Heb jij of ken jij iemand met kanker, neem dan dit lintje mee en plaats hem op je blog.
Kanker is een versckrikkelijke ziekte, En het is ons doel om dit lint op elke blog te krijgen.
agenda
Pijn is fijn...
18-11-2008
Grrr, dat hand!!!
Vandaag om 14 uur weer naar GHB. De resultaten van de voorbije scans werden opnieuw besproken. Blijkbaar zijn er handwortelbeentjes die toch serieus zijn aangetast door de MRSA-infectie. Ze zijn niet meer in staat om hun functie naar behoren uit te voeren en die botjes zorgen samen met de aangetaste spieren en zacht weefsel voor die aanhoudende pijn. De professor liet me dan ook weten dat het niet meer kan genezen worden. Die aantasting en misvorming van die botjes zijn onomkeerbaar. En omdat mijn hand-pols nog steeds opzwelt, van kleur veranderd,... hebben ze vermoedens dat die MRSA-infectie nog niet helemaal overwonnen is. Ik heb sinds die uitbraak ook al van juli 2008 steeds verhoging tot lichte koorts (niet lager dan 37.1°, maar ook niet hoger 38.2°) en blijkbaar is zo'n lange periode ook vermoeiend voor het lichaam. Nu moet ik op vaste tijdstippen de temperatuur nemen tot de volgende raadpleging. Dan wordt er ook beslist of ik opnieuw start met antibiotia. Ik moet nog zien vol te houden tot in januari, dan is de volgende operatie gepland. Ze gaan die handwortelbeentjes vastzetten en de hele slechte eruit halen maar ze hebben schrik voor eventuele infecties (en ik ook; dat wil ik niet nog eens meemaken ). Soms lijkt het alsof ze het niet meer weten in GHB. Dat gevoel heb ik dan, hé... Ze willen dit of dat proberen maar dat durven ze dan niet door die infectie dus proberen ze iets anders. Volgens mij weten ze zelf echt nog niet hoe mijn hand-pols gaat evolueren en ik vind het verschrikkelijk dat ze telkens iets anders zeggen of de behandeling ineens omkeren. Ik zit de laatste tijd dan ook te piekeren of ik niet voor een 2de opinie zou gaan. Het kan eigenlijk geen kwaad om een ander zijn mening te vragen. Uiteindelijk is de geplande operatie in januari ook onomkeerbaar... ik weet het nog niet....
Hoop doet leven,
al is het soms maar voor even.
Even weer dat lichtpuntje zien,
en voel je weer even gelukkig voor tien.
Als een kaartenhuisje stort het ook zo weer in,
en denk je wat heeft het allemaal voor zin.
Toch moet je altijd in dat tikkeltje hoop blijven geloven,
want dan komt steeds je gelukkig gevoel weer boven.
Steeds maar blijven geloven in wat je wilt in het leven,
want hoop doet leven, al is het soms maar voor even.
( van Noelle)
Vandaag is echt weer een rot-dag. Geen zin om iets te doen en geen zin om niets te doen. Ik kon de slechte gedachten maar niet uit mijn hoofd zetten en in plaats van positief te zijn, somde ik op wat ik allemaal niet meer kan. Ik merk dat ik stilletjes aan kopje onder ga. Verder voel ik me schuldig omdat mama nu zoveel last heeft met mij. Voor haar is het ook zeer zwaar. Ze is nu eigenlijk verplicht om mijn huishouden ook te doen en verder moet ze ook nog voor Bomma zorgen. Verder had ik weer veel pijn vandaag, dus neem ik meer pijnmedicatie maar daar word ik dan weer zo moe van dus dan word ik chagrijnig en krijgt mama het hard te verduren. Daar heb ik dan spijt van en zo gaat het maar verder... Erg dat de mensen die het dichtst bij mij staan, ook steeds een volle lading van mij kunnen krijgen. Dat verdient mama echt niet... Misschien moet ik toch maar starten met de morfineplakkers. Die liggen hier al 9 dagen thuis maar ik heb echt schrik om ze te gebruiken. Nu heb ik de gedachte dat als ik de pijn niet meer aankan, ik de plakkers nog heb maar wat als ik de plakkers gebruik en er een moment komt dat de pijn te erg wordt. Dan heb ik niets meer achter de hand dat me kan helpen en dat jaagt me dan weer schrik aan...Pfff, voor vandaag stop ik ermee want ik ben mezelf weer aan het opjagen....Morgen is er weer een nieuwe dag....
