Op zondag slapen vele mensen uit en wij hebben dat vandaag ook eens uitgeprobeerd.

Om 13.30 uur zijn we met Adri en Inge afgesproken aan Silk Way City. We gaan namelijk vandaag eens een bezoekje brengen aan Gorki Park. We weten niet echt wat we daar mogen verwachten en de weg ernaar toe is ons ook niet helemaal bekend.

Tijdens onze wandeling zien we de iets modernere kant van Almaty. Dat wil zeggen een straat met heel veel dure winkels en bijgevolg geen mensen.

Langs de straat staan er wat eettentjes. Opmerkelijk hoe je kan communiceren met wijzen naar de verschillende kookpotten en duimen opsteken als het gerecht van je keuze in een bord wordt geschept. We hebben rijst met één of ander soort vlees gegeten. Wat het juist was weten we niet  en hoeven we ook niet te weten. Het heeft in ieder geval gesmaakt.

Gorki Park zelf dan: 40 t. inkom per persoon. Das dus niks. Maar binnen is het een zottekot. Het blijkt een kermis te zijn waarvoor je voor elke attractie afzonderlijk een ticket dient te kopen aan de kassa. Probleem is dat je aan de kassa in het Russisch moet kunnen uitleggen welke attractie je wil doen en juist vandaag laat onze kennis van de Russische taal ons wat in de steek.

I n het park ligt ook een groot zwembad met glijbanen. Eigenlijk was dit het doel van onze uitstap. Toen we aan de ingang de prijzen zagen voor een ticket, hebben we eens goed gelachen en zijn we richting café getrokken. Ons Ymke heeft als compensatie wat attracties mogen afdoen. Dat was het minste dat we haar konden geven, gelet op het feit dat ze al heel de reis een voorbeeldige dochter is geweest.

Ook vandaag slaagt het weer om. Het begint te regenen en we besluiten dan ook om richting appartement te trekken. Deze keer willen we een taxi nemen. Na enkele potentiële chauffeurs te hebben ondervraagd naar de prijs voor een enkele rit naar Silk Way City, vinden we een man die bereid is om ons voor 400 t. te willen voeren. Om u een idee te geven dit is volgens ons ongeveer  2,5 euro.

Omdat het voor de verandering dus  regent kunnen we niet veel anders doen dan weer filmpjes te zien en gebruik maken van ons  brubbelbad.

Bijlagen:
136.JPG (145.2 KB)   
138.JPG (197.3 KB)   

Om 09.10 uur kwam B. ons halen. Vandaag is het weekend (zaterdag), wat betekent dat we Aibar niet kunnen (lees mogen) bezoeken.

We zijn samen met Inge en Adri vertrokken naar de bergen. Na een goed uurtje rijden waren we er.

Met de kabelbaan zijn we naar de top van de berg ‘geklommen’. Bovenop de berg hadden we een geweldig zicht op de met sneeuw bedekte bergtoppen en het groene dal.

Maar voor de rest was er ook niets. Er was bijvoorbeeld geen café of restaurant, er was geen wandelpad, er was geen …

Na een tijdje zijn we dan ook naar beneden gegaan op dezelfde manier dan dat we naar boven zijn gekomen. Terug met zijn allen de wagen in en richting appartement.

We hebben voor het vervoer alleen al per koppel 100 dollar betaald. Tel daar bij nog eens de inkom van ik weet niet hoeveel en we konden niet anders dan vaststellen dat we een geweldige dure voormiddag achter de rug hadden en eigenlijk niet echt iets spectaculairs hebben meegemaakt.

In de namiddag zijn we gewoon op ons appartement gebleven en hebben we een aantal filmpjes gezien, kwestie van de dag niet nog duurder te maken dan dat hij al was geweest.

