Om 09.30 uur stipt werden de afgehaald door B. voor een nieuw bezoek aan Aibar.
We maken er een sport van om ons groene rugzakje te verbergen als we in het weeshuis aankomen.
Wanneer Aibar binnenkomt is dat ook het eerste wat hij doet; het rugzakje zoeken. Ik had het achter de zetel geplaatst, maar het is daar niet lang blijven staan.
Ook de inhoud van het zakje was weer geen lang leven beschoren.
B. is tijdens het hele bezoek bij ons geweest. Zo hadden we onze privé fotograaf/vertaler.
We hadden gehoord dat het beste vriendje van Aibar ook door Belgen geadopteerd wordt en vroegen B. of dit waar was. Toen B. aan Aibar vroeg wie zijn beste vriend was, antwoordde deze Ymke. B. vroeg dan naar rechtstreeks naar het vriendje zelf. Alleen en dat zou na ons bezoek blijken- dacht dat B. dat het vriendje van Aibar donderdag in het Russisch heet, terwijl deze zondag in het Russisch heet. Echt waar! Dit heeft uiteraard tot gevolg dat Aibar zei dat hij nog nooit van de jongen heeft gehoord.
We weten nu ook dat Aibar wel degelijk weet dat hij het vliegtuig zal moeten nemen binnenkort. Hij weet ook dat hij dat met zijn mama, papa en zus zal doen.
Voor de rest van ons bezoek was het eigenlijk hetzelfde tafereel als de vorige dagen: Aibar die dus eerst de inhoud van het rugzakje plundert en dan al het mogelijke speelgoed in de bezoekersruimte even aandacht geeft.
Het is warm in de ruimte en iedereen lijdt eronder. Dat maakt dat Aibar bijvoorbeeld graag naar buiten zou willen, maar we mogen niet. Een voorrecht dat we pas binnen enkele dagen zullen mogen genieten.
Na het bezoek vragen we aan B. om ons af te zetten aan het Panfilov park. Buiten het traditionele graf van de gesneuvelden van één of andere oorlog (we kunnen het opschrift niet lezen) en een kathedraal (the Cathedral of the Holy Ascension) is er in het park niet veel anders te bezichtigen.
We besluiten daarom naar Silk Way City te wandelen. Eigenlijk dachten we er weer fastfood te gaan eten, maar we hebben daar een soort van rijsttafel gegeten. Omdat deze ons zo goed beviel, namen we het besluit om hier zeker nog eens te komen eten.
De rest van de dag hebben we geslapen en film gekeken (niet perse in die volgorde).
Op zondag slapen vele mensen uit en wij hebben dat vandaag ook eens uitgeprobeerd.
Om 13.30 uur zijn we met Adri en Inge afgesproken aan Silk Way City. We gaan namelijk vandaag eens een bezoekje brengen aan Gorki Park. We weten niet echt wat we daar mogen verwachten en de weg ernaar toe is ons ook niet helemaal bekend.
Tijdens onze wandeling zien we de iets modernere kant van Almaty. Dat wil zeggen een straat met heel veel dure winkels en bijgevolg geen mensen.
Langs de straat staan er wat eettentjes. Opmerkelijk hoe je kan communiceren met wijzen naar de verschillende kookpotten en duimen opsteken als het gerecht van je keuze in een bord wordt geschept. We hebben rijst met één of ander soort vlees gegeten. Wat het juist was weten we nieten hoeven we ook niet te weten. Het heeft in ieder geval gesmaakt.
Gorki Park zelf dan: 40 t. inkom per persoon. Das dus niks. Maar binnen is het een zottekot. Het blijkt een kermis te zijn waarvoor je voor elke attractie afzonderlijk een ticket dient te kopen aan de kassa. Probleem is dat je aan de kassa in het Russisch moet kunnen uitleggen welke attractie je wil doen en juist vandaag laat onze kennis van de Russische taal ons wat in de steek.
I n het park ligt ook een groot zwembad met glijbanen. Eigenlijk was dit het doel van onze uitstap. Toen we aan de ingang de prijzen zagen voor een ticket, hebben we eens goed gelachen en zijn we richting café getrokken. Ons Ymke heeft als compensatie wat attracties mogen afdoen. Dat was het minste dat we haar konden geven, gelet op het feit dat ze al heel de reis een voorbeeldige dochter is geweest.
Ook vandaag slaagt het weer om. Het begint te regenen en we besluiten dan ook om richting appartement te trekken. Deze keer willen we een taxi nemen. Na enkele potentiële chauffeurs te hebben ondervraagd naar de prijs voor een enkele rit naar Silk Way City, vinden we een man die bereid is om ons voor 400 t. te willen voeren. Om u een idee te geven dit is volgens ons ongeveer2,5 euro.
Omdat het voor de verandering dus regent kunnen we niet veel anders doen dan weer filmpjes te zien en gebruik maken van onsbrubbelbad.
Om 09.10 uur kwam B. ons halen. Vandaag is het weekend (zaterdag), wat betekent dat we Aibar niet kunnen (lees mogen) bezoeken.
We zijn samen met Inge en Adri vertrokken naar de bergen. Na een goed uurtje rijden waren we er.
Met de kabelbaan zijn we naar de top van de berg geklommen. Bovenop de berg hadden we een geweldig zicht op de met sneeuw bedekte bergtoppen en het groene dal.
Maar voor de rest was er ook niets. Er was bijvoorbeeld geen café of restaurant, er was geen wandelpad, er was geen
Na een tijdje zijn we dan ook naar beneden gegaan op dezelfde manier dan dat we naar boven zijn gekomen. Terug met zijn allen de wagen in en richting appartement.
We hebben voor het vervoer alleen al per koppel 100 dollar betaald. Tel daar bij nog eens de inkom van ik weet niet hoeveel en we konden niet anders dan vaststellen dat we een geweldige dure voormiddag achter de rug hadden en eigenlijk niet echt iets spectaculairs hebben meegemaakt.
In de namiddag zijn we gewoon op ons appartement gebleven en hebben we een aantal filmpjes gezien, kwestie van de dag niet nog duurder te maken dan dat hij al was geweest.
