Afgelopen weekend zijn wij naar Nederland getrokken met de ganse familie om er een weekend samen door te brengen. Het was een weekend dat wij samen met een neef en zijn echtgenote in elkaar hadden geknutseld.
We hebben zeer lang getwijfeld of we zouden gaan, gelet op het feit dat Aibar hier nog maar een goede twee weken in België verblijft. Omwille van de vorderingen die hij maakte, hebben we beslist om het erop te wagen.

Zaterdagmorgend zijn we dan ook gepakt en gezakt(eerst)  richting Eben-Emael gereden. Onze neef had ervoor gezorgd dat we er een rondleiding zouden krijgen met een gids in het fort aldaar. Bij aankomst blijken er twee problemen: 1. onze neef was de weg kwijtgeraakt 2. wij waren te laat voor de rondleiding. Het gevolg hiervan was dat de rest van de familie de rondleiding kreeg, terwijl de organisatoren ofwel in de buurt aan het rondrijden waren ofwel in de regen stonden te wachten voor de poort van het fort.
Na de rondleiding hadden we gezorgd voor broodjes en dit om de blijde intrede van Aibar in de familie te vieren. Ook hier een klein probleem: wij hadden 200 broodjes besteld, maar kregen er maar 100. De broodjes hadden we meegenomen van Melsele. Wij hebben dan naar de winkel getelefoneerd en deze hebben zich verontschuldigd voor het ongemak (op dinsdag zou ik een groot deel van mijn geld terug krijgen).
Na de maaltijd zijn we richting hotel gereden. Gelukkig kregen we daar bij aankomst een stuk vlaai met koffie, zodoende dat de honger toch nog een beetje gestild werd.
Vervolgens maakten we een wandeling. We waren allen verkleed omdat het halloween was. Aibar zelf had zijn ringen aan en een mes en een bijl in zijn handen; het leek net of hij een huurmoordenaar was.
Onze eerste conclusie was dat Aibar absoluut geen moeilijkheden had met het vele volk rondom hem. We waren nochtans met 35 man (volwassenen en kinderen). Het leek alsof hij iedereen al jaren kende. Hij deed 'gewoon' mee met de groep.
Na de avondmaaltijd hebben we Aibar in zijn bed gelegd. We vreesden dat dit een heikel moment ging zijn; maar ook hier no problem. Blijkbaar slaapt hij in een vreemde omgeving en een vreemd bed even goed als thuis.
De twee andere dagen van het weekend hebben we eigenlijk niet gemerkt dat Aibar er problemen mee had dat hij mee ging op weekend en niet in zijn veilige cocoon van onze Melseelse thuisbasis was gebleven. Twee dikke duimen dus voor onze kleine zoon.

Na iets meer dan een week al te verblijven in ons land, dachten we dat het wel eens leuk zou kunnen zijn dat we mededelen hoe onze zoon zijn eerste week heeft beleefd en doorgebracht.

Slapen is niet echt een probleem; in de zin dat hij geen angst kent tijdens het slapen. Dat wil zeggen we zorgen er met veel tijd en energie voor dat hij vredig gaat slapen. Aibar ziet dat Ymke een verhaaltje krijgt voor het slapengaan; dus wil hij er ook één. Alleen verstaat hij blijkbaar nog niet de bedoeling achter het gegeven dat ik een boek meebreng naar zijn kamertje. Steeds als ik wil beginnen te lezen, neemt hij het boekje in eigen handen, bladert het door om uiteindelijk terug aan mij te geven en in zijn bed te gaan liggen. Zelf neem ik plaats op een ander bed in dezelfde kamer. Hij roept dan nog enkele keren papa, maar als hij merkt dat er steeds minder reactie opkomt, valt hij in slaap. Zelf vind ik mijn hazeslaapje ook wel deugddoend.