Bijlagen:
081.JPG (173.4 KB)   
081.JPG (173.4 KB)   
112.JPG (177.7 KB)   
132.JPG (154.9 KB)   

Om 09.30 uur werden we afgehaald door onze chauffeur. Eén ding moet je hem nageven, hij is steeds stipt op tijd. Zijn rijstijl dat is een heel ander verhaal: mijnheer creëert rijbanen waar er geen zijn en vindt dat alleen sukkels niet op de tramsporen rijden. Hij zegt niet echt te houden van files, van een understatement gesproken. Kelly durft al niet meer letten op hoe hij ons door Almaty loodst. Na het bezoek aan het weeshuis vraag ik hem wat hij het komend weekend gaat doen. Zijn antwoord: bier drinken. Niet echt het antwoord dat ik verwachtte en had op zitten te hopen.

Wanneer we in het weeshuis aankomen, zijn we blijkbaar via de verkeerde deur binnengegaan. Iets wat ze na ons bezoek even fijntjes opmerkten. Voortaan toch maar weer via de achterdeur.

Aibar zelf was vandaag een pak rustiger dan gisteren. Van een tornado is hij afgezwakt naar een frisse storm. Ik had het groene rugzakje met eten en drinken opzettelijk tegen de verste muur in de kamer gezet. Het duurde evenwel niet lang of Aibar had het zakje met zijn inhoud gevonden en eigen gemaakt.

Hij begint ons nu dingen aan te reiken om te openen of om hem bij te helpen. Vandaag heeft hij redelijk lang met ons gekleurd en stickers geplakt in een boek. Hij blijft een passie hebben voor opruimen. De dingen die hij gebruikt zijn nog niet goed en wel uitgepakt of hij is ze weer al aan het inladen.

We vernemen dat hij eigenlijk graag puzzelt en knutselt. Dat was ons ook al opgevallen, want al het door ons meegebrachte speelgoed blijft liggen waar wij het hem hebben gegeven. Playmobil, auto’s, … ze liggen daar wat onnozel zich zelf te wezen op de Kazachse vloer van het weeshuis.

Na ongeveer twee uur en half wordt Aibar weer teruggeroepen naar zijn groepje. Tijd voor ons om naar het appartement terug te keren met Jacky Ickx aan het stuur.

’s Middags gaan eten in Silk Way City (het shoppingcentrum). In tegenstelling met gisteren zijn we vandaag niet verkeerd gelopen en hebben we dan ook een halve dag eerder aan onze middagmaal kunnen beginnen.

In de namiddag begint dat hier te regenen. Ge vliegt dan verdomme 6.000 kilometer om uiteindelijk terecht te komen in hetzelfde rotweer als vanwaar we vandaan komen. En het ergste is nog dat die gasten dat hier geweldig vinden. Ze worden hier zo wat euforisch, ja hallo Piotr?!

’s Morgens de koffers gepakt. We zullen vandaag immers naar een ander appartement gaan in Almaty waar iets meer comfort zal zijn. Gert, Sigrid en de kinderen zijn deze nacht richting Belgenland vertrokken. Hierdoor komt hun ruimere en beter uitgeruste appartement vrij en kunnen wij erin trekken. We gaan ze zeker eens opzoeken in Dendermonde. Het klikte goed en het is fijn te weten dat er zo dicht bij ons mensen wonen die hetzelfde verhaal delen als wij.

Onze chauffeur laadt met ons de koffers in en we vertrekken naar weeshuis 2. Daar worden we opgewacht door onze tolk. Zij begeleidt ons naar dezelfde kamer waar we gisteren al even hebben mogen vertoeven.

Enkele tellen later komt Aibar door de deur. Hij is nog maar net de kamer binnen of hij merkt ons groene rugzakje al op. De inhoud van de rugzak moet er aan geloven. Wat hij allemaal in zijn kas geslagen heeft, ik kan het niet meer juist herinneren. In ieder geval ging het minstens om volgende dingen: één banaan, vier yoghurtjes, enkele snoepjes, vier reepjes kinderchocolade, enkele sapjes, kauwgom, …

Niets bleek veilig te zijn voor onze Kazachse tornado. Alles werd uit de zakken gehaald die we bij ons hadden. Zelf vloog hij weer van hot naar her.