Om 09.30 uur werden we afgehaald door onze chauffeur. Eén ding moet je hem nageven, hij is steeds stipt op tijd. Zijn rijstijl dat is een heel ander verhaal: mijnheer creëert rijbanen waar er geen zijn en vindt dat alleen sukkels niet op de tramsporen rijden. Hij zegt niet echt te houden van files, van een understatement gesproken. Kelly durft al niet meer letten op hoe hij ons door Almaty loodst. Na het bezoek aan het weeshuis vraag ik hem wat hij het komend weekend gaat doen. Zijn antwoord: bier drinken. Niet echt het antwoord dat ik verwachtte en had op zitten te hopen.
Wanneer we in het weeshuis aankomen, zijn we blijkbaar via de verkeerde deur binnengegaan. Iets wat ze na ons bezoek even fijntjes opmerkten. Voortaan toch maar weer via de achterdeur.
Aibar zelf was vandaag een pak rustiger dan gisteren. Van een tornado is hij afgezwakt naar een frisse storm. Ik had het groene rugzakje met eten en drinken opzettelijk tegen de verste muur in de kamer gezet. Het duurde evenwel niet lang of Aibar had het zakje met zijn inhoud gevonden en eigen gemaakt.
Hij begint ons nu dingen aan te reiken om te openen of om hem bij te helpen. Vandaag heeft hij redelijk lang met ons gekleurd en stickers geplakt in een boek. Hij blijft een passie hebben voor opruimen. De dingen die hij gebruikt zijn nog niet goed en wel uitgepakt of hij is ze weer al aan het inladen.
We vernemen dat hij eigenlijk graag puzzelt en knutselt. Dat was ons ook al opgevallen, want al het door ons meegebrachte speelgoed blijft liggen waar wij het hem hebben gegeven. Playmobil, autos, ze liggen daar wat onnozel zich zelf te wezen op de Kazachse vloer van het weeshuis.
Na ongeveer twee uur en half wordt Aibar weer teruggeroepen naar zijn groepje. Tijd voor ons om naar het appartement terug te keren met Jacky Ickx aan het stuur.
s Middags gaan eten in Silk Way City (het shoppingcentrum). In tegenstelling met gisteren zijn we vandaag niet verkeerd gelopen en hebben we dan ook een halve dag eerder aan onze middagmaal kunnen beginnen.
In de namiddag begint dat hier te regenen. Ge vliegt dan verdomme 6.000 kilometer om uiteindelijk terecht te komen in hetzelfde rotweer als vanwaar we vandaan komen. En het ergste is nog dat die gasten dat hier geweldig vinden. Ze worden hier zo wat euforisch, ja hallo Piotr?!
s Morgens de koffers gepakt. We zullen vandaag immers naar een ander appartement gaan in Almaty waar iets meer comfort zal zijn. Gert, Sigrid en de kinderen zijn deze nacht richting Belgenland vertrokken. Hierdoor komt hun ruimere en beter uitgeruste appartement vrij en kunnen wij erin trekken. We gaan ze zeker eens opzoeken in Dendermonde. Het klikte goed en het is fijn te weten dat er zo dicht bij ons mensen wonen die hetzelfde verhaal delen als wij.
Onze chauffeur laadt met ons de koffers in en we vertrekken naar weeshuis 2. Daar worden we opgewacht door onze tolk. Zij begeleidt ons naar dezelfde kamer waar we gisteren al even hebben mogen vertoeven.
Enkele tellen later komt Aibar door de deur. Hij is nog maar net de kamer binnen of hij merkt ons groene rugzakje al op. De inhoud van de rugzak moet er aan geloven. Wat hij allemaal in zijn kas geslagen heeft, ik kan het niet meer juist herinneren. In ieder geval ging het minstens om volgende dingen: één banaan, vier yoghurtjes, enkele snoepjes, vier reepjes kinderchocolade, enkele sapjes, kauwgom,
Niets bleek veilig te zijn voor onze Kazachse tornado. Alles werd uit de zakken gehaald die we bij ons hadden. Zelf vloog hij weer van hot naar her.
Na ongeveer anderhalf uur was het bezoek weer voorbij. Het was tijd voor Aibar om te gaan middageten. Ik geloof nooit dat dat ventje meer zal opeten dan zijn soep, gelet op zijn(vr)eetpartijtje van zo net. In ieder geval weten we dat we het morgen anders moeten aanpakken. We zullen meer fruit meenemen en alles wat los zit laten we gewoon thuis J.
AN. zei ons dat ze in het weeshuis niet wilden geloven dat wij Belgen zijn. Voor hen beantwoorden wij meer aan het beeld van Amerikanen. Ik weet niet of ze ons hiermee wilden beledigen of dat er gewoon niks anders achter zit dan dat zij denken dat Amerikanen er uit zien als drie normale mensen van Melsele.
Ze waren ook in de wolken met ons Ymke; een mooi meisje vinden ze. Hoe kan het ook anders met die genen. Koppel daar ook nog eens de humor en de intelligentie van haar vader aan en je hebt inderdaad een mensje dat zo wat aan het beeld van de perfectie moet beantwoorden voor de buitenwereld.
Na het bezoek aan het weeshuis komen we aan in ons nieuwe appartement. Dag en nacht verschil met ons oude appartement: licht en plaats in overvloed, een brubbelbad, verschillende bedden, een bureau, Ja hier kunnen we beter aarden.
Een nieuw appartement betekent ook een nieuwe omgeving.Het bleek al snel dat het met onze oriëntatie droevig gesteld is. Volgens mij was het absoluut niet mogelijk om fouter te lopen dan dat wij vandaag gedaan hebben. Hadden we de weg niet gevraagd, dan zouden we waarschijnlijk ergens uitgekomen zijn in de bergen die hier vanuit ons appartement te bezichtigen zijn.
Uiteindelijk zijn we toch terug in de bewoonde wereld geraakt en hebben we zelfs tot onze eigen verbazing Silk Way City gevonden; een shoppingcentrum. Toen we in dit shoppingcentrum de kaart raadpleegden, konden we pas echt vaststellen hoe slecht we bezig waren. Het winkelgedoe is namelijk nog geen twee straten van ons appartement verwijderd. Zelfs met deze wetenschap zijn we toen we besloten om huiswaarts te keren- zelfs nog verkeerd gelopen.
