Heb jij of ken jij iemand met kanker, neem dan dit lintje mee en plaats hem op je blog.
Kanker is een versckrikkelijke ziekte, En het is ons doel om dit lint op elke blog te krijgen.
agenda
Pijn is fijn...
11-07-2008
Na de eerste operatie
De eerste dagen na de operatie was ik gewoon groggy, ik zat de hele dag in de zetel en viel regelmatig in slaap. Vanaf dag 4 werd het beter en kwam ik ook terug uit huis. De constant knagende pijn en de pijnscheuten waren drastisch verminderd dus ik was er echt gerust op. Na 10 dagen moest ik naar Pellenberg voor controle, verband ging eraf en dokter De Greef was er gerust op. Ik moest opnieuw in gips maar dat kon ik niet uitstaan, het drukte zo op de pinnen die in mijn pols zaten dat ik het echt niet uithield. Gips er dus terug af en ik kreeg een spalk en de wonde moest dagelijks verzorgd worden door het Wit-Gele Kruis. En ik was er nog steeds gerust op, de snee zag er mooi en droog uit, de pinnen zaten goed en zolang ik mijn vingers niet bewoog was ik redelijk pijnvrij. Op donderdag 10 juli 2008 zag de verpleegster dat de plaats waar de pinnen zaten, opgewollen was en daardoor prikten de pinnen in mijn huid wat wondjes veroorzaakten. Ik naar de dokter en hij zorgde ervoor dat de pinnen niet meer in mijn huid prikten. Ik had wel meer pijn maar slikte gewoon nog een pijnstiller. De dag nadien deed mijn hand veel meer pijn dus de verpleegster kwam 's avonds ook nog eens zien. Zij vertrouwde het niet en stuurde me door naar de dokter van wacht. Deze gaf antibiotica en zei dat het de volgende ochtend serieus beter moest zijn. De verpleegster die zaterdag kwam verschoot hard toen ze het verband verwijderde. Er was redelijk veel etter rond de wonde van de pinnen. Dus naar spoed. Daar deden ze allerlei onderzoeken, wisper nemen, bloed trekken, foto's nemen,... En dan,... Kwam er zo een heel leuke vrouwelijke dokter naar mijn pols kijken, ze belde wat heen en weer en besloot de pinnen eruit te halen. Geen probleem dacht ik maar viel dat even tegen... Dat was zonder verdoving en echt niet meer voor herhaling vatbaar. Dat deed ongelooflijk veel pijn en heb dan ook heel de spoedafdeling bij elkaar geschreeuwd. Wat was dat???? Een paar uur nadien was ik nog altijd aan het bekomen. Ik kreeg zwaardere antibiotica en mocht tot mijn grote opluchting naar huis. Die nacht was een hel, geen oog dicht gedaan en om de 2 uur nam ik 2 verschillende zware pijnstillers en nog crepeerde ik van de pijn. De volgende ochtend was mijn hand enorm opgezwollen, mijn vingers plakten aan elkaar van de zwelling en ik dacht echt dat ik ging sterven van de pijn.