Op kledij is onzen Aibar serieus gesteld. Vooral jeansbroeken zijn zijn dada. Als hij een nieuwe broek krijgt is hij ontzettend gelukkig.
Het liefst doet hij zelf zijn kledij aan, zonder hulp van mama of papa. We hebben wel al door dat als hij in Kazachstan buiten mocht spelen, ze hem daar waarschijnlijk gekleed als eskimo de speeltuin instuurden. Het is op dit moment al gezellig koud aan het worden hier, maar voor Aibar voelt het blijkbaar aan als dat hij op de Noordpool rondhangt. Steeds zet hij zijn kap op en doet hij handschoenen aan. Indien het daarenboven nog regent, dan loopt hij helemaal zot. Hij heeft het absoluut niet begrepen op de ellendige druppels die op zijn gezicht vallen. Bij het wandelen in de regen bedekt hij bovendien zijn oren en zijn ogen ... een wreed eigenaardig zicht.

Naar de winkel gaan, was aanvankelijk een uitdaging. Alles wat Aibar zag passeren moest hij wel eens aanduiden met de vraag of we het alstublieft niet zouden kopen. Van een heleboel door hem aangeprijsde goederen vraag ik me af of hij zelfs wel weet wat het juist is. Wanneer we hem in een winkelkarretje steken is het winkelen éénvoudiger. Af en toe laat hij dan nog wel eens van zich horen als hij vindt dat er een produkt is dat zo bangelijk is dat we het moeten meenemen, maar na een kordaat neen, begint zijn speurtocht naar een nieuw wondergoed.
 
Eten dat blijkt ons punt te worden om aan te werken. Sla, tomaat, komkommer, ... en nog van dat soort groenten, gaan lekker binnen. Voor de rest hebben we nog niets ontdekt dat hij lekker vindt. Elke dag proberen we hem nu iets nieuws te laten eten (lees proeven). Het is voor ons en hem een hele opgave. We zullen wel zien.

Douchen is zo wat de favoriete bezigheid van Aibar. Ik herinner me dat we de laatste dag in Kazachstan hem wel tot driemaal toe in het bad hebben gezet omdat hij dat zo fantastisch vindt. Het is voor ons nu ook het ultieme middel geworden om hem (af en toe) te doen gehoorzamen. Ah je doet dat of dat, wel dan gaat ge niet in bad. Het blijkt te werken en bovendien hebben we hier te maken met een win win situatie. Hij luistert en bovendien gaat hij nog in bad ook!

Gisteren zijn we naar een binnenspeeltuin gegaan. Het was ons opgevallen dat Aibar het niet zi begrepen had op glijbanen en dergelijke. Hij vindt dat blijkbaar allemaal net iets te beangstigend en laat ze dan ook voor wat ze zijn. Gistern, in die binnenspeeltuin dus, heeft hij een overwinning gehaald op zichzelf. Hij zag dat Ymke en haar vriendin de verschillende glijbanen en dergelijke meerdere keren aandeden, dat hij hetzelf ook eens ging proberen. Ik zie zijn gezicht nog altijd stralen van geluk toen hij de eerste maal de gele glijbaan afroetste. Ik denk dat hij toen dacht 'hé dat is zo slecht nog niet', want hij is dan nog verschillende keren naar boven gegaan om langs de gele zelfde weg naar beneden te komen.

Ymke heeft ondervonden dat een broer niet alleen inhoudt dat zij een nieuw speelkameraadje heeft, maar dat zij voortaan ook alle aandacht en speelgoed en dergelijke dient te delen. Ook dit is een ware aanpassing, want in haar zesjarige leventje heeft ze tot nu toe het alleenrecht op zo wat alles gehad. We zien dat het bij haar elke dag ook iets beter gaat en dat ze haar taak als grote zuster wel heel ernstig opneemt. Heb ik al gezegd dat wij een fantastische dochter hebben? Neen, wel bij deze dan. En Aibar? Wel die is in recordtempo bezig om dezelfde titel te behalen, zij het dan in de mannelijke versie.