Op het appartement aangekomen zei Kelly dat ze vond dat we Adrie en Inge wat op weg dienen te zetten in de wirwar van straten van Almaty; het is immers hun eerste eigenlijke dag hier. Zucht ik vraag me af in welke wereld mijn echtgenote de laatste uren heeft vertoefd. Als er verdorie nu iets is dat we toch geleerd zouden moeten hebben dan is het dat het met een aan de zekerheid grenzende waarschijnlijkheid is dat mensen die hier nog maar één dag zijn ons beter de weg kunnen tonen dan omgekeerd!
Om 09.30 uur stipt worden wij opgepikt door onze chauffeur.Hij brengt ons naar het Ministerie van Educatie, waar we worden opgewacht door An. (u raadt het al ook niet haar echte naam). An. Is onze tolk. Ze heeft meteen goed nieuws: de sociaal assistente is elders bezig, waardoor we meteen door kunnen gaan naar het weeshuis. Aibar blijkt in weeshuis 2 te zitten.
Als we aan het weeshuis aankomen, worden we naar het bureel van de directrice gebracht. Het lijkt en blijkt een vriendelijke vrouw te zijn. We zitten wat te praten, tot dat plots in de deuropening heel stilletjes een jongetje komt staan. Het jongetje heeft een smile op zijn gezicht van hier tot Brussel. Wanneer we hem opmerken, loopt hij het bureel binnen en trekt er op onderzoek. Hij opent een kast, gaat naar een stoel, en komt uiteindelijk achter het bureel te staan van de directrice. Daar neemt hij een bik en tekent wat.An. zegt dat hij wil laten zien dat hij al kan tekenen.
Aibar heeft zeker zijn entree niet gemist. We geven hem een autootje op afstandbediening, een knuffel (Kamiel van Kaatje) een kleurboek en stiften. De auto trekt zijn aandacht tot dat we samen verhuizen naar een speelkamertje. Kelly doet een rugzakje open en haalt er snoep uit. Vanaf dat moment is dat groene rugzakje zijn vriend. Er komen nog koekjes uit en een sapje. Hij zit constant te lachen zonder geluid te maken.
Het valt ons ook op dat hij een goede band heeft met zijn opvoedster M. Ze vertelt ons dat Aibar een speciale band heeft met een meisje uit het weeshuis. Samen hebben ze in het hospitaal gelegen en sindsdien ontfermt Aibar zich over haar.
Tien minuten en enkele fotos later moeten we afscheid nemen van Aibar. Het speelgoed begint hij op te ruimen, stukje voor stukje, tot ons fototoestel toe. M. zegt hem om ons een knuffel te geven, wat hij ook doet. We wilden hem het speelgoed meegeven, maar dat mocht niet.
Wanneer we buiten zijn zegt onze chauffeur dat hij Aibar al veel heeft opgemerkt in het weeshuis. Als de kinderen buiten aan het spelen zijn, is er steeds eentje dat van hot naar her loopt. Aibar blijkt zo wat het meest actieve kind van het weeshuis te zijn. Dit is iets wat we zelf ook al hadden vastgesteld.
s middags halen we chinees uit aan zo een kraampje langs de kant. Er was maar één van ons die de juiste keuze heeft gemaakt, ik laat het aan u om te raden wie dat was.
Ik heb mijn chinees opgegeten, terwijl de rest na dat ze het eten in de vuilnisbak hebben gekieperd de fonteinen ging opzoeken. Kleddernat kwam ons Ymke terug.
Vandaag ook gemerkt dat ze hier lekkere taarten hebben. Fuck de volgende dagen zal ik dit dus verder dienen te onderzoeken.
s Avonds zijn we gaan eten in restaurant Entrecote. We waren daar in het gezelschap van Gert en Sigrid en de twee kinderen en van Inge en Adrie. Deze laatsten zijn net gearriveerd vanuit België. Adrie en Inge gaan een dochtertje adopteren van ongeveer 9 maanden.
Het eten was geweldig: T-bone steak met frieten. Meer moet een mens niet hebben om zich goed en een beetje thuis te voelen.De avonden blijken naast de bezoeken aan Aibar de hoogtepunten te worden van deze reis.
s Avonds mijn eerste boek uitgelezen: het boek van dat meisje van Tigra.
Verdorie die matras is toch hard en die autos blijven hier gemakkelijk tot vier uur in de ochtend door de straten sjezen, waardoor slapen met een open raam iets heeft als slapen op de E17 tijdens het spitsuur.
Na voorzichtig in de douche te zijn geweest, gaan we op pad. Vraag is echter naar waar? We gaan gewoon op goed geluk Almaty wat verkennen.
Al gauw merken we een patroon op in de weg die we bewandelen. We gaan van fontein naar fontein. Het moet gezegd ze hebben dat knap bezien die Kazachen: veel bomen langs de straten die zorgen voor de nodige schaduw en van tijd op tijd een fontein(tje) om je te verfrissen. De tot op heden jongeste telg van de familie Neel Janssens blijkt een fonteinliefhebber te zijn. In elke fontein plonsen twee kleine voetjes, waarop de rest van haar lichaam volgt. Oh ja en Kelly moet volgen, kinderen zucht.
Eigenlijk sta ik er nu pas bij stil dat Kazachstan niet echt lijkt op het beeld dat ik ervan in mijn hoofd heb. Waar zijn immers die stoffige wegen en de ruiters met hun paard en kar? Nergens bespeur ik ze, in tegendeel: grote en brede geasfalteerde wegen waarop dure wagens elkaar in razend tempo voorbijsnellen zijn ons deel. Porsches, Lexussen en andere dure wagens zijn hier schering en inslag. Kleine wagens zijn hier blijkbaar duidelijk niet in.
Zo net telefoon gekregen: binnen enkele dagen kunnen we verhuizen naar een beter appartement. Verder kregen we te horen dat we morgen (16 juni 2010) naar het Ministerie van Educatie dienen te gaan. Een zoveelste maatschappelijk werkster in de rij heeft nog enkele vragen te stellen. Na waarschijnlijk het zoveelste standaardvragenlijstje te hebben afgewerkt zouden we naar het weeshuis rijden en Aibar voor het eerst in levende lijven kunnen ontmoeten. De reden van de vertraging is ergens te zoeken in België. Ik ga de betreffende organisatie niet met naam noemen, ik ga het houden bij wat binnensmonds gevloek. Een paar jaar geleden wandelde ik nog dagelijks voorbij haar patserige hoofdkantoor in Brussel. Toen al vond ik het overdreven dat haar logo van op een kilometer afstand waar te nemen was.
