30 juni 2010 – laatste dag eerste doortocht Almaty

Vandaag is het de laatste keer dat we Aibar kunnen bezoeken. Vannacht of liever gezegd morgenvroeg nemen we het vliegtuig richting Brussel.

We wachten op hem in de gang van het weeshuis. We zien hem komen aanrennen en hij wil het gebruikelijke kamertje binnen. Pas als hij binnen is, ziet hij wat wij al lang gezien hadden: er zitten daar twee vreemde (lees Franse) dames. Ze durven nogal.

We zijn dan ook ‘genoodzaakt’ om naar buiten te trekken. In een klein speeltuintje eet Aibar eerst zijn banaan, zijn zelfgeplukte krieken, een wortel, drinkt hij water en appelsap enz.

Hij rent vandaag weer heen en weer. Hij wil iedereen die hem passeert iets zeggen, precies of hij denkt dat het weldra niet meer zal kunnen.

Om de één of ander onverklaarbare reden stapt er een man verkleed als Donald Duck de muren van het weeshuis binnen. Hoewel de man zeker twintig of dertig meter van ons is verwijdert, is Aibar duidelijk onder de indruk. Hij gaat op zijn hurken zitten en bespiedt de man; die na enkele minuten het domein verlaat. We maken ons de bedenking dat het geen goed idee zal zijn om direct Donald zijn vriendjes te gaan bezoeken in Disneyland.

Iets voor dat ons bezoekuur verstrijkt, worden we aangesproken door An. en de opvoedster van Aibar. Ze vertellen ons dat we afscheid dienen te nemen van Aibar. Aan Aibar zeggen ze, wordt verteld, dat wij morgen gewoon zullen terugkomen. Als wij waarschijnlijk al lang in de lucht hangen, zullen ze hem dan vertellen dat het nog even zal duren voor hij ons zal terugzien en mag meevliegen naar België. We vinden het een vreemde manier om afscheid te nemen. Protesteren kunnen we niet; in welke taal zouden we Aibar immers kunnen duidelijk maken dat we hem morgen niet terug kunnen komen bezoeken en dit ook nog eens  zonder de jongen in verwarring te brengen dat we hem nooit meer komen opzoeken?!

Hoewel we het spel meespelen, heeft hij blijkbaar door dat dit niet zo maar een afscheid is altijd. Hij staat erop ons te begeleiden naar de auto.  We geven hem een knuffel en stappen in. Maar de deur moet toch nog terug even open. We zien hem nog eens lachen en werpen hem enkele kushandjes toe. Het is de eerste keer gedurende ons bezoek dat hij niet onmiddellijk naar binnen loopt. Hij blijft bij zijn opvoedster staan. Het kan niet anders of hij weet dat er iets anders is. Slim bazeke, maar dat heeft hij van zijn vader.

’s Middags even vlug iets gegeten en ons kot aan kant gemaakt. Twee maanden scheiden ons nu nog om van een drie- in een vierkoppig gezin te veranderen. Het zullen, dat weten we nu al, twee zware maanden worden. Elke dag zal weer afgeteld worden. Elk document zal weer aanzien worden als een overwonnen hindernis. Maar, we willen toch positief eindigen, er is licht aan het einde van de (Kazachsche) tunnel.  

29 juni 2010 voorlaatste dag

We zijn terug een beetje onder de levenden. De maag blijft tegenwerken en geweldige acties ondernemen zit er nog niet in vandaag. Zelfs met mijn alomgekende superkrachten zou ik niet weten wat ik vandaag anders zou moeten doen dan Aibar te gaan bezoeken.

’s Morgens zijn we dan ook naar het weeshuis gegaan en hebben we Aibar voor de voorlaatste keer van onze stage in Kazachstan bezocht. Hij kwam naar ons kamertje aangelopen. Daar maakte hij het internationaal gekende gebaar om aan te geven dat hij het te koud vond om naar buiten te gaan. Ik ben geen Frank de Boosere, maar ik denk dat het zo midden de twintig graden is en dat er geen wolkje aan de hemel te zien is. Na enkele ‘versnapperingen’ uit het rugzakje te hebben binnengespeeld, gaan we toch naar buiten.