De volgende dagen wordt het voor ons wikken en wegen. We vertrekken komend weekend namelijk op familieweekend en we weten nog niet goed wat het beste is voor hem. Gaan we naar het weekend met Aibar, gaan we één dagje over en weer, blijven we één dagje slapen of ...? Als hij de volgende dagen zo een vooruitgang blijft maken, dan denk ik dat hij dra zijn eerste familieweekend zal meemaken.
 

Om twintig na zeven vond Aibar dat we lang genoeg hadden geslapen. De dekens werden afgegooid en het licht werd aangedaan. We (Kelly en ik) volgden hem en maakten ons klaar.

Met ons drieën zijn we vervolgens op stap gegaan. We zijn naar de Silk Way City gegaan om nog wat boodschappen te doen.  Het was duidelijk dat Aibar nog niet heel veel winkelervaring had. Alles wat hij zag wilde hij aanraken en in onze winkelkar leggen. Het was wel plezierig dat we vaststelden dat wanneer we neen zeiden hij het door hem aangeprezen goed liet liggen.

’s Middags zijn we iets gaan eten in caffee delia. Aibar wordt op restaurant gaan al goed gewoon.Zijn lievelingskost hier blijkt te bestaan uit chocolade croissants. We hebben ook geleerd dat we in frisdranken het ijs best verwijderen. Aibar blijkt nog wat gevoelige tandjes te hebben. Dat is uiteraard een klein probleempje gezien de expertise die wij in huis hebben.

Tijdens onze maaltijd vernemen we dat we om vier uur in ons appartement dienen te zijn omdat men dan papieren aan ons zal komen overhandigen.  

Stipt om vier uur kwam B. het paspoort brengen van Aibar. Morgen worden we verwacht op de Nederlandse ambassade voor het één of ander administratief gedoe.

’s morgens hebben we met de onderburen een kort wandelingetje gemaakt wat net goed genoeg was om ons even te oriënteren. Elke keer dat we in Almaty komen, krijgen we namelijk een andere plaats om te overnachten.

We doen onze eerste aankopen in Silk Way City en ik herinner me nu dat ik eigenlijk de hele dag (tot ’s avonds) niets anders zal eten dan twee donuts. Waarschijnlijk zijn het de zenuwen die toch een beetje parten spelen. We weten namelijk dat we vandaag Aibar zullen terugzien, maar weten niet om hoe laat we naar het weeshuis kunnen afreizen.

Het zal tot ergens rond de drieën duren voordat we het verlossende telefoontje krijgen. An. komt ons oppikken om half vier om richting Aibar te rijden.

Wanneer An. aankomt, lijkt het wel een kleine volksverhuizing. We hadden namelijk naast nieuwe kledij en speelgoed voor Aibar ook nog kadootjes en twee reuzentaarten bij voor de mensen van het weeshuis.

In het weeshuis worden we ontvangen door de directrice. We dienden de kadootjes en de taarten op de tafel voor haar te leggen. Op dat moment kwam Aibar de ruimte binnen. Anders dan tijdens ons eerste bezoek aan het weeshuis, bleef hij nu wat beteuterd staan. Hij begon zelfs te wenen. Waarschijnlijk werd het hem nu duidelijk dat hij vandaag dient afscheid te nemen van de woning die meer dan vijf jaar zijn  thuis was en van de mensen die gedurende die zelfde tijdsperiode zijn familie en vrienden waren.

Aibar was opvallend veranderd in die bijna vier maanden tijdens welke wij hem niet meer gezien hebben. Hij is gegroeid en zijn haren zijn kort geknipt!

De opvoedster die bij Aibar was kleedde hem aan.  Hij bleef maar wenen waarop de opvoedster ons vroeg om hem zijn nieuwe jas aan te doen. Raar maar waar, wanneer hij zijn jasje aan had, werd Aibar rustiger.