Dit alles betekent dat we vandaag niet veel meer plannen. We keren naar ons appartement terug om een filmpje te zien, wat te lezen en één of andere blog aan te vullen.
s Avonds afgesproken met Sigrid en Gert en de kinderen. Na iets te hebben gedronken in coffee delia, zijn we iets gaan eten in het restaurant Zigzag. Opvallend is dat onze bestelling steeds in stukjes komt; alle bestelde gerechten komen dus niet gelijktijdig. Dit maakt dat de één al kan eten, terwijl de ander nog even mag wachten op zijn bord. Iets dat niet alleen gebeurt in dit restaurant, maar overal waar we nu al hebben kunnen dineren.
Deze morgen aan de lijve gemerkt dat het Engels van de loodgieterniet geweldig is. Cold blijkt volgens hem warm en hot het tegenovergestelde.
Na een te warme douche zijn we aan ons eerste ontbijt begonnen. Gisteren hadden we onze eerste ontbijtproduktenal gekocht in onze supermarkt. We hielden het sober en beperkte ons tot dingen die we konden benoemen; brood en kaas.
B. kwam ons afhalen en samen reden we naar het Ministerie van Educatie. Het eerste wat ze er ons vroegen was waar dat papiertje was dat wij in de Luchthaven hebben moeten invullen. Ik zei hen dat wij dat papiertje wel hebben ingevuld, maar dat we niets hebben meegekregen. Blijkbaar was dit een probleem want we zouden toch dat papiertje moeten hebben en dus eventueel moeten terugrijden naar de luchthaven.
Na een serieus tijdje wachten werden we ontvangen door een dame die ons voorgesteld werd als the chief. Ze zou ons een aantal lastige vragen stellen. We waren voorbereid op het ergste maar zagen al snel in dat dit geen kruisverhoor ging worden. Een slapend Ymke doet wonderen. The Chief was te bezorgd over het tekort aan nachtrust van onze dochter. We kregen de toestemming om verder te gaan met de procedure.
Onze contactpersoon in Almaty, A. (ook niet haar echte naam) gaf ons daarop het medisch dossier van Aibar. Ze vertelde ons dat Aibar een levendig en knap ventje is. Als we ons e-mailadres achterlieten, zou ze enkele fotos kunnen overmaken.
In ons appartement aangekomen, vind Kelly de papiertjes van de douane. Gelukkig maar, dit bespaart ons een ritje naar de luchthaven en Kelly een paar opvoedende tikken tegen het hoofd.
We geven ze aan B. die het nodige ermee doet.De rest van de dag is het wachten op een telefoontje dat maar niet zal komen. Van B. kregen we ook de fotos van Aibar. Twee fotos, waarvan de eerste foto de foto was die we al geruime tijd in ons bezit hebben.
We krijgen van B. het GSM-nummer van de enige andere Belgen die op dit moment in Almaty verblijven: Sigrid en Gert en hun kinderen Mauro en Laurien. We spreken af met hen en het is onder hun deskundige begeleiding dat we naar Café Deliah gaan. Een snackbar waar je kan internetten als je maar iets bestelt. Spijtig genoeg wil het internetten bij ons niet echt lukken. Wie weet welke schat aan informatie we hierdoor mislopen; we zijn immers al één volledige dag van huis weg J.
Het werd een gezellige avond daar in dé ontmoetingsplaats van onder andereiedereen die iets met adoptie te maken heeft. We vertellen allemaal over onze ervaringen met betrekking tot de adoptieprocedure en Sigrid en Gertlaten ons daarenboven delen in hun Kazachs avontuur dat er bijna op zit (wat het eerste bezoek dan betreft).
s Avonds kunnen we de slaap niet vatten; het is warm en we zijn alle drie aan het denken of we nu wel of niet de volgende dag een bezoek zullen kunnen brengen aan het weeshuis.
Op de dag dat onze landgenoten naar de stembus trekken, trekken wij erop uit en wel meer bepaald naar Almaty, Kazachstan. Vanuit Brussel nemen we het vliegtuig naar Frankfurt om vandaar uit op de vlieger te stappen richting Kazachstan. De vluchten verliepen allebei zonder incidenten.
Toen we aankwamen op de luchthaven van Almaty konden we vaststellen dat het passeren van de douane bijna evenveel tijd in beslag nam als de vluchten zelf. Elke passagier moest een fotootje laten nemen en nog een papiertje invullen (wordt vervolgd op 14 juni).
Wanneer we dan eindelijk de grenscontrole achter ons konden laten, werden we opgewacht door B. (dit is uiteraard niet zijn echte naam) en onze chauffeur. Ze begeleidden ons naar hun wagen. Wat een groot ding was dat. Wat ook opviel was dat de chauffeur rechts plaats nam. Een geluk want het stuur in deze wagen stond ook aan de rechterzijde. Ik maakte me even de bedenking of de Engelsen vroeger in hun kolonisatiedrang het misschien een goed idee hadden gevonden om Kazachstan eigen te maken. Toen ik evenwel naar de andere autos en de rijrichting keek, was het voor ons duidelijk dat enkel in onze wagen men het wel een fijn idee vond om het stuur eens aan de andere kant te zetten. Wat ook meteen opviel is dat er wel gestopt wordt wanneer het verkeerslicht op rood staat, maar dat men dat gewoon enkele meters voorbij de stopstreep doet. Waarom, ik weet het niet, maar ze doen het allemaal dus ze zullen er wel een goede reden voor hebben.
B. en onze chauffeur brachten ons naar ons appartement. Het is een veilige buurt zegt B. want er staan hier veel veiligheidsagenten. Tja, denk ik dan altijd, waarom zijn die gasten nodig als het hier veilig zou zijn?