Hoe stom kan je vallen? Toen ik voor een klant op 15/12/07 een espresso-toestel ging halen in de stock van de winkel, ben ik gestruikeld over een trapje van ongeveer 10 cm, dus echt niet hoog. Ik had onmiddellijk veel pijn en ben mijn pols onder koud water gaan houden. Daarna verband er rond en verder werken. Ik kon hem immers nog bewegen. 's Avonds deed mijn pols verschrikkelijk veel pijn, was hij opgezwollen, blauw en kon ik hem nog amper bewegen. Toch maar naar de spoed van het H.H. Tienen. Daar vonden ze mijn pols er verschrikkelijk uitzien maar ze konden door de zwelling niet juist zeggen wat er mis was. Voor alle veiligheid in gips. De week nadien terug naar Tienen voor controle, kom ik daar binnen, bleek dat er in mijn dossier stond dat ik een kruisband van de voet had gescheurd. Mijn dossier was zoek en voor ik het wist, stond ik alweer buiten. Ik terug naar huis maar in dat half uur, was mijn hand weer helemaal blauw en gezwollen. Afspraak gemaakt bij huisarts. Deze verschoot nogal en stuurde me opnieuw door om foto's te laten maken. Daarop was te zien dat er in bepaalde botjes scheurtjes zaten dus opnieuw gips. Ondertussen werden er in de komende weken nog meer foto's gemaakt, scans, botscans, MRI's,... We werden van het medisch centrum in Aarschot doorgestuurd naar Hasselt, van daar naar Gasthuisberg in Leuven die ons doorsturen naar UZ Pellenberg. Daar werd besloten dat ik een niet-frequente operatie moet ondergaan en deze werd gepland op 20 juni 2008. Ik was zooooo zenuwachtig maar eigenlijk viel het allemaal goed mee, je merkt echt niets van de operatie en daarna ben je echt nog uren van de wereld (en tijdens die uren is de pijn niet zo op de voorgrond ). Volgende dag mocht ik naar huis...
Ik ben Ulrike
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwrode () en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 08/10/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paarden.
Tja, mijn actief leven tussen de paarden is sinds 15/12/2007 helemaal veranderd. Lees mijn blog en ontdek waarom...
Een paar uur nadien was ik nog altijd aan het bekomen. Ik kreeg zwaardere antibiotica en mocht tot mijn grote opluchting naar huis. Die nacht was een hel, geen oog dicht gedaan en om de 2 uur nam ik 2 verschillende zware pijnstillers en nog crepeerde ik van de pijn. De volgende ochtend was mijn hand enorm opgezwollen, mijn vingers plakten aan elkaar van de zwelling en ik dacht echt dat ik ging sterven van de pijn.
Hoe stom kan je vallen? Toen ik voor een klant op 15/12/07 een espresso-toestel ging halen in de stock van de winkel, ben ik gestruikeld over een trapje van ongeveer 10 cm, dus echt niet hoog. Ik had onmiddellijk veel pijn en ben mijn pols onder koud water gaan houden. Daarna verband er rond en verder werken. Ik kon hem immers nog bewegen. 's Avonds deed mijn pols verschrikkelijk veel pijn, was hij opgezwollen, blauw en kon ik hem nog amper bewegen. Toch maar naar de spoed van het H.H. Tienen. Daar vonden ze mijn pols er verschrikkelijk uitzien maar ze konden door de zwelling niet juist zeggen wat er mis was. Voor alle veiligheid in gips. De week nadien terug naar Tienen voor controle, kom ik daar binnen, bleek dat er in mijn dossier stond dat ik een kruisband van de voet had gescheurd. Mijn dossier was zoek en voor ik het wist, stond ik alweer buiten. Ik terug naar huis maar in dat half uur, was mijn hand weer helemaal blauw en gezwollen. Afspraak gemaakt bij huisarts. Deze verschoot nogal en stuurde me opnieuw door om foto's te laten maken. Daarop was te zien dat er in bepaalde botjes scheurtjes zaten dus opnieuw gips. Ondertussen werden er in de komende weken nog meer foto's gemaakt, scans, botscans, MRI's,... We werden van het medisch centrum in Aarschot doorgestuurd naar Hasselt, van daar naar Gasthuisberg in Leuven die ons doorsturen naar UZ Pellenberg. Daar werd besloten dat ik een niet-frequente operatie moet ondergaan en deze werd gepland op 20 juni 2008. Ik was zooooo zenuwachtig maar eigenlijk viel het allemaal goed mee, je merkt echt niets van de operatie en daarna ben je echt nog uren van de wereld (en tijdens die uren is de pijn niet zo op de voorgrond 
). Volgende dag mocht ik naar huis...