Om half 9 was ik weer present op de nucleaire dienst, ik mocht direct door en onder de scanner. Eventjes wachten om te zien of de foto's gelukt waren en daar was de dokter... En mijn zenuwen gingen onmiddellijk de lucht in maar hij kon al zeker bevestigen dat ik GEEN botkanker had !!!!!!!!!!!!!!! Voor de rest van de uitslag moest ik nog een paar uur wachten dus mama en ik opgelucht terug naar huis. Ja, opgelucht want de ergste diagnose was uitgesloten.... In de namiddag dan terug op raadpleging. Hij (die dokter) is niet mijn behandelende arts dus hij kon niet veel zeggen maar daar gingen wij niet mee akkoord. Ik wou het weten en wel nu.... Blijkt dat op verschillende scans gebleken is dat mijn pols 1 grote hotspot is, dus een plaats met verhoogde activiteit. Met andere scans hebben ze dan kunnen zien dat er sprake is van een heel zware infectie in de weke gedeelten van mijn pols EN zijn er aanwijzingen dat die infectie ook aan het evolueren is naar een botinfectie. Van die dokter moest ik dan deze avond naar de huisdokter voor verdere info. Allee, eerst nog bezoekje psycho, daarna pijnkliniek en ondertussen gebeld naar huisdokter om afspraak te maken. Nu ben ik thuis, mijn huisdokter bevestigde dat het om een infectie gaat en laat ook weten dat er terug operaties en een langdurige opname volgen. Aangezien ik 4 maanden antibiotica genomen heb en de infectie niet gestopt is, zal ik opnieuw intraveneus antibiotica moeten krijgen. Dinsdag terug naar GHB om opname en verdere stappen te bespreken, nu ga ik mijn bedje in, ik ben verschrikkelijk moe en heb veel pijn. Tot morgen
Om kwart na 8 moest ik op nucleaire dienst zijn dus goed op tijd vertrekken want er is altijd file naar Leuven. Eerst inschrijven en dat verloopt normaal gezien vlot maar vandaag niet, er waren nog 37 nummers voor mij . Juist op tijd was ik op de afdeling en mocht al direct door lopen. Bedje in en dan begint de strijd. Prikken verpleegster nummer 1 prikte 2x, dan nummer 2 erbij en proberen, nummer 3 en proberen en nummer 4 had na de derde prik bloed. Mijn voeten waren nog blauw van vorige week, in mijn rechterarm kunnen ze niet prikken dus moesten ze echt in mijn linkerarm een infuus steken. Nuja, de 7de keer was dus raak en er werd zo'n heel dikke spuit gevuld met mijn bloed. Normaal gaat het infuus er dan uit maar in mijn geval lieten ze het infuus steken . Hierna was ik 2 uur vrij. In die 2 uur werden dan de witte bloedcellen uit mijn bloed gefilterd en licht radio-actief gemaakt en dan terug ingebracht wat dus goed lukte dankzij het infuus. Het infuus eruit en voor 4 uur vrij. Mama en ik besloten om terug naar huis te gaan en ik ben gewoon in de zetel in slaap gevallen , mama maakte me gelukkig wakker om half 3 dus nog mooi tijd om rustig terug naar GHB te gaan. Daar dan onder de scanner gedurende 20 minuten en dan wachten. Resultaat is dat ik morgen om half 9 er nog eens onder moet . Damn, nog geen antwoord, de dokter wil nog duidelijkere beelden voor hij me morgen spreekt daarom een laatste scan. Dus op naar morgen en eindelijk een antwoord...
Pfff, morgen weer naar het Gasthuisberg voor onderzoek. Ik ben eigenlijk wel serieus zenuwachtig. Met deze test gaan ze waarschijnlijk kunnen zeggen wat er nu weer aan de hand is. Ze hebben me wel al gewaarschuwd dat het waarschijnlijk wel geen positief nieuws zal zijn maar toch zal de behandeling aangepast kunnen worden als ze de oorzaak weten. Ik word de constante pijn echt beu en de vermoeidheid weegt door. Die vermoeidheid zal wel komen door de 4 maand dat ik antibiotica genomen heb... Enfin, morgen en overmorgen zijn dus belangrijke dagen...
Vingers kruisen, kaarsjes branden,... Het geluk mag wel terug naar deze kant komen...