Ons appartement bevindt zich op de bovenste verdieping. Het is klein maar degelijk en daar is ook alles mee gezegd eigenlijk. Naast ons appartement bevindt zich een supermarkt, die 24 op 24 open is. Het betreft een grote winkel waar ze eigenlijk grotendeels dezelfde produkten hebben als bij ons. Van een cultuurshock is zeker geen sprake.
Daar we hier in Almaty vier uur voor staan op België is het ondertussen al bijna drie uur s nachts geworden. Morgen zullen we worden opgebeld door B. Hij zal ons dan zeggen wanneer ze ons zouden komen oppikken om naar het Ministerie van Educatie te gaan.
Vandaag zijn we met ons Ymke via onze huisarts naar de spoed moeten gaan. Na een aantal testen hebben ze vastgesteld dat ons Ymke een longontsteking heeft. Gevolg: een aantal dagen in bed blijven in het ziekenhuis en antibiotica à volonté. Ik moet zeggen dat zesjarig dochtertje van mij is een harde tante. Als de arts een spuit in haar hand stak vroeg ze "is het al gedaan?". Trots loopt ze nu rond met een verbandje rond en een darmpje in haar hand. Daarnet kreeg ze ook nog een knijper aan haar andere hand bevestigd (om hartslag e.d. af te lezen). Ik heb de indruk dat ze het wel stoer vindt. Vanavond blijft Kelly bij haar slapen en morgen is het mijn beurt. Heel dit verhaal heeft uiteraard een invloed op ons Kazachs verhaal. Zondag zouden we op de vlieger moeten zitten richting Kazachstan. Het is echter nog nagelbijtend afwachten of we van de artsen van het ziekenhuis het fiat krijgen om Ymke met ons mee naar huis (lees het vliegveld) te nemen of niet. In ieder geval zag ze daarnet er al veel beter uit dan deze morgen. Koorts is weg en ze kan terug lachen en eten. En iets in mij zegt dat ze nog heel veel keren haar verhaal zal vertellen van haar verblijf in het ziekenhuis.
Vorige donderdag kregen we een minder aangenaam bericht. HKM deelde ons mede dat één van de volmachten die wij hebben meegegevn niet geldig zijn. Opdracht: terug naar notaris, naar Buitenlandse zaken, naar vertaler en ... naar Blankenberge. In Blankenberge zit er namelijk een adoptiekoppel met de valiezen klaar om af te reizen naar Almaty. Zij zouden voor ons het document mee op de vlieger nemen en ginds afgeven aan ... Ja aan wie eigenlijk. Zondag zijn we afgereisd naar Blankenberge. We zijn daar goed ontvangen door Karel en Hilde en hun dochter Kato. Samen zijn we iets gaan eten in Knokke Heist. Eigenlijk was dit onze echte reisvoorbereiding. We kregen tips over waar we kunnen eten en drinken (belangrijk voor ondergetekende), wat we kunnen gaan doen (belangrijk voor de twee kleinste van het gezin) en hoe we met de mensen daar moeten omgaan.
Gisteren, 8 juni 2010, krijgen we bericht dat we op zondag 13 juni kunnen afreizen naar Kazachstan. Uitgerekend op de dag dat het hier in ons landje verkiezingen zijn. Dus, hup, effe zorgen voor een volmacht voor ons. Onze buren zullen in onze plaats onze burgerlijke plicht vervullen. Alleen zullen we niet snel weten welke impact onze stem zal hebben gehad en welke partijen de volgende jaren met onze voeten mogen gaan spelen.
Vandaag zijn we ook nog wat speelgoed gaan kopen. Spijtig dat we nog niet weten of A met auto's graag speelt of met playmobil, of graag kleurt of ... Om op veilig te spelen hebben we dan ook maar van alles wat gekocht.
Voor de 2de maal is ons vertrek uitgesteld...We zijn aan het wachten op een invitatiebrief en nummer vanuit Kazachstan,zonder dat nummer kunnen we geen visums aanvragen .We weten ondertussen dat er voor deze week geen vertrek inzit,HKM hoopt dat volgende week de brief en nummer binnenkomen. Ymke zal maandag wel een afscheidscake meenemen naar school, hoewel het niet haar laatste schooldagje zal zijn (ik vermoed ook voor volgende week nog niet direct een vertrek)....Maar op deze manier kan ze toch afscheid nemen van haar kleuterschooljaren ,want het grote afscheid op school 22 mei en de "diploma-uitreiking van de kleuterschool 28 mei zal ze moeten missen.
Wanneer we echt een definitieve datum hebben, meer nieuws
We kregen onlangs een mailtje van HKM dat we waarschijnlijk ergens rond 25 mei 2010 onze koffers zullen mogen pakken en de Kazachse steppe gaan opzoeken. Het aftellen kan dus beginnen, ook al weten we niet precies wat 'rond' juist betekent. Een paar dagen voor of na 25 mei maakt immers een wereld van verschil wat afspraken maken betekent met vrienden en patiënten. Maar allez we houden er rekening mee dat het we het grootste deel van de maand juni in een land ver weg van hier zullen vertoeven.
Vandaag zijn we onze zoon al gaan laten inschrijven in dezelfde school van Ymke, hier bij ons in Melsele. Voor de eerste keer hebben we een formulier moeten invullen met zijn naam en nationaliteit. Naam: A. Neel, nationaliteit: Belg/Kazach. Wat dit laatste betreft hebben we immers vernomen dat hij tot zijn 18 jaar zijn Kazachsche nationaliteit blijft behouden. Hij zal in het derde kleuterklasje gaan zitten. Fijn was het om te horen hoe de directeur uitkijkt naar zijn komst en er zal voor zorgen dat A mag rekenen op voldoende aandacht van 'zijn' juf.
In de namiddag zijn we naar de Zoo gegaan. We hebben ons een abonnement van de dierentuin aangeschaft. Het was de tweede maal vandaag dat we op een formulier de naam van A dienen in te vullen. Terwijl de foto's van ondergetekende, Kelly en Ymke werden ingescand voor de pasjes, konden we geen foto van A voorleggen om eveneens te laten inscannen. Ik ben er zeker van dat we volgende keer over voldoende foto's zullen beschikken die geschikt zijn om te prijken op Aibar's persoonlijke zoopasje.
