets kraakbeen meer in mijn hand zitten en nu willen ze weer opereren. Een polsarthrodese of gewoon simpelweg vastzetten. Ik zie het allesinds niet zitten. Ik heb geweldig veel schrik om opnieuw geopereerd te worden... En verder is er ook geen uitsluitsel dat de pijn dan weg is. Het is ook zo definitief. Pols staat dan voor altijd vast en ik kan nu al zo weinig. En dan moeten ze ook nog bot uit mijn heup hebben... Wat als het daar dan mis gaat?
Heeft er iemand ervaring met een polsarthrodese? Positief of negatief? Wat kan je nog? Lang in de kliniek moeten blijven? Revalidatie achteraf? Pijn?
Ten eerste moest ik 2 uur wachten eer het aan mij was. Normaal zit ik daar niets mee in, ik heb toch niks anders te doen maar als mijn hand zoveel pijn doet, is het het gemakkelijkste als ik mijn had omhoog leg en dat gaat dus niet in de wachtzaal. Echt afzien.
De assistent heeft dan eerst mijn 'rapke' van de wond verwijderd wat ook al niet goed deed en daarna kwam Desmedt erbij die het natuurlijk weer super vond om er zoveel mogelijk etter uit te duwen. De tranen liepen nogal. Dat is echt een bruut, volgens mij was hij in een vorig leven beul, ofzo...
Er is eigenlijk niet veel gezegd. Met de AB mag ik stoppen omdat ik ze toch overgeef. En verder blijft er een gips rond. Ik moet wel weer een CT-scan doen op vrijdag 12/06 en dan terug op consultatie op 16/06. De CT-scan is om 17u20 gepland en moet nuchter.... Leuk, dus ook geen pijnstillers... Ze willen weten of er een botje afgestorven is.
Volgens mij weten ze het niet meer maar wie weet het dan wel? Wie kan helpen? Is dit nu mijn leven? 's Ochtends opstaan en dan de uren tellen tot ik naar bed ga, en dan 's nachts wachten tot ik 's ochtends weer kan opstaan... Leuk leven, voor mij hoeft het niet meer... Misschien egoïstisch maar dan zij het zo...
Nog een paar uur!!! Ik verklaar mijn eigen zot dat ik naar een consultatie uitkijk maar het is niet anders. Ik hoop echt zooo hard dat ze kan helpen....
Ziekenkas deze voormiddag is gelukt. Ik ben aanvaard. Dus nu is het ipv verzekering ziekenkas maar die gingen al direct het riziv inschakelen omdat ik al langer dan 1 jaar thuis ben. Weet niet juist wat dat betekent maar dat zoek ik wel op als ik me beter voel...
We hebben het gehaald!!!! Het is dinsdag!!!! Eindelijk. Ik kijk zo uit naar de consultatie straks. Aub, ik hoop dat Degreef weet wat ze doet en kan helpen...
Pijnstillers en AB nemen, lukt nog steeds niet. Ik geef het telkens opnieuw over. Temperatuur bij opstaan was 37.1° maar nu al terug 37.5° en nog stijgende
En verder wil ik iedereen bedanken die me steunt. Al die kleine berichtjes doen me toch wel goed :D
Sinds gisteren voel ik me nog ellendiger. Temperatuur schommelt tussen 37.3° en 38.9°, het is afhankelijk van de inname van afebryl. Pijnstillers en antibiotica heb ik nog een paar keer genomen maar het komt er telkens terug uit. Nu zit ik dus al zeker 24u zonder ab.
Enige positieve en waar ik me aan vastklamp is het feit dat het morgen dinsdag is en dat we dan naar Degreef kunnen en ik hoop uit de grond van mijn hart dat zij wel kan helpen....
Weer een helse nacht achter de rug. Ik vond maar geen comfortabele houding. Mijn hand klopte verschrikkelijk. Maar we zijn weer wat dichter naar dinsdag.... Temperatuur schommelt ondanks dafalgan 1gr tussen 37.4° en 38.2°, niet heel erg dus maar ik heb wel schrik omdat mijn vingers nu heel vaak 'slapen' en er een deel van mijn hand is dat gevoelloos is. Mama is er ook totaal niet gerust op maar we kunnen niets anders doen dan wachten en wachten tot dinsdag...
Dinsdagvoormiddag moet ik bij de controle-arts van de ziekenkas zijn, en rond 15 uur moet ik dan naar het Gasthuisberg voor de consultatie bij Degreef... eindelijk...
En donderdag moet ik dan opnieuw die botscannen laten doen om te zien in welk stadium ik zit van sudeck...