Na ongeveer anderhalf uur was het bezoek weer voorbij. Het was tijd voor Aibar om te gaan middageten.  Ik geloof nooit dat dat ventje meer zal opeten dan zijn soep, gelet op zijn                      (vr)eetpartijtje van zo net. In ieder geval weten we dat we het morgen anders moeten aanpakken. We zullen meer fruit meenemen en alles wat los zit laten we gewoon thuis J.

AN. zei ons dat ze in het weeshuis niet wilden geloven dat wij Belgen zijn. Voor hen beantwoorden wij meer aan het beeld van Amerikanen. Ik weet niet of ze ons hiermee wilden beledigen of dat er gewoon niks anders achter zit dan dat zij denken dat Amerikanen er uit zien als drie ‘normale’ mensen van Melsele.

Ze waren ook in de wolken met ons Ymke; een mooi meisje vinden ze. Hoe kan het ook anders met die genen. Koppel daar ook nog eens de humor en de intelligentie van haar vader aan en je hebt inderdaad een mensje dat zo wat aan het beeld van de perfectie moet beantwoorden voor de buitenwereld.

Na het bezoek aan het weeshuis komen we aan in ons nieuwe appartement. Dag en nacht verschil met ons oude appartement: licht en plaats in overvloed, een brubbelbad, verschillende bedden, een bureau,… Ja hier kunnen we beter aarden.

Een nieuw appartement betekent ook een nieuwe omgeving.  Het bleek al snel dat het met onze oriëntatie droevig gesteld is. Volgens mij was het absoluut niet mogelijk om fouter te lopen dan dat wij vandaag gedaan hebben. Hadden we de weg niet gevraagd, dan zouden we waarschijnlijk ergens uitgekomen zijn in de bergen die hier vanuit ons appartement te bezichtigen zijn.

Uiteindelijk zijn we toch terug in de bewoonde wereld geraakt en hebben we zelfs tot onze eigen verbazing Silk Way City gevonden; een shoppingcentrum. Toen we in dit shoppingcentrum de kaart raadpleegden, konden we pas echt vaststellen hoe slecht we bezig waren. Het winkelgedoe is namelijk nog geen twee straten van ons appartement verwijderd. Zelfs met deze wetenschap zijn we –toen we besloten om huiswaarts te keren- zelfs nog verkeerd gelopen.

Op het appartement aangekomen zei Kelly dat ze vond dat we Adrie en Inge wat op weg dienen te zetten in de wirwar van straten van Almaty; het is immers hun eerste eigenlijke dag hier. Zucht … ik vraag me af in welke wereld mijn echtgenote de laatste uren heeft vertoefd. Als er verdorie nu iets is dat we toch geleerd zouden moeten hebben dan is het dat het  met een aan de zekerheid grenzende waarschijnlijkheid is dat mensen die hier nog maar één dag zijn ons beter de weg kunnen tonen dan omgekeerd!

Bijlagen:
049.JPG (96.1 KB)   

Om 09.30 uur stipt worden wij opgepikt door onze chauffeur.  Hij brengt ons naar het Ministerie van Educatie, waar we worden opgewacht door An. (u raadt het al ook niet haar echte naam). An. Is onze tolk. Ze heeft meteen goed nieuws: de sociaal assistente is elders bezig, waardoor we meteen door kunnen gaan naar het weeshuis. Aibar blijkt in weeshuis 2 te zitten.

Als we aan het weeshuis aankomen, worden we naar het bureel van de directrice gebracht. Het lijkt en blijkt een vriendelijke vrouw te zijn. We zitten wat te praten, tot dat plots in de deuropening heel stilletjes een jongetje komt staan. Het jongetje heeft een smile op zijn gezicht van hier tot Brussel. Wanneer we hem opmerken, loopt hij het bureel binnen en trekt er op onderzoek. Hij opent een kast, gaat naar een stoel,… en komt uiteindelijk achter het bureel te staan van de directrice. Daar neemt hij een bik en tekent wat.  An. zegt dat hij wil laten zien dat hij al kan tekenen.