In de autorit van het weeshuis naar ons appartement werd hij met de minuut en de kilometer rustiger. Bij ons appartement aangekomen, kreeg hij evenwel terug schrik. Misschien herinnert u zich nog dat wij hem tijdens ons vorige bezoek een boekje met foto’s van zijn nieuwe thuis en familie hadden meegegeven? Hij in ieder geval wel; want hij hield het goed vast in zijn beide handen. Het gebouw waar we voor stonden leek op de verste verte niet op de woning van zijn foto’s. Verder was er voor hem blijkbaar nog één duidelijk verschil met de hem getoonde foto’s; er ontbrak iemand in het plaatje. In ons appartement begon hij namelijk naar Ymke te zoeken (zelfs onder het deken van het opgemaakte bed). Toen dat bleek dat zijn zus niet aanwezig was, wist hij wel zeker dat hij was beetgenomen.

We hebben hierop B. telefonisch gecontacteerd en hem gevraagd om aan Aibar uit te leggen dat dit maar een tijdelijk onderkomen is en dat Ymke op ons zit te wachten in België. Een goede beslissing van ons zal blijken, want van dan af liep alles van een leie  dakje.

’s Avonds zijn we iets gaan eten en drinken in de kleine caffee delia. Zonder dat we het met elkaar hadden afgesproken, bleken alle in Almaty (voor een adoptie) verblijvende Belgen daar verzameld te hebben.  Ervaringen werden uiteraard uitgewisseld. En Aibar? Die gedroeg zich alsof we al jaren met elkaar hadden doorgebracht.  Toch één ding dat we hem moeten afleren: het is niet de bedoeling in een restaurant dat je alle tafels mee help afruimen.

Wanneer we ’s avonds terug in ons appartement aankwamen, hebben we Aibar in bad gezet. Ik had eigenlijk gedacht dat dit één van de moeilijke punten ging zijn, maar neen …  geen enkel probleem. Aanvankelijk was hij niet erg gesteld op de schuim die we in het bad hadden gedaan, maar al snel zag hij het leuke er van in.

Vervolgens deden we hem zijn nieuwe pyama aan. Aibar in bed krijgen  viel niet mee. Hij wilde namelijk nog zoveel ontdekken. Het plan was dat Kelly en Aibar in het bed in de slaapkamer zouden slapen en dat ondergetekende in de living op zo een uittrekbed zou slapen. Een plan dat niet kon worden uitgevoerd omdat ik absoluut niet kon slapen op dat ‘bed’. Ik ben dan Aibar en Kelly maar gaan vervoegen in de slaapkamer.   Aibar en ik hebben alvast goed geslapen. Kelly daarentegen had of te weinig plaats of was te zenuwachtig.

Het welgekende projectiel is door het vergruisde instituut. Zondag 10 oktober 2010 vetrekken we naar Almaty om Aibar eindelijk te gaan halen. Het is ondertussen al weer meer dan drie maanden geleden dat we hem voor het laatste hebben gezien. Ik blijf steeds dat laatste beeld van hem voor mij zien; Aibar die de deur van de wagen terug opendoet omdat hij ons terug wil zien.
Gelukkig weten we nu dat als hij volgende keer de deur van de auto opendoet, hij gewoon mee instapt.
Weweten op dit moment nog niet wanneer we de terugreis kunnen aanvangen. Er bestaat blijkbaar nogal wat onenigheid over over hoe lang na het bekomen van het visum we de vlieger al terug op kunnen.
We hebben ondertussen al aan het Nederlandse consulaat in Kazachstan laten weten, dat we hun eens een bezoekje komen brengen. Ik vind het op zijn minst gezegd zeer vreemd dat wij zelf vanuit België een afspraak dienen te maken. Maar ja, een adoptie is altijd een beetje van de ene verbazing in de andere vallen zekers?