Dus vandaag opnieuw naar GHB. Ze kennen me daar al en mocht direct doorlopen. De verpleegster vroeg om mijn spalk uit te doen, ik daarop: dat is een vaste gips, zij daarop: ah, dan kan je die niet uit doen, zeker? Ze legde uit wat ze ging doen en riep ondertussen de dokter. De dokter wist me te vertellen dat er op de PET-scan zoveel te zien is, dat het niet meer duidelijk is, daarom de botscan. Echt gerust was ik er niet op; Wat gaan ze nu weer vinden? Enfin, de verpleegster moest het spul inspuiten. Geen probleem. Vraagt ze om schoenen en sokken uit te doen!!!! Dit is dus echt niet grappig, prikken in de voet is echt wreed pijnlijk. De verpleegster prikte 2 keer maar vond geen ader dus versterking. De verpleger die dan kwam, prikte nog eens 2 keer in die voet. Ik voelde me misselijk worden dus zwierden ze me in bed. Die verpleger ging de andere voet proberen, weer 2 prikken en nog geen geluk. Hopla, weer versterking. Nu zijn ze met 2 (1 aan elke voet) aan het proberen terwijl de anderen staan te kijken (eigenlijk wel grappig). Uiteindelijk lukte verpleger nr 2 om een ader te prikken. Oef want lang ging ik het niet meer uithouden. Het spul erin en stil zitten onder de botscan. Dat was vlug gebeurd en ik kreeg een briefje waarop stond dat ik om 12u weer op de afdeling moest zijn. Dus wij naar huis en veel drinken ondertussen. Om 12u was ik weer present op de afdeling. Eerst onder de ene scan, dan onder de andere scanner. Om 15u kwam de dokter me roepen. Er was een grote hot-spot in mijn pols, dus serieus verhoogde activiteit. Ze weten echter niet juist wat de oorzaak er van is. De testen van donderdag en vrijdag zijn uitgesteld (wegens te zware belasting voor het lichaam) naar volgende week. Dan doen ze een witte-bloedcellen test zodat ze te weten komen of er nog steeds infectie in mijn pols is. Eigenlijk hoop ik bijna dat ze iets vinden zodat het opgelost kan worden en de pijn aangepakt kan worden...
Vandaag om 6.00u opgestaan. Ik had een afspraak om kwart voor 8 in het Gasthuisberg. Inschrijven verliep vlot en wij door naar de nucleaire dienst. Die was nog niet open dus eventjes gewacht en daarna stormloop naar binnen voor de andere mensen. Wij deden het kalmpjes, waren als voorlaatste aangemeld en werden als 2de patient geroepen. Mama mocht niet mee en moest dus al die uren blijven wachten. Ocharme, ze heeft toch wel veel last met mij. Ik werd door de verpleger op een stoel 'gedropt' en we overliepen weer een vragenlijst. Daarna pilleke pakken en werd ik in mijn vinger geprikt om mijn suiker te controleren maar mijn bloedsuiker was volgens de verpleger perfect. Prikken in mijn armen lukte niet dus moest het infuus in de voet. Damn, die prik is toch wel 'venijniger' dan in de arm maar soit... Baxter werd aangekoppeld, radio-actief spul erin en dan een half uur liggen zonder bewegen. (en ik moest naar het toilet ). Het viel wel op dat ik als enige een baxter had, de andere mensen hadden dat niet Na dat half uur mocht ik recht, baxter verwijderen en bezoek aan het toilet. Dat deed echt deugd. Daarna na de scanner, eerst op de buik liggen, armen naar voren en wachten tot machine klaar was. Dan op de rug, armen boven het hoofd en opnieuw. Man, dat duurde lang en het was verschrikkelijk als ik daar met mijn hoofd in lag. Er is ongeveer 10cm ruimten tussen je gezicht en dat toestel. En ik heb al last van claustrofobie. Ik probeerde mezelf te kalmeren met kinderliedjes te zingen in mezelf en zo ben ik toch kalm gebleven Na een tijdje was ook dit gedaan en mocht ik naar de wachtruimte terwijl ze keken of het gelukt was, na 5 min gaven ze me al groen licht om naar huis te gaan. Ik was 10 min thuis als de telefoon ging, mama nam op. Er zijn onduidelijke dingen te zien enn ze willen meer onderzoeken doen. Morgen terug naar Gasthuisberg voor 2 onderzoeken en donderdag en vrijdag opnieuw. Nu heb ik echt wel schrik voor slecht nieuws. We zullen moeten zien...
Deze nacht deed mijn hand weer veel pijn. Toen ik 's ochtends het verband er af deed, merkte ik dat er weer etter uit een wondje langs de flap kwam. Dus naar gasthuisberg gebeld en weer op raadpleging. Er is besloten om opnieuw een botscan te maken om te kijken of ik geen botinfectie heb. Dat zou kunnen verklaren waarom er steeds fistels ontstaan. De botscan kan wel pas binnen 2 weken gedaan worden. Langs de ene kant hoop ik dat ze iets vinden, zodat ik van de pijn verlost ben maar langs de andere kant hoop ik dat ik natuurlijk geen botinfectie heb want dan word ik opnieuw opgenomen. Wanneer stop het nu eens?