Ik denk dat ik nog nooit zo heb uitgekeken naar een consultatie. Meestal is dat dik tegen mijn zin maar nu kan de tijd echt niet snel genoeg gaan... Komaan, ik wil dat het dinsdag is....
Tegen 16u had ik 38.8° koorts terwijl ik zo'n koud had. Daarbij komt dan nog het overgeven terwijl er niets in je maag zit en geweldig draaien. Heb dikwijls gedacht dat ik weer ging flauw vallen. We stonden weer op het punt om naar Spoed te gaan maar hebben dat toch maar niet gedaan. Ze kunnen er ons toch niet helpen, we moeten volhouden tot dinsdag...
Deze ochtend naar de huisarts geweest, mijn hand is dubbel zo dik en doet weer geweldig pijn. De huisarts heeft de antibiotica veranderd en liet weten dat we naar spoed moesten als het nog verergerde voor IV antibiotica. Tegen de avond kon ik mijn vingers nog amper bewegen, had ik koorts en bleef dat hand maar zwellen dus ja.... Klaar maken voor spoed. Daar aangekomen was er geen kat :D Dus we dachten dat het snel ging gaan maar dat was vergeefse hoop... 2 uur na aankomst is mama gaan vragen of ze me vergeten waren en nog geen 10 minuten daarna riepen ze ons. Bloedafname en wachten maar... CRP is verdubbeld sinds woensdag, van 10 naar 20 maar nog geen paniek. Ik heb al 476 gehad dus 20 is niks. Artsen kwamen kijken, duwen op het hand en zeggen dat ik moet wachten tot dinsdag, op de consultatie met Dr. Degreef. Het is wel ontstoken maar ze durven niets vanwege mijn voorgeschiedenis. Ik moet wachten... Ze hebben me weer in gips gestoken maar dat heb ik na een aantal uren weer uitgedaan, dat was niet uit te houden. De pijn is ondanks de pijnstillers nog verhoogd, temperatuur blijft op en neer gaan en hand ziet er walgelijk uit. Ik hoop dat ik het uithou tot dinsdag en dat er niet meer schade gaat zijn aan het hand :(
Te nacht heb ik gewoon niet kunnen slapen. Heb gewoeld, naar wc geweest, terug gaan liggen, proberen te lezen, terug proberen te slapen, op laptop geweest, terug proberen te slapen enz... Ik was zo moe en het lukte maar niet. Als het dan uiteindelijk 7u werd was ik zoooo blij dat ik uit bed kon maar groot was mijn schrik als ik mijn steunverband afdeed en die flap weer open was. Nu snapte ik ook waarom ik me zo ellendig voelde en waar dat zeurende, brandende gevoel vandaan kwam. Eerst naar de dokter gebeld, deze zei om maar direct naar de spoed te gaan. De eerste verpleegster heeft 3 geprikt en opgegeven, de verpleger erna was bruut maar had wel bloed. Nog foto's laten nemen en dan wachten op de bloeduitslag. Het bloed valt mee, CRP is verhoogd naar 10 en de flap heeft alle uiterlijke tekenen van een infectie (gezwollen, rood, warm,...). Ze hebben contact genomen met orthopedie en het gebruikelijke toegepast. Dalacin (antibiotica) dat ik uiteindelijk had kunnen verlagen naar 1 per dag (ik neem het nu al van Juni 2008 constant) terug opgedreven naar 3/dag en opnieuw in gips. Volgende week dinsdag op controle bij Dr. Degreef en donderdag dan die nieuwe botscan.
Ergens heb ik wat schrik om terug op consultatie te gaan bij Dr. Degreef. Uiteindelijk heb ik die operatie afgezegd in Februari en zijn we toen achter een 2de opinie gegaan en niet meer op consultatie bij haar geweest en nu moet ik dan terug... Wat gaat ze zeggen????
En nog slechter is dat er nu echt vieze, dikke etter uit de flap komt (dat was nog niet in de kliniek) en ik heb verhoging gekregen. Pff, ik zal maar proberen me niet op te winden...
Maar het mag nu echt gaan stoppen.... Alstublieft!!!!!!
Ik ben Ulrike
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwrode () en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 08/10/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paarden.
Tja, mijn actief leven tussen de paarden is sinds 15/12/2007 helemaal veranderd. Lees mijn blog en ontdek waarom...
Nog maar 5 dagen te gaan... Het komt nu wel heel dichtbij en ik word geweldig nerveus als ik eraan denk...
maar het is niet anders. Ik hoop echt zooo hard dat ze kan helpen....
maar nu al terug 37.5° en nog stijgende 
