Afgelopen weekend zijn wij naar Nederland getrokken met de ganse familie om er een weekend samen door te brengen. Het was een weekend dat wij samen met een neef en zijn echtgenote in elkaar hadden geknutseld.
We hebben zeer lang getwijfeld of we zouden gaan, gelet op het feit dat Aibar hier nog maar een goede twee weken in België verblijft. Omwille van de vorderingen die hij maakte, hebben we beslist om het erop te wagen.

Zaterdagmorgend zijn we dan ook gepakt en gezakt(eerst)  richting Eben-Emael gereden. Onze neef had ervoor gezorgd dat we er een rondleiding zouden krijgen met een gids in het fort aldaar. Bij aankomst blijken er twee problemen: 1. onze neef was de weg kwijtgeraakt 2. wij waren te laat voor de rondleiding. Het gevolg hiervan was dat de rest van de familie de rondleiding kreeg, terwijl de organisatoren ofwel in de buurt aan het rondrijden waren ofwel in de regen stonden te wachten voor de poort van het fort.
Na de rondleiding hadden we gezorgd voor broodjes en dit om de blijde intrede van Aibar in de familie te vieren. Ook hier een klein probleem: wij hadden 200 broodjes besteld, maar kregen er maar 100. De broodjes hadden we meegenomen van Melsele. Wij hebben dan naar de winkel getelefoneerd en deze hebben zich verontschuldigd voor het ongemak (op dinsdag zou ik een groot deel van mijn geld terug krijgen).
Na de maaltijd zijn we richting hotel gereden. Gelukkig kregen we daar bij aankomst een stuk vlaai met koffie, zodoende dat de honger toch nog een beetje gestild werd.
Vervolgens maakten we een wandeling. We waren allen verkleed omdat het halloween was. Aibar zelf had zijn ringen aan en een mes en een bijl in zijn handen; het leek net of hij een huurmoordenaar was.
Onze eerste conclusie was dat Aibar absoluut geen moeilijkheden had met het vele volk rondom hem. We waren nochtans met 35 man (volwassenen en kinderen). Het leek alsof hij iedereen al jaren kende. Hij deed 'gewoon' mee met de groep.
Na de avondmaaltijd hebben we Aibar in zijn bed gelegd. We vreesden dat dit een heikel moment ging zijn; maar ook hier no problem. Blijkbaar slaapt hij in een vreemde omgeving en een vreemd bed even goed als thuis.
De twee andere dagen van het weekend hebben we eigenlijk niet gemerkt dat Aibar er problemen mee had dat hij mee ging op weekend en niet in zijn veilige cocoon van onze Melseelse thuisbasis was gebleven. Twee dikke duimen dus voor onze kleine zoon.