Onze buurman is al langs geweest om de kamer van A op te meten. Zijn kamer zal namelijk een paar veranderingen dienen te ondergaan om tot een maximaal comfortambele slaapkamer te komen.
Stilletjes aan wordt alles dus in gereedheid gebracht voor de ontvangst van de nieuwste Neeltelg.
Zo gezegd zo gedaan. Daar ons dossier op het parket bleef rondslingeren, hebben we onze kennissen eens aangesproken. Het eerste telefoontje, een paar dagen geleden, was meteen raak. Opeens kon alles en zou ons dossier snel zijn vervolg kennen. Vandaag vernamen we dat het dossier het parket heeft verlaten. Hoewel ik tegen een vriend van mij twee dagen geleden zei dat het in orde ging komen, zei die "'k zal er toch nog wat druk laten achter zetten. Ik zal nog eens bellen en een aantal collega's ook". Uiteraard zijn wij hier in Melsele blij dat ons dossier eindelijk een nieuw bureau kan gaan opzoeken, maar aan de andere kant vinden we het ook sneu dat deze ontwikkeling zich maar heeft voorgedaan nadat we een aantal mensen met hun spierballen hebben laten rollen. In ieder geval weten we nu dat we elk obstakel aankunnen. Nu is het voor ons 'gewoon' afwachten tot we een uitnodiging krijgen om naar Kazachstan af te reizen. Ik vermoed wel dat voor het zover is nog een aantal administratieve formaliteiten dienen te vervullen, maar ach 'bring it on'. Het lijkt wel of ons leven nu even stil staat. Elke afspraak die we maken, maken we met de gedachte dat het mogelijk is dat we dan al misschien in het negende grootste land van de wereld vertoeven.
Vandaag heeft Kelly voor den dertigste keer gebeld naar het parket. Weer kreeg ze van de persoon die ons dossier 'behartigt' het antwoord dat ze geen tijd had vandaag. Morgen zal ze ook geen tijd hebben voegde ze er aan toe. Kelly wees haar erop dat haar twee maanden die ze tijd had om haar ding te doen bijna voorbij zijn. Oh zei ze, dan vraag ik gewoon om de termijn te laten verlengen met 4 à 5 maanden?! Eigenlijk impliceert dit ook dat ze niet meer wil dat Kelly nog belt. Spijtig genoeg voor haar werkt zo een opmerking op ons omgekeerd. Betrokkene zal de volgende dagen jef en klein piereke aan de telefoon gaan krijgen. Haar mailbox en die van haar collega's zal de volgende dagen voller komen te zitten dan de maag van Bart de Wever. Niet alleen zorgt haar desinteresse voor ons dossier ervoor dat Aibar nog wat langer in het weeshuis kan blijven zitten, maar ook dat onze data die op de verschillende documenten staan het gevaar lopen als verouderd te worden bestempelt. Ik kan alleen maar hopen dat betrokkene in haar drukke agenda toch nog een gaatje vindt om een dossier dat nu al bijna 2 maanden op haar bureau ligt (en volgens haar vorige verklaringen helemaal bovenaan) door te sturen naar justitie. Want daar gaat het om, niet meer en niet minder.
Vandaag naar een infosessie geweest van HKM. Bedoeling hiervan was om mensen die met adoptie bezig zijn te informeren over de werking van hun dienst. Het viel me op dat we er nu niet bepaald alleen waren. Ik schat dat er ergens rond de 50 personen waren. Het hoge aantal aanwezigen verbaasde me omdat ik me nu pas realiseer hoeveel mensen er bezig zijn met een interlandelijke adoptie. Het was ook fijn om te horen hoever de anderen reeds staan in hun adoptieprocedure. We hebben een uitgebreide uitleg gekregen over wat we nog allemaal mogen verwachten. Het moet gezegd , ik heb het volste vertrouwen in HKM en haar partners in Kazachstan en zie de toekomst dan ook hoopvol tegemoet. In de namiddag zijn we langsgelopen bij HKM zelf om ons dossier te overhandigen. Ons dossier bleek volledig en in orde te zijn. Het zal opgestuurd worden naar buitenlandse zaken zodoende dat daar de nodige stempels en handtekeningen kunnen geplaatst worden om vervolgens naar het vertaalbureau te worden gezonden. We verwachten dat we ergens in april - mei richting Kazachstan kunnen vertrekken. Zelf kunnen we op dit moment niet anders doen dan wachten en HKM en haar partners in Kazachstan hun werk rustig te laten doen.
Vandaag een bezoekje gebracht aan onze notaris. Hij had namelijk ons dossier voorzien van de nodige stempels en handtekeningen. Ik kreeg van hem alleen het dossier, als je begrijpt wat ik bedoel. Service van het huis noemde hij het en voegde eraan toe dat er ook al eens iets mag meezitten. Nu is het nog wachten op het parket. Elke dag belt Kelly naar het parket om te vragen hoever ze staan. Elke dag krijgt ze -beleefd weliswaar- het antwoord dat ze er direct aan zullen beginnen. Een verhaal dat we nu al meer dan een maand horen. De inspanningen die "onze" politie van Beveren had geleverd om hun deel in ons dossier zo vlug mogelijk te behandelen is bij deze volledig teniet gedaan door de administratie. Een administratie die niets anders moet doen dan het dossier ontvangen en doorsturen. Vandaag kreeg Kelly als antwoord dat ze het druk hadden op het parket. Ik heb zelf op de griffie gewerkt en druk kende we enkel als antwoord op de vraag "hoe was het verkeer?". "Wel je weet wel, druk zoals altijd". Maar ja wat wil je met een Europese president en een regering die traagheid synoniem stellen met bezig zijn. Een kleine angstaanval maakt zich meester van mij. Wat we nu meemaken is dan nog maar de logheid van een Westerse administratie. Een administratie die dezelfde taal spreekt als ondergetekende en die we dan ook wat kunnen 'aansporen' en 'bezoekjes' brengen als het echt moet. Wat gaat dat geven als we in Kazachstan zijn en geconfronteerd worden met een taal en adressen die ons evenveel zeggen als Wendy van Wanten voor de zoveelste maal in Playboy? Ik durf er niet aan denken en tracht me in mijn geest enkele maanden verder te verplaatsen naar een moment waar we aan het lachen zijn samen met onze nieuwste familieaanwinst. Een periode waarin we aan de procedure zullen terugdenken als een grap, een 'grap' van Geert Hoste dan wel. Je ziet het van mijlenver aankomen en je lacht ermee uit beleefdheid omdat je de nar van dienst niet wil schoferen.