Ik moet altijd maar lachen en altijd vrolijk zijn, Ik mag zeker niet zeuren en verbijten mijn pijn. Want dan ben ik lastig en stel ik me maar aan. Want als ik aan mijn gevoel toegeef, heeft daar toch niemand iets aan. Dus draag ik mijn masker weer, elke dag, En merkt niemand iets aan me, dankzij mijn lach. Niemand zal iets aan me merken, zolang mijn mond maar lacht, Kijk je heel diep in mijn ogen, dan zie je mijn verdriet. Neem je niet die moeite, dan zie je het ook niet. Dan zul je ook nooit weten, wat er diep van binnen schuilt, En zul je ook niet zien, dat ik ook, vandaag weer uren heb gehuild.
Vandaag was weer een slechte dag. Veel pijn en ik voel me in het algemeen niet goed. Heb vandaag ook veel geslapen en ben nog steeds doodop. Ik vraag me echt af wanneer het gaat beteren. Ben het echt moe. Die onzekerheid is moordend. Wat ga ik later nog kunnen? Kan ik mijn job nog uitoefenen? Gaat de pijn ooit nog over? Zoveel vragen en nog geen antwoorden. Het hangt er allemaal van af... Stilaan begin ik de moed te verliezen. Ik moet volhouden maar het duurt zo lang en is het wel allemaal de moeite? Ik leef (nog maar) 1 jaar met pijn en het is echt zwaar. Weggaan doe ik niet, Sociaal leven is beperkt tot het minimum, mijn hobby (de paarden) kan ik niet. Maar het ergste is dat niemand kan zeggen dat het ooit nog betert... Door alle medicatie gaan mijn organen kapot maar zonder medicijnen is het niet haalbaar om met mijn hand te leven dus wat moet ik doen?
Gisteren op raadpleging geweest bij huisdokter. Hij wil op de hoogte blijven van de problemen en vraagt om 1 keer per maand binnen te springen. Deze vond dat de flap uitzonderlijk dik was en wil er een echografie van. Verder wil hij een 2de opinie van mijn hand. Dus deze ochtend naar MC Aarschot gebeld om een afspraak te maken en ik mocht direct langskomen. De verpleger wou het fijne weten van mijn hand want dit was hij nog niet eerder tegen gekomen en hij vond het er niet echt leuk uitzien Nu wachten tot de huisdokter de uitslag heeft...
Ja, vandaag is het verband voor het eerst na de operatie eraf gedaan. Ik ben wel verschoten, ik vind dat het er afschuwelijk uit ziet maar de dokter en verpleegster vinden dat het er heel mooi uitziet ... Enfin, de wond is redelijk droog dus ik mag naar huis. Eindelijk na al die weken... Ik heb vlug mama verwittigd en zij gaat afkomen om in te pakken. Ik begin nu al met de kleine dingetjes in te pakken zodat ik vlugger naar huis kan. Ik ben echt buiten mezelf van plezier...
's Ochtends was ik al vroeg wakker en redelijk zenuwachtig. Ik haat het als ik niet weet wat me te wachten staat. Mama was al vroeg gekomen zodat we samen buiten nog wat konden rondwandelen en de zenuwen onder controle konden houden. 's Middags kwam de verpleging me melden dat ik me moest omkleden en in bed blijven. Het kalmeerpilleke kreeg ik ook al. Na 10 min kwamen ze me halen en leverden ze me ergens af op een gang. Dr.Desmedt kwam langs om in grote lijnen uit te leggen wat er ging gebeuren maar mijn hoofd werkte al niet meer. Dat pilleke, hé ik word daar echt groggy van. Dan kwamen ze me halen voor de operatie. Ze prikten in mijn arm om het infuus te steken maar dat lukte niet. Na 7 keer te prikken gaven ze het op. Ze gingen me dan in slaap doen met gas en daarna het infuus steken. Dus plaatsten ze het mondmasker. Amai, als je een infuus hebt dat spuiten ze gewoon iets in en dan ben je weg. Met dat masker had ik echt het gevoel dat ik ging stikken. Ik kreeg bijna geen lucht meer en geraakte in paniek. Resultaat was dat het masker nog steviger op mijn mond werd gehouden en uiteindelijk was ik weg. Ik werd wakker in een kamer apart met een privé-verpleegster (MRSA) en daarna brachten ze me terug naar de afdeling. Na mama te vertellen dat alles ok was, sliep ik verder. Toen ik wakker werd moest ik dringend plassen maar er bleek in beide voeten een infuus te steken dus verpleging gebeld. Ik mocht niet uit bed, ik moest de bedpan gebruiken. Tja, dat lukte dus niet dus sliep ik maar verder. Opnieuw werd ik wakker maar weer niet kunnen plassen. Ondertussen had ik aan mama gevraagd of ze die nacht bij mij wou bleven. Ik zag het echt niet zitten om steeds de verpleging te bellen om te plassen. Mama bleef (het mocht ook van de verpleging). Na een aantal keer wakker te worden om te plassen (en nog steeds niet lukte in bed) had mama het geniale idee om de bedpan op een stoel te zetten en ja hoor, ik kon plassen. Wat een opluchting... Mama had echt een zware nacht, eerst de stress van de operatie en dan maakte ik haar steeds wakker om te plassen. Ze vertrok 's ochtends al vroeg om de dieren te gaan voederen maar ik denk dat ze echt wel nood had aan een beetje rust. Ik had terug honger dus het ontbijt ging vlot naar binnen, daarna verwijderde de verpleegster beide infusen en was ik weer vrij. Ik ging onmiddelijk naar het toilet. Wat had ik dat toch gemist!!!