Aibar heeft zeker zijn entree niet gemist. We geven hem een autootje op afstandbediening, een knuffel (Kamiel van Kaatje) een kleurboek en stiften. De auto trekt zijn aandacht tot dat we samen verhuizen naar een speelkamertje. Kelly doet een rugzakje open en haalt er snoep uit. Vanaf dat moment is dat groene rugzakje zijn vriend. Er komen nog koekjes uit en een sapje. Hij zit constant te lachen zonder geluid te maken.

Het valt ons ook op dat hij een goede band heeft met zijn opvoedster M. Ze vertelt ons dat Aibar een speciale band heeft met een meisje uit het weeshuis. Samen hebben ze in het hospitaal gelegen en sindsdien ontfermt Aibar zich over haar. 

Tien minuten en enkele foto’s later moeten we afscheid nemen van Aibar. Het speelgoed begint hij op te ruimen, stukje voor stukje, tot ons fototoestel toe. M. zegt hem om ons een knuffel te geven, wat hij ook doet. We wilden hem het speelgoed meegeven, maar dat mocht niet.

Wanneer we buiten zijn zegt onze chauffeur dat hij Aibar al veel heeft opgemerkt in het weeshuis. Als de kinderen buiten aan het spelen zijn, is er steeds eentje dat van hot naar her loopt. Aibar blijkt zo wat het meest actieve kind van het weeshuis te zijn. Dit is iets wat we zelf ook al hadden vastgesteld.

‘s middags halen we chinees uit aan zo een kraampje langs de kant. Er was maar één van ons die de juiste keuze heeft gemaakt, ik laat het aan u om te raden wie dat was.

Ik heb mijn chinees opgegeten, terwijl de rest –na dat ze het eten in de vuilnisbak hebben gekieperd – de fonteinen ging opzoeken. Kleddernat kwam ons Ymke terug.

Vandaag ook gemerkt dat ze hier lekkere taarten hebben. Fuck de volgende dagen zal ik dit dus verder dienen te onderzoeken.

Verdorie die matras is toch hard en die auto’s blijven hier gemakkelijk tot vier uur in de ochtend door de straten sjezen, waardoor slapen met een open raam iets heeft als slapen op de E17 tijdens het spitsuur.

Na voorzichtig in de douche te zijn geweest, gaan we op pad. Vraag is echter naar waar? We gaan gewoon op goed geluk Almaty wat verkennen.

Al gauw merken we een patroon op in de weg die we bewandelen. We gaan van fontein naar fontein. Het moet gezegd ze hebben dat knap bezien die Kazachen: veel bomen langs de straten die zorgen voor de nodige schaduw en van tijd op tijd een fontein(tje) om je te verfrissen. De tot op heden jongeste telg van de familie Neel –Janssens blijkt een fonteinliefhebber te zijn. In elke fontein plonsen twee kleine voetjes, waarop de rest van haar lichaam volgt. Oh ja en Kelly moet volgen, kinderen … zucht.

Eigenlijk sta ik er nu pas bij stil dat Kazachstan niet echt lijkt op het beeld dat ik ervan in mijn hoofd heb. Waar zijn immers die stoffige wegen en de ruiters met hun paard en kar? Nergens bespeur ik ze, in tegendeel: grote en brede geasfalteerde wegen waarop dure wagens elkaar in razend tempo voorbijsnellen zijn ons deel. Porsches, Lexussen en andere dure wagens zijn hier schering en inslag. Kleine wagens zijn hier blijkbaar duidelijk niet in.