Omdat we er van overtuigd zijn dat we het grootste deel van de nodige documenten in ons bezit hebben, hebben we vandaag een bezoekje gebracht aan de notaris. De handtekeningen die we hadden verzameld (het lijkt wel een petitie), dienen namelijk allemaal gelegaliseerd te worden door de notaris. Ik moet zeggen, we zijn op een uiterst charmante en vriendelijke notaris gestuit. Hoewel gestuit is niet helemaal het juiste woord. Ongeveer 10 jaar geleden zijn Kelly en ik bij hem ook al eens langs geweest. Toen was het voor ons huwelijkscontract op te stellen. Tien jaar geleden reeds! De notaris beloofde ons dat hij de klus zou klaren in één dag en dat hij er zelfs voor zou zorgen dat het bij ons thuis werd afgeleverd. Van een service gesproken. Als hij het nodige heeft gedaan, dan moet heel het boeltje via het Kleine Mirakel opgestuurd worden naar het Ministerie van buitenlandse zaken. Blijkbaar is een handtekening van een notaris ook niets waard, zonder dat iemand op het voornoemde kabinet zegt dat onze notaris wel degelijk een notaris is. Vandaag hebben we ook te horen gekregen dat het parket/justitie ook nog eens zijn zegje moet doen over ons dossier. Dit is op zijn minst merkwaardig te noemen want volgens mij was het parket toch ook vertegenwoordigd op de zitting van de jeugdrechtbank te Dendermonde daar ergens in december van vorig jaar?! Hadden ze niet beter eerst het moraliteitsonderzoek laten doorgaan en dan pas een vonnis geveld? Zo had het parket tenminste iets kunnen zeggen op de zitting. Vragen en opmerkingen. Het zullen waarschijnlijk niet de laatste zijn. Ik heb me er al bij neergelegd. Gisteren was het carnavalsfeest op de school van Ymke. Ze ging verkleed als lieveheersbeestje. Vandaag ging het feestje verder en was ze als Mega Mindy ten tonele verschenen. Toen ik haar van school ging halen zei ze me dat ze volgend jaar terug als Mega Mindy zal gaan. Een voorwaarde voor deze transformatie voor volgend jaar is dan wel dat haar broertje als Mega Toby gaat. Van de lerares van Ymke hebben we al gehoord dat ze het in de klas heel veel heeft over haar broertje. Ymke zegt zelfs dat zij hem nog liever gaat zien dan wij, want zij heeft al veel langer dan ons de droom om een broertje te krijgen. Vijf jaar is ze en dan zeggen dat ze al lang een broerdroom heeft? Ook voor Ymke mag het blijkbaar allemaal wat vlugger gaan.
Vandaag is Kelly mogen langsgaan op het gemeentebestuur. Een aantal documenten die de burgemeester diende te ondertekenen zijn ondertekend en lagen op ons te wachten. Verder hebben we vandaag via de post ook het attest (lees stempel) ontvangen van het Ministerie van Volksgezondheid dat onze huisarts wel degelijk een dokter is. Gelukkig maar, maar wie had verdorie ook iets anders verwacht? Vreemd hoe elk papiertje of document dat je ontvangt je het gevoel geeft dat Kazachstan weer wat dichterbij komt. Toch hebben we nog serieus wat werk voor de boeg.
Wat me het meest stoort in heel deze administratieve mallemolen is het via de notaris laten wettigen van alle handtekeningen die je nodig hebt. Nu denk ik niet dat ze ons wantrouwen daar in Kazachstan; ze hebben immers ondertussen -zoals reeds gezegd - een dossier over ons waar elk facet van ons bestaan breed staat in uitgeschreven, maar dat het wantrouwen meer uitgaat naar onze huisartsen, bankinstellingen, buren, vrienden, familieleden, ambtenaren en ga zo maar door. Al die handtekeningen die deze mensen plaatsen onder documenten die wij van hen nota bene vragen, dienen door de notaris op echtheid te worden gecontroleerd. Wat de inhoud van het document betreft, daar spreekt hij zich niet over uit. Vreemde vaststelling twee: het is belangrijker dat de handtekening echt is dan de inhoud van het document. Want wie gaat er nu nagaan of het verhaal dat uw buren, vrienden, familie over u dienen neer te schrijven wel aanleunt bij de realiteit en geen verbloeming is van uw persoonlijkheid en leven? Niemand dus! En toch moet elk dossier verschillende aanbevelingsbrieven bevatten van mensen die u goed kennen en u kunnen beoordelen als ouder. Alsof mijn broer, buur en vriendin in die brief zou schrijven dat we compleet gestoorde mensen zijn die best niet in aanraking komen met kinderen. Ach, het moet dus we spelen het spel maar mee.
Ondertussen tikt de tijd verder weg. Weer een dag dat onze zoon in het weeshuis heeft doorgebracht. Zou hij eigenlijk wel weten dat we nu vollen bak aan het gaan zijn om hem hier in België een goede thuis te geven? Eigenlijk hoop ik nu van niet. Ik denk anders dat het voor hem nog lange maanden en weken gaan worden. Weken en maanden die hij in het weeshuis dient door te brengen, misschien wetende dat hij op dat moment evengoed had kunnen voetballen, dansen, zingen,. met zijn zus of naar de cinema had kunnen gaan of ... Ik heb het moeilijk met die gedachte, maar troost me dan met een ander beeld, dat van het weeshuis zelf. De mensen van het Klein Mirakel hadden ons verzekerd dat het weeshuis waar hij verblijft een goed weeshuis is, waar hij goede verzorging en opvang krijgt.