Op 7 augustus 2008 kwam er een heel leger dokters aan mijn bed: Dr Desmedt met 3 dokters in opleiding. Dr. Desmedt legde uit hoe mijn dossier er uit zag en liet de 3 stagiairs gokken over hoe ze mijn hand gingen terug toe krijgen... Man 1: dicht naaien met behulp van steek ........ waarop Desmedt zei; nee, want dan scheurt de huid telkens opnieuw... Man 2: een graffel uit het bovenbeen. Desmedt: nee, want dan hebben we enkel opperhuid en blijft er een grote put in haar hand Man 3: hij zweeg
Er werd de hele tijd gespeculeerd, op mijn pols geduwd, vragen gesteld, de stagiairs werden ondervraagd maar ze wisten het antwoord niet. Desmedt wel en zei dan tegen de hoofdverpleger dat ze een 'gesteelde chinese flap' gingen uitvoeren de volgende dag en weg was hij... Hij liet mij achter met veel vragen en die vragen konden ook niet beantwoord worden door de verpleging want ze kenden het niet. Er was dus niets aan te doen, ik moest wachten tot morgen.
Echt gerust was ik niet, je weet totaal niet wat u te wachten staat maar toch moet je erdoor. Ik heb nog zitten te zoeken op internet maar vond niets. Uiteindelijk kwam er wel een verpleegster zeggen wat zij dacht wat er ging gebeuren. Daar moest ik het dan mee stellen. Wel lief van die verpleegster maar de prof had wel meer uitleg mogen geven...
Ik voelde me verschrikkelijk. Ik had veel pijn en kon mijn hand niet bewegen. Ik moest dus bij alles geholpen worden, zo ook om mij te wassen. De hoofdverpleger hielp met wassen de eerste dag daar. Wat een vernedering!!! Ik had het al zo zwaar en hij begon over mijn gewicht. Alsof mijn gewicht me op dat moment ook maar iets kon schelen... Ik weet zelf ook dat ik te dik ben maar moest hij er nu echt terwijl ik naakt en ziek voor hem stond, zo'n fiasco over maken. Wat een empathie dat die man heeft... Een verpleegster die het gehoord had, kwam me zeggen dat ze zijn houding verschrikkelijk vond en hoopte dat ik het niet aan mijn hart liet komen. Sindsdien kan ik de man niet meer hebben, ik ben er beleefd tegen maar heb liever dat hij uit mijn kamer blijft. Gelukkig kwam hij daarna ook niet zo veel meer op mijn kamer. Die vent en ik gaan niet samen...
Mijn wondverzorging bestond dagelijks uit een papillon-spoeling. Ze maakten een baxter met fysiologisch water vast op een meter boven mijn hand. En dan lieten ze die baxter druppelen, zodat de groei van gezond weefsel gestimuleerd werd. En die eerste anderhalve week deed dat echt veel pijn. Daarna was de pijn van dat druppelen te verwaarlozen. Er werd ook een zalf in de wonde gesmeerd die de aanslag in de wonde 'op at'. Resultaat was dat regelmatig de etter onder het verband uit stroomde. Echt vies maar het werkte wel. Langzaam werd de wond 'mooier' en minder pijnlijk. Ook de CRP (ontstekingswaarde in het bloed) daalde elke week.