Zo net telefoon gekregen: binnen enkele dagen kunnen we verhuizen naar een beter appartement. Verder kregen we te horen dat we morgen (16 juni 2010) naar het Ministerie van Educatie dienen te gaan. Een zoveelste maatschappelijk werkster in de rij heeft nog enkele vragen te stellen. Na waarschijnlijk het zoveelste standaardvragenlijstje te hebben afgewerkt zouden we naar het weeshuis rijden en Aibar voor het eerst in levende lijven kunnen ontmoeten. De reden van de vertraging is ergens te zoeken in België. Ik ga de betreffende organisatie niet met naam noemen, ik ga het houden bij wat binnensmonds gevloek. Een paar jaar geleden wandelde ik nog dagelijks voorbij haar patserige hoofdkantoor in Brussel. Toen al vond ik het overdreven dat haar logo van op een kilometer afstand waar te nemen was.

Dit alles betekent dat we vandaag niet veel meer plannen. We keren naar ons appartement terug om een filmpje te zien, wat te lezen en één of andere blog aan te vullen.

Deze morgen aan de lijve gemerkt dat het Engels van de loodgieter  niet geweldig is. Cold blijkt volgens hem warm en hot het tegenovergestelde.

Na een te warme douche zijn we aan ons eerste ontbijt begonnen. Gisteren hadden we onze eerste ontbijtprodukten  al gekocht in ‘onze’ supermarkt. We hielden het sober en beperkte ons tot dingen die we konden benoemen; brood en kaas.

B. kwam ons afhalen en samen reden we naar het Ministerie van Educatie. Het eerste wat ze er ons vroegen was waar dat papiertje was dat wij in de Luchthaven hebben moeten invullen. Ik zei hen dat wij dat papiertje wel hebben ingevuld, maar dat we niets hebben meegekregen. Blijkbaar was dit een probleem want we zouden toch dat papiertje moeten hebben en dus eventueel moeten terugrijden naar de luchthaven.

Na een serieus tijdje wachten werden we ontvangen door een dame die ons voorgesteld werd als ‘the chief’. Ze zou ons een aantal lastige vragen stellen. We waren voorbereid op het ergste maar zagen al snel in dat dit geen kruisverhoor ging worden. Een slapend Ymke doet wonderen. ‘The Chief’ was te bezorgd over het tekort aan nachtrust van onze dochter. We kregen de toestemming om verder te gaan met de procedure.

Onze contactpersoon in Almaty, A. (ook niet haar echte naam) gaf ons daarop het medisch dossier van Aibar. Ze vertelde ons dat Aibar een levendig en knap ventje is. Als we ons e-mailadres achterlieten, zou ze enkele foto’s kunnen overmaken.

In ons appartement aangekomen, vind Kelly de papiertjes van de douane. Gelukkig maar, dit bespaart ons een ritje naar de luchthaven en Kelly een paar opvoedende tikken tegen het hoofd.

We geven ze aan B. die het nodige ermee doet.  De rest van de dag is het wachten op een telefoontje dat maar niet zal komen. Van B. kregen we ook de foto’s van Aibar. Twee foto’s, waarvan de eerste foto de foto was die we al geruime tijd in ons bezit hebben.

We krijgen van B. het GSM-nummer van de enige andere Belgen die op dit moment in Almaty verblijven: Sigrid en Gert en hun kinderen Mauro en Laurien. We spreken af met hen en het is onder hun deskundige begeleiding dat we naar Café Deliah gaan. Een snackbar waar je kan internetten als je maar iets bestelt. Spijtig genoeg wil het internetten bij ons niet echt lukken. Wie weet welke schat aan informatie we hierdoor mislopen; we zijn immers al één volledige dag van huis weg J.

Het werd een gezellige avond daar in dé ontmoetingsplaats van onder andere  iedereen die iets met adoptie te maken heeft. We vertellen allemaal over onze ervaringen met betrekking tot de adoptieprocedure en Sigrid en Gert  laten ons daarenboven delen in hun Kazachs avontuur dat er bijna op zit (wat het eerste bezoek dan betreft). 

’s Avonds kunnen we de slaap niet vatten; het is warm en we zijn alle drie aan het denken of we nu wel of niet de volgende dag een bezoek zullen kunnen brengen aan het weeshuis.