Sinds gisteren hebben we er een nieuwe activiteit bijgevonden, namelijk krieken plukken. Dat wil zeggen Ymke, Aibar en ik plukken ze en hij verzamelt ze in een plastiek doosje. Het doosje neemt hij dan samen met een flesje water mee  in een klein huisje in de speeltuin, waar hij ze opeet en de pitten in het wilde weg wegspuwt. Hij bijt erbij verdorie op zijn lip, die onderzocht dient te worden door ons Kelly.  Hij vraagt mijn zonnebril. In plaats van deze op te zetten gebruikt hij hem als spiegel om zijn gehavende lip voor alle zekerheid ook nog eens aan een eigen onderzoek te onderwerpen.

We hebben voor hem een fotoboekje gemaakt met foto’s van zijn nieuwe thuis en familie. Iedereen moet van hem het boekje bekijken. Als we hem zeggen dat hij het fotoalbum mag houden, geeft hij het terug. An. zegt ons dat hij bang is dat de andere kinderen van het weeshuis het zullen afpakken of kapotmaken.

We spelen de hele tijd in de speeltuin: bellen blazen en iets in de lucht schieten (het klinkt spectaculairder dan het is); de kinderen amuseren zich.

Wanneer  we afscheid nemen, begint hij bijna te huilen. Aibar denkt dat we weggaan en niet meer terugkomen. We stellen hem gerust. Hij wil ons begeleiden naar onze auto. Wanneer hij aan het hek van het weeshuis komt, krijgt hij echter bang. Er komt een wagen langsgereden tegen ‘normale’ snelheid, maar dat vindt hij blijkbaar beangstigend. Aibar rent dan terug binnen de veilige muren van zijn thuis. Dat gaat wat geven wanneer wij hem binnen enkele weken mee naar buiten nemen en hem ‘moeten’ confronteren met het rijgedrag van zijn landgenoten.

In de namiddag gaan we met Inge en Adri naar één of ander gedoe dat gekend is voor  souveniers.  Laten we het erop houden dat ik niet echt onder de indruk was van het gene ik zag. Het lag allemaal wat tussen kitsch en gebrek aan fantasie van de ontwerper. Gelukkig zijn we daarna iets gaan eten in restaurant Zigzag. Mijn maag was van het chinees getinte eten impressed, want ze begon weer te protesteren. Na de koffie zijn we dan ook naar ons appartement getrokken.

Vandaag dan zijn we gestart aan de laatste bezoek week.Tom nog een beetje zwak, is toch meegegaan.

We dachten dat we terug binnen moesten, dus Ymke is weer bij Adrie en Inge gebleven.

Maar eindelijk mogen we een beetje lopen waar we willen, moeten we niet in een bepaald kamertje blijven of buiten op dat bepaald stukje terrein blijven….echt een verademing en dat was ook aan A. te merken….

Op advies van hier reeds aanwezigen ,hadden we buiten een appel en een flesje water geen eten bij…wat speelgoed betreft, gewoon bellenblazer, ballonnen en het autootje op afstandsbediening dat door het vele gebruik hier zijn beste tijd reeds gehad heeft…en dit bleek goed advies.

Na even binnen gespeeld te hebben, zijn we dan met hebben en houden naar buiten getrokken.

A.Gaf ons beiden een hand en deed een toertje rondom heel het weeshuis,zodat iedereen hem goed gezien had….daarna hebben we een rustig plekje in de schaduw gezocht ,bellen geblazen tot de zeep op was en daarna met een potje allerlei fruit gaan verzamelen…het was niet te eten, maar soit, hij had er plezier in de hoogste kersen te willen plukken,zodat tom hem telkens moest opheffen….en voor de eerste keer eigenlijk is de tijd vooruitgevlogen.

We zitten nu thuis , Tom heeft na 3 dagen bed zich wat te veel ingespannen, en ligt er nu terug in, ons Mieke is Tv aan het kijken en zal waarschijnlijk zoals steeds seffens  een paar uurkes slapen….want ’t is hier terug warm…maar liever dit weer dan de stortvloed van regen van afgelopen week.