Wel was er bijna elke dag een probleem met het infuus. Het liep niet meer of zat niet meer goed of... En dan kwam er nog bij dat ik echt moeilijk te prikken ben. Ik heb fijne aders en ze verspringen. Regelmatig hoorde ik de verpleegsters ruzie maken over wie bij mij een nieuw infuus zou steken. 10 pogingen en meerdere verpleegsters zijn normaal bij mij. De anesthesist werd ook regelmatig opgepiept om een infuus te steken... Lol
In Pellenberg aangekomen werd ik op een kamer voor 2 personen gelegd. Mijn buurvrouw viel reuze mee, echt een toffe. Er werd weer bloed genomen en Dr.De Greef kwam langs om mijn wonde te bekijken. Die stond nog steeds op springen. Er werd besloten dat de hoofdverpleger de draadjes eruit zou halen zodat de spanning van de wonde is en het vuil eruit kon. Man, dat was echt vies. Zodra die draadjes eruit waren, sprong die wonde echt open. Jakkes. Er werd ook besloten dat ik een spalk moest dragen. In de namiddag kwam de hoofdverpleger vertellen dat ik een MRSA-infectie (ziekenhuisbacterie) in mijn hand had en ik moest dus in isolatie. Pff, nog een klap erbij. Ik kreeg onmiddellijk een migraine- aanval van de stress. maar niets aan te doen, ik ging dus alleen in een kamer voor 2 personen. Kamernummer was 13 en ik was op de 13de opgenomen. Van pech gesproken.
Dus opnieuw naar spoed, terug bloedafname en ze gaven me perfusalgan via infuus. Die dokter van gisteren die graag martelt kwam langs om te zeggen dat mijn CRP op +400 stond terwijl dat die waarde normaal onder de 5 is. Ik werd op een zaaltje in de spoed gelegd en moest voor alle veiligheid nuchter blijven tot ze meer wisten. Lang moest ik niet wachten, ze gingen een spoedoperatie uitvoeren om de wonde te spoelen. Mij deed het niets als de pijn maar minderde. Mama ging ondertussen thuis spullen halen, ik was toch niet aanspreekbaar. Een beetje later kwam een verpleegster mij halen om naar een afdeling te brengen, ik was nog niet eens op de kamer of ik moest al terug naar beneden, naar de operatiekamer en mij kon het allemaal niet schelen. Tegen de anesthesist heb ik nog gezegd dat de lamp van de operatiezaal in Leuven leuker was als die in Pellenberg. Ze was echt flashy. Op de recoveryzaal heb ik iedereen de hemel in geprijsd. Ik was zooo gelukkig dat die pijn minder was. Die marteldokteres liet me weten dat ik iedereen een bak bier beloofd heb maar volgens mij is deze deal niet geldig aangezien ik nog maar pas uit narcose was . De nacht was een ramp. Ik heb echt verschillende keren de nachtverpleging gebeld om een pijnstiller maar nadat ik 3 keer iets bijkomend gekregen had, werd de verpleegster een beetje heel boos en durfde ik niets meer vragen. Die maandag (14 juli 2008) ben ik 's middags vervoerd naar Pellenberg per ambulance. Zo heb ik dat ook al eens meegemaakt...
De eerste dagen na de operatie was ik gewoon groggy, ik zat de hele dag in de zetel en viel regelmatig in slaap. Vanaf dag 4 werd het beter en kwam ik ook terug uit huis. De constant knagende pijn en de pijnscheuten waren drastisch verminderd dus ik was er echt gerust op. Na 10 dagen moest ik naar Pellenberg voor controle, verband ging eraf en dokter De Greef was er gerust op. Ik moest opnieuw in gips maar dat kon ik niet uitstaan, het drukte zo op de pinnen die in mijn pols zaten dat ik het echt niet uithield. Gips er dus terug af en ik kreeg een spalk en de wonde moest dagelijks verzorgd worden door het Wit-Gele Kruis. En ik was er nog steeds gerust op, de snee zag er mooi en droog uit, de pinnen zaten goed en zolang ik mijn vingers niet bewoog was ik redelijk pijnvrij. Op donderdag 10 juli 2008 zag de verpleegster dat de plaats waar de pinnen zaten, opgewollen was en daardoor prikten de pinnen in mijn huid wat wondjes veroorzaakten. Ik naar de dokter en hij zorgde ervoor dat de pinnen niet meer in mijn huid prikten. Ik had wel meer pijn maar slikte gewoon nog een pijnstiller. De dag nadien deed mijn hand veel meer pijn dus de verpleegster kwam 's avonds ook nog eens zien. Zij vertrouwde het niet en stuurde me door naar de dokter van wacht. Deze gaf antibiotica en zei dat het de volgende ochtend serieus beter moest zijn. De verpleegster die zaterdag kwam verschoot hard toen ze het verband verwijderde. Er was redelijk veel etter rond de wonde van de pinnen. Dus naar spoed. Daar deden ze allerlei onderzoeken, wisper nemen, bloed trekken, foto's nemen,... En dan,... Kwam er zo een heel leuke vrouwelijke dokter naar mijn pols kijken, ze belde wat heen en weer en besloot de pinnen eruit te halen. Geen probleem dacht ik maar viel dat even tegen... Dat was zonder verdoving en echt niet meer voor herhaling vatbaar. Dat deed ongelooflijk veel pijn en heb dan ook heel de spoedafdeling bij elkaar geschreeuwd. Wat was dat???? Een paar uur nadien was ik nog altijd aan het bekomen. Ik kreeg zwaardere antibiotica en mocht tot mijn grote opluchting naar huis. Die nacht was een hel, geen oog dicht gedaan en om de 2 uur nam ik 2 verschillende zware pijnstillers en nog crepeerde ik van de pijn. De volgende ochtend was mijn hand enorm opgezwollen, mijn vingers plakten aan elkaar van de zwelling en ik dacht echt dat ik ging sterven van de pijn.