Kelly is absoluut niet te houden vandaag. De kamer waar Ymke haar speelgoed staat, moet en zou vandaag al klaar zijn als de nieuwe kamer voor onze zoon. Schilderijen met de naam op of verwijzingen naar Ymke werden van de muur gehaald, overbodig speelgoed werd weggehaald en kleren werden in een andere kast gehangen. Verder werd er een bed met matras aangevoerd. Dat we nog niet aan het schilderen zijn geslagen heeft enkel te maken met het feit dat we niet weten hij zelf wil. Is hij een fan van Toystory, van Batman of van ....? Toen ik haar vertelde dat het nog wel eventjes wachten was op de komst van onze zoon, zei ze dat ze het deed om een foto te kunnen nemen van de kamer. We moeten namelijk een fotodossier samenstellen. Een van de 'opgelegde' foto's is een foto van de toekomstige kamer van de toekomstige zoon. Wel hij zal tevreden zijn als hij ziet dat er in zijn kamer niets anders staat dan een bed en dat zijn kamer lichtblauw geverfd is met hier en daar een plek die verraad dat er ooit een schilderij heeft gehangen. Maar ja, het is de gedachte die telt zekers? In ieder geval denk ik hierdoor dat onze volgende dagen, weken en maanden in het teken zullen staan van één grote gebeurtenis. Ik merk ook dat Ymke er heel de tijd mee bezig is. Zo net vertelde ze ons dat ze nu graag een stapelbed had, zodoende dat haar broer in dezelfde kamer zou kunnen slapen als zij. Vijf jaar en al even bezig met de komst van hem als haar ouders. Aan kledij zal het onze nieuwe zoon ook niet ontbreken. We hebben al van verschillende familieleden en vrienden het aanbod gekregen om kledij te krijgen van hun zonen. Ja, ik denk dat het de nieuwste telg van onze familie aan niets zal ontbreken. Het inrichten van de kamer en de andere voorbereidingen die nog dienen getroffen te worden om van ons huis een thuis te maken voor onze vriend uit Kazachstan zal nog zeker een vervolg krijgen.
Op maandag 25 januari 2010 hebben we een afspraak met de mensen van het Klein Mirakel. Het Klein Mirakel is een adoptiedienst gevestigd in het voor ons niet verre maar ook niet heel dichtbije Beerse. We gaan met hen spreken over een mogelijke adoptie van kindje uit Kazachstan. Kelly en ik hadden op voorhand aangegeven dat kinderen met special needs voor ons geen probleem zouden zijn, dat we m.a.w. open zouden staan voor een adoptie van een special need kindje.
Niet goed wetende wat te mogen verwachten zakken we af naar Beerse. De adoptiedienst bleek gevestigd te zijn in een appartement en meer bepaald op de tweede verdieping van een twee etages hoog modern appartementsgebouw. We werden hartelijk ontvangen en zagen meteen in welk land deze dienst gespecialiseerd was. In de ontvangstkamer stond er op de tafel namelijk een klein Kazachs vlaggetje met daarnaast een doosje met Kazachsche chocolade. Blijkbaar was de chocolade in trek want er lag nog maar één stukje in. Verder lagen er op de tafel een reisgids (Lonely Planet met onder andere alle dingen need to know over Kazachtsan) en boekjes voor adoptievaders. Aan de muur hing iets wat zou kunnen omschreven worden als lokale (Kazachsche) kunst.
We kregen eerst uitgebreidde informatie over hoe de procedure vanaf nu zou verlopen en wat de kostrpijs ervan zou zijn.Wat we beiden konden waarderen was dat het allemaal eerlijk werd voorgesteld,zonder verbloemingen. Het zou een lange en zware procedure worden en tegenslagen zouden we zeker en vast dienen in te calculeren.We hebben toen al gezegd dat we vertrekken vanuit het worst case scenario en dat elk meevallertje meegenomen was.
In Kazachstan is het de gewoonte dat men pas daar een dossier (inclusief foto's) te zien krijgt. Bij ons werd een uitzondering gemaakt,maar op vraag van HKM gaan we er niet verder over uitweiden.Eénmaal we in kazachstan zijn ,is dit geen probleem meer.Daarna kregen we het serieuze werk voorgeschoteld. Een hele waslijst aan documenten zouden we in de nabije toekomst moeten zien bijeen te krijgen. Ik noem er een paar op: uittreksel strafregister, financieel attest, aanbevelingsbrieven, werkgeversattesten, kopies paspoorten, doktersattest, ... en ga zo maar door. Ja, we wisten meteen dat een adoptie garant staat voor een berg papier en een stevig eindje heen en weer lopen.
We namen afscheid van Het Klein Mirakel en keerden huiswaarts. Onderweg zijn we evenwel gestopt in een wegrestaurant. Voor en tijdens het eten bekeken we de formulieren die we zo snel als mogelijk in orde dienden te brengen en maakten we een 'strijdplan' op. Vandaag al zouden we beginnen om een aanval in te zettenom de ettelijke documenten in ons bezit te krijgen.
Als eerste stop de huisarts. Het was de tweede keer in de procedure dat we bij haar dienden aan te kloppen. Weer diende ze een formulier in te vullen waarop stond dat we beiden zo gezond als een vis waren. Het verschil met vorige keer voor ons was dat we deze attesten ook nog eens dienden op te sturen naar het Ministerie van Volksgezondheid. Het Ministerie dient immers nog even te bevestigen dat onze huisarts wel degelijk een dokter is. Ik weet het, het lijkt bureaucratisch en dat is het ook, maar we gaan hierover echt niet moeilijk doen.
Verder ging Kelly langs bij de boekhouder. We hadden Michelle nodig voor het opstellen van een werkgeversattest voor Kelly; iets wat ze onmiddellijk heeft gedaan. Michelle diende ook een kopie te maken van haar identiteitskaart. Alle handtekeningen die op één of ander document zal komen te staan, zouden we immers in een later stadion dienen te laten legaliseren door een notaris.
Thuisgekomen vulden we nog enkele formulieren in en namen we contact op met onze bank. Het dossier vroeg om een attest waaruit onze financiële weerbaarheid blijkt. Als het dossier volledig samengesteld zal zijn, weet het niet allen hoe we financieel in elkaar zitten, maar ook sociaal, psychologisch en medisch. Eigenlijk weet dat dossier dan meer van mij af dan dat ik van mezelf af weet.
Uiteraard hebben we de thuis de naaste familie ingelicht over de komst van ons adoptiekindje.
