Na iets meer dan een week al te verblijven in ons land, dachten we dat het wel eens leuk zou kunnen zijn dat we mededelen hoe onze zoon zijn eerste week heeft beleefd en doorgebracht.

Slapen is niet echt een probleem; in de zin dat hij geen angst kent tijdens het slapen. Dat wil zeggen we zorgen er met veel tijd en energie voor dat hij vredig gaat slapen. Aibar ziet dat Ymke een verhaaltje krijgt voor het slapengaan; dus wil hij er ook één. Alleen verstaat hij blijkbaar nog niet de bedoeling achter het gegeven dat ik een boek meebreng naar zijn kamertje. Steeds als ik wil beginnen te lezen, neemt hij het boekje in eigen handen, bladert het door om uiteindelijk terug aan mij te geven en in zijn bed te gaan liggen. Zelf neem ik plaats op een ander bed in dezelfde kamer. Hij roept dan nog enkele keren papa, maar als hij merkt dat er steeds minder reactie opkomt, valt hij in slaap. Zelf vind ik mijn hazeslaapje ook wel deugddoend.

Op kledij is onzen Aibar serieus gesteld. Vooral jeansbroeken zijn zijn dada. Als hij een nieuwe broek krijgt is hij ontzettend gelukkig.
Het liefst doet hij zelf zijn kledij aan, zonder hulp van mama of papa. We hebben wel al door dat als hij in Kazachstan buiten mocht spelen, ze hem daar waarschijnlijk gekleed als eskimo de speeltuin instuurden. Het is op dit moment al gezellig koud aan het worden hier, maar voor Aibar voelt het blijkbaar aan als dat hij op de Noordpool rondhangt. Steeds zet hij zijn kap op en doet hij handschoenen aan. Indien het daarenboven nog regent, dan loopt hij helemaal zot. Hij heeft het absoluut niet begrepen op de ellendige druppels die op zijn gezicht vallen. Bij het wandelen in de regen bedekt hij bovendien zijn oren en zijn ogen ... een wreed eigenaardig zicht.

Naar de winkel gaan, was aanvankelijk een uitdaging. Alles wat Aibar zag passeren moest hij wel eens aanduiden met de vraag of we het alstublieft niet zouden kopen. Van een heleboel door hem aangeprijsde goederen vraag ik me af of hij zelfs wel weet wat het juist is. Wanneer we hem in een winkelkarretje steken is het winkelen éénvoudiger. Af en toe laat hij dan nog wel eens van zich horen als hij vindt dat er een produkt is dat zo bangelijk is dat we het moeten meenemen, maar na een kordaat neen, begint zijn speurtocht naar een nieuw wondergoed.
 
Eten dat blijkt ons punt te worden om aan te werken. Sla, tomaat, komkommer, ... en nog van dat soort groenten, gaan lekker binnen. Voor de rest hebben we nog niets ontdekt dat hij lekker vindt. Elke dag proberen we hem nu iets nieuws te laten eten (lees proeven). Het is voor ons en hem een hele opgave. We zullen wel zien.

Douchen is zo wat de favoriete bezigheid van Aibar. Ik herinner me dat we de laatste dag in Kazachstan hem wel tot driemaal toe in het bad hebben gezet omdat hij dat zo fantastisch vindt. Het is voor ons nu ook het ultieme middel geworden om hem (af en toe) te doen gehoorzamen. Ah je doet dat of dat, wel dan gaat ge niet in bad. Het blijkt te werken en bovendien hebben we hier te maken met een win win situatie. Hij luistert en bovendien gaat hij nog in bad ook!

Gisteren zijn we naar een binnenspeeltuin gegaan. Het was ons opgevallen dat Aibar het niet zi begrepen had op glijbanen en dergelijke. Hij vindt dat blijkbaar allemaal net iets te beangstigend en laat ze dan ook voor wat ze zijn. Gistern, in die binnenspeeltuin dus, heeft hij een overwinning gehaald op zichzelf. Hij zag dat Ymke en haar vriendin de verschillende glijbanen en dergelijke meerdere keren aandeden, dat hij hetzelf ook eens ging proberen. Ik zie zijn gezicht nog altijd stralen van geluk toen hij de eerste maal de gele glijbaan afroetste. Ik denk dat hij toen dacht 'hé dat is zo slecht nog niet', want hij is dan nog verschillende keren naar boven gegaan om langs de gele zelfde weg naar beneden te komen.

Ymke heeft ondervonden dat een broer niet alleen inhoudt dat zij een nieuw speelkameraadje heeft, maar dat zij voortaan ook alle aandacht en speelgoed en dergelijke dient te delen. Ook dit is een ware aanpassing, want in haar zesjarige leventje heeft ze tot nu toe het alleenrecht op zo wat alles gehad. We zien dat het bij haar elke dag ook iets beter gaat en dat ze haar taak als grote zuster wel heel ernstig opneemt. Heb ik al gezegd dat wij een fantastische dochter hebben? Neen, wel bij deze dan. En Aibar? Wel die is in recordtempo bezig om dezelfde titel te behalen, zij het dan in de mannelijke versie.

De volgende dagen wordt het voor ons wikken en wegen. We vertrekken komend weekend namelijk op familieweekend en we weten nog niet goed wat het beste is voor hem. Gaan we naar het weekend met Aibar, gaan we één dagje over en weer, blijven we één dagje slapen of ...? Als hij de volgende dagen zo een vooruitgang blijft maken, dan denk ik dat hij dra zijn eerste familieweekend zal meemaken.