Hoe stom kan je vallen? Toen ik voor een klant op 15/12/07 een espresso-toestel ging halen in de stock van de winkel, ben ik gestruikeld over een trapje van ongeveer 10 cm, dus echt niet hoog. Ik had onmiddellijk veel pijn en ben mijn pols onder koud water gaan houden. Daarna verband er rond en verder werken. Ik kon hem immers nog bewegen. 's Avonds deed mijn pols verschrikkelijk veel pijn, was hij opgezwollen, blauw en kon ik hem nog amper bewegen. Toch maar naar de spoed van het H.H. Tienen. Daar vonden ze mijn pols er verschrikkelijk uitzien maar ze konden door de zwelling niet juist zeggen wat er mis was. Voor alle veiligheid in gips. De week nadien terug naar Tienen voor controle, kom ik daar binnen, bleek dat er in mijn dossier stond dat ik een kruisband van de voet had gescheurd. Mijn dossier was zoek en voor ik het wist, stond ik alweer buiten. Ik terug naar huis maar in dat half uur, was mijn hand weer helemaal blauw en gezwollen. Afspraak gemaakt bij huisarts. Deze verschoot nogal en stuurde me opnieuw door om foto's te laten maken. Daarop was te zien dat er in bepaalde botjes scheurtjes zaten dus opnieuw gips. Ondertussen werden er in de komende weken nog meer foto's gemaakt, scans, botscans, MRI's,... We werden van het medisch centrum in Aarschot doorgestuurd naar Hasselt, van daar naar Gasthuisberg in Leuven die ons doorsturen naar UZ Pellenberg. Daar werd besloten dat ik een niet-frequente operatie moet ondergaan en deze werd gepland op 20 juni 2008. Ik was zooooo zenuwachtig maar eigenlijk viel het allemaal goed mee, je merkt echt niets van de operatie en daarna ben je echt nog uren van de wereld (en tijdens die uren is de pijn niet zo op de voorgrond ). Volgende dag mocht ik naar huis...
Ik ben Ulrike
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwrode () en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 08/10/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paarden.
Tja, mijn actief leven tussen de paarden is sinds 15/12/2007 helemaal veranderd. Lees mijn blog en ontdek waarom...
).
Om half 9 was ik weer present op de nucleaire dienst, ik mocht direct door en onder de scanner. Eventjes wachten om te zien of de foto's gelukt waren en daar was de dokter... En mijn zenuwen gingen onmiddellijk de lucht in 
maar hij kon al zeker bevestigen dat ik GEEN botkanker had !!!!!!!!!!!!!!! Voor de rest van de uitslag moest ik nog een paar uur wachten dus mama en ik opgelucht terug naar huis. Ja, opgelucht want de ergste diagnose was uitgesloten....
. Juist op tijd was ik op de afdeling en mocht al direct door lopen. Bedje in en dan begint de strijd. Prikken 
verpleegster nummer 1 prikte 2x, dan nummer 2 erbij en proberen, nummer 3 en proberen en nummer 4 had na de derde prik bloed. 
Mijn voeten waren nog blauw van vorige week, in mijn rechterarm kunnen ze niet prikken dus moesten ze echt in mijn linkerarm een infuus steken. Nuja, de 7de keer was dus raak en er werd zo'n heel dikke spuit gevuld met mijn bloed. Normaal gaat het infuus er dan uit maar in mijn geval lieten ze het infuus steken 
. Hierna was ik 2 uur vrij.
scan. Dus op naar morgen en eindelijk een antwoord...
