Vandaag heeft Kelly voor den dertigste keer gebeld naar het parket. Weer kreeg ze van de persoon die ons dossier 'behartigt' het antwoord dat ze geen tijd had vandaag. Morgen zal ze ook geen tijd hebben voegde ze er aan toe. Kelly wees haar erop dat haar twee maanden die ze tijd had om haar ding te doen bijna voorbij zijn. Oh zei ze, dan vraag ik gewoon om de termijn te laten verlengen met 4 à 5 maanden?! Eigenlijk impliceert dit ook dat ze niet meer wil dat Kelly nog belt. Spijtig genoeg voor haar werkt zo een opmerking op ons omgekeerd. Betrokkene zal de volgende dagen jef en klein piereke aan de telefoon gaan krijgen. Haar mailbox en die van haar collega's zal de volgende dagen voller komen te zitten dan de maag van Bart de Wever. Niet alleen zorgt haar desinteresse voor ons dossier ervoor dat Aibar nog wat langer in het weeshuis kan blijven zitten, maar ook dat onze data die op de verschillende documenten staan het gevaar lopen als verouderd te worden bestempelt. Ik kan alleen maar hopen dat betrokkene in haar drukke agenda toch nog een gaatje vindt om een dossier dat nu al bijna 2 maanden op haar bureau ligt (en volgens haar vorige verklaringen helemaal bovenaan) door te sturen naar justitie. Want daar gaat het om, niet meer en niet minder.
Vandaag naar een infosessie geweest van HKM. Bedoeling hiervan was om mensen die met adoptie bezig zijn te informeren over de werking van hun dienst. Het viel me op dat we er nu niet bepaald alleen waren. Ik schat dat er ergens rond de 50 personen waren. Het hoge aantal aanwezigen verbaasde me omdat ik me nu pas realiseer hoeveel mensen er bezig zijn met een interlandelijke adoptie. Het was ook fijn om te horen hoever de anderen reeds staan in hun adoptieprocedure. We hebben een uitgebreide uitleg gekregen over wat we nog allemaal mogen verwachten. Het moet gezegd , ik heb het volste vertrouwen in HKM en haar partners in Kazachstan en zie de toekomst dan ook hoopvol tegemoet. In de namiddag zijn we langsgelopen bij HKM zelf om ons dossier te overhandigen. Ons dossier bleek volledig en in orde te zijn. Het zal opgestuurd worden naar buitenlandse zaken zodoende dat daar de nodige stempels en handtekeningen kunnen geplaatst worden om vervolgens naar het vertaalbureau te worden gezonden. We verwachten dat we ergens in april - mei richting Kazachstan kunnen vertrekken. Zelf kunnen we op dit moment niet anders doen dan wachten en HKM en haar partners in Kazachstan hun werk rustig te laten doen.
Vandaag een bezoekje gebracht aan onze notaris. Hij had namelijk ons dossier voorzien van de nodige stempels en handtekeningen. Ik kreeg van hem alleen het dossier, als je begrijpt wat ik bedoel. Service van het huis noemde hij het en voegde eraan toe dat er ook al eens iets mag meezitten. Nu is het nog wachten op het parket. Elke dag belt Kelly naar het parket om te vragen hoever ze staan. Elke dag krijgt ze -beleefd weliswaar- het antwoord dat ze er direct aan zullen beginnen. Een verhaal dat we nu al meer dan een maand horen. De inspanningen die "onze" politie van Beveren had geleverd om hun deel in ons dossier zo vlug mogelijk te behandelen is bij deze volledig teniet gedaan door de administratie. Een administratie die niets anders moet doen dan het dossier ontvangen en doorsturen. Vandaag kreeg Kelly als antwoord dat ze het druk hadden op het parket. Ik heb zelf op de griffie gewerkt en druk kende we enkel als antwoord op de vraag "hoe was het verkeer?". "Wel je weet wel, druk zoals altijd". Maar ja wat wil je met een Europese president en een regering die traagheid synoniem stellen met bezig zijn. Een kleine angstaanval maakt zich meester van mij. Wat we nu meemaken is dan nog maar de logheid van een Westerse administratie. Een administratie die dezelfde taal spreekt als ondergetekende en die we dan ook wat kunnen 'aansporen' en 'bezoekjes' brengen als het echt moet. Wat gaat dat geven als we in Kazachstan zijn en geconfronteerd worden met een taal en adressen die ons evenveel zeggen als Wendy van Wanten voor de zoveelste maal in Playboy? Ik durf er niet aan denken en tracht me in mijn geest enkele maanden verder te verplaatsen naar een moment waar we aan het lachen zijn samen met onze nieuwste familieaanwinst. Een periode waarin we aan de procedure zullen terugdenken als een grap, een 'grap' van Geert Hoste dan wel. Je ziet het van mijlenver aankomen en je lacht ermee uit beleefdheid omdat je de nar van dienst niet wil schoferen.