Pfff, morgen weer naar het Gasthuisberg voor onderzoek. Ik ben eigenlijk wel serieus zenuwachtig. Met deze test gaan ze waarschijnlijk kunnen zeggen wat er nu weer aan de hand is. Ze hebben me wel al gewaarschuwd dat het waarschijnlijk wel geen positief nieuws zal zijn maar toch zal de behandeling aangepast kunnen worden als ze de oorzaak weten. Ik word de constante pijn echt beu en de vermoeidheid weegt door. Die vermoeidheid zal wel komen door de 4 maand dat ik antibiotica genomen heb...
en mocht direct doorlopen. De verpleegster vroeg om mijn spalk uit te doen, ik daarop: dat is een vaste gips, zij daarop: ah, dan kan je die niet uit doen, zeker? 
Vandaag om 6.00u opgestaan. Ik had een afspraak om kwart voor 8 in het Gasthuisberg. Inschrijven verliep vlot en wij door naar de nucleaire dienst. Die was nog niet open dus eventjes gewacht en daarna stormloop naar binnen voor de andere mensen. Wij deden het kalmpjes, waren als voorlaatste aangemeld en werden als 2de patient geroepen. Mama mocht niet mee en moest dus al die uren blijven wachten. Ocharme, ze heeft toch wel veel last met mij.
(het mocht ook van de verpleging). 
kwam langs om te zeggen dat mijn CRP op +400 stond terwijl dat die waarde normaal onder de 5 is. Ik werd op een zaaltje in de spoed gelegd en moest voor alle veiligheid nuchter blijven tot ze meer wisten. Lang moest ik niet wachten, ze gingen een spoedoperatie uitvoeren om de wonde te spoelen. Mij deed het niets als de pijn maar minderde. Mama ging ondertussen thuis spullen halen, ik was toch niet aanspreekbaar. Een beetje later kwam een verpleegster mij halen om naar een afdeling te brengen, ik was nog niet eens op de kamer of ik moest al terug naar beneden, naar de operatiekamer en mij kon het allemaal niet schelen. Tegen de anesthesist heb ik nog gezegd dat de lamp van de operatiezaal in Leuven leuker was als die in Pellenberg. Ze was echt flashy. Op de recoveryzaal heb ik iedereen de hemel in geprijsd. Ik was zooo gelukkig dat die pijn minder was. Die marteldokteres liet me weten dat ik iedereen een bak bier beloofd heb maar volgens mij is deze deal niet geldig aangezien ik nog maar pas uit narcose was 
Hoe stom kan je vallen? Toen ik voor een klant op 15/12/07 een espresso-toestel ging halen in de stock van de winkel, ben ik gestruikeld over een trapje van ongeveer 10 cm, dus echt niet hoog. Ik had onmiddellijk veel pijn en ben mijn pols onder koud water gaan houden. Daarna verband er rond en verder werken. Ik kon hem immers nog bewegen. 's Avonds deed mijn pols verschrikkelijk veel pijn, was hij opgezwollen, blauw en kon ik hem nog amper bewegen. Toch maar naar de spoed van het H.H. Tienen. Daar vonden ze mijn pols er verschrikkelijk uitzien maar ze konden door de zwelling niet juist zeggen wat er mis was. Voor alle veiligheid in gips. De week nadien terug naar Tienen voor controle, kom ik daar binnen, bleek dat er in mijn dossier stond dat ik een kruisband van de voet had gescheurd. Mijn dossier was zoek en voor ik het wist, stond ik alweer buiten. Ik terug naar huis maar in dat half uur, was mijn hand weer helemaal blauw en gezwollen. Afspraak gemaakt bij huisarts. Deze verschoot nogal en stuurde me opnieuw door om foto's te laten maken. Daarop was te zien dat er in bepaalde botjes scheurtjes zaten dus opnieuw gips. Ondertussen werden er in de komende weken nog meer foto's gemaakt, scans, botscans, MRI's,... We werden van het medisch centrum in Aarschot doorgestuurd naar Hasselt, van daar naar Gasthuisberg in Leuven die ons doorsturen naar UZ Pellenberg. Daar werd besloten dat ik een niet-frequente operatie moet ondergaan en deze werd gepland op 20 juni 2008. Ik was zooooo zenuwachtig maar eigenlijk viel het allemaal goed mee, je merkt echt niets van de operatie en daarna ben je echt nog uren van de wereld (en tijdens die uren is de pijn niet zo op de voorgrond 
). Volgende dag mocht ik naar huis...
