Ik doe terug verslag, met Tom gaat het veel beter, maar hij voelt zich nog zwak, vandaar.

Op zondag zijn Ymke en ik met Adrie en Inge naar Koktobe geweest (als ik het goed voorheb)…de kabelbaan naar boven,voor degenen die Almaty kennen.

In de kabelliftjes hebben we niet gezeten, want voor 400 tenge bracht de chauffeur ons helemaal naar boven….daar moesten we nog een busje naar boven nemen en dan…..hadden we een adembenemend zicht over de stad…en hadden we ook een zicht op “uptown” met de chique villa’s met zwembad….een heel ander Almaty dan waar wij verblijven….dat ziet er echt vervallen uit(een beetje zoals de achterbuurten zoals je ze ziet in Amerikaanse films…en de eerste keer als we ons appartement zagen verschoten we ons een hoedje),maar we voelen ons niettegenstaande veilig hier.En het appartement waar we nu verblijven is ,éénmaal je binnen bent, proper en licht en een prachtig zicht op de besneeuwde bergen van Almaty.

Boven op de berg hebben Ymke en ik  een rit gedaan in de bobslee….hetgeen voor haar het hoogtepunt was natuurlijk….en ik heb moeten beloven dat we dit de laatste dag zeker nog eens gaan doen…hopelijk samen met Tom.

Verder zagen we ook boven op de berg een stelletje in trouwkleren…trouwen is hier “hot”,want er gaat geen weekenddag voorbij zonder ettelijke versierde auto’s (hummers , 4x4’s ,limousines) of koppeltjes die een fotoreportage laten maken….maar dit bruidje vond ik het mooiste tot nu toe.

Normaal vult Tom de blog aan, nu ga ik het moeten proberen.

Vannacht heeft Tom geweldige buikkrampen gekregen en hij kan niet mee op het bezoek naar het weeshuis.het was nochtans de eerste dag dat we eens buiten mochten.

Eénmaal thuis bleek de toestand van Tom danig verslechterd dat we naar een ziekenhuis dienden te gaan….ik verstond niets van wat onze tolk/chauffeur aan het regelen was…uiteindelijk bleek dat hij de privékliniek met westerse benadering te duur vond ,de gewone kliniek vertrouwde hij gelukkig niet…Uiteindelijk zijn we terecht gekomen in een Kazachse privé-kliniek…..als ik dit beschrijf, dan zou ik niet willen weten hoe diegewone  Kazachse kliniek eruit zag….en had ik het geweten had toch aangedrongen op de Westerse kliniek.

We kwamen terecht in een proper ziekenhuis met veel personeel…maar we zaten precies in het decor van een ziekenhuis uit een film van de jaren ’40…..We werden de hele tijd bijgestaan door een soort verpleegster die gelukkig Engels kon…maar ze stond bij ons als een Russische directrice van een tuchtschool ,als je begrijpt wat ik bedoel (in haar doen was ze uiteindelijk wel vriendelijk, we waren alleen een beetje onder de indruk van haar)Vrij snel konden we binnen bij de chirurg(stond op het naambordje)…en ik wou direct rechtsomkeer maken.

Een vrij oude doctor met een hoge groene kap aan stond zijn instrumenten van de vorige behandeling nog proper te maken….ik dacht dat ze tom dadelijk op de operatietafel zouden leggen.

Na bloedafname(enkele druppels uit de vingertop) ….dan pas kreeg hij iets tegen de pijn ingespoten….hetgeen een beetje een verkeerde uitwerking had, want de pijn verminderde allesbehalve en hij begon ook nog enorm te zweten….nadat hij in de wacht-gang 45 minuten had liggen creperen van de pijn,was de uitslag gekend…en kreeg hij iets laxerend toegediend en nog een paar andere medicamenten waarvan de naam hier niet te typen is.

Terug thuis toch maar contact opgenomen met het thuisfront….om zeker te zijn dat het niet iets is waar directe repatriëring voor aangewezen is.

Nonkel Raymond had me enigszins toch gerustgesteld en aangeraden welk medicijn ik beste zou geven….leg dat maar uit hier in de apotheker….’s Avonds nog eens met schoonzus gechat en zij vermelde hetzelfde medicijn….maar dat hadden we dus niet.

We wilden de nacht afwachten….het is voor Tom allesinds een moeilijke nacht geweest, de 2^de op rij met weinig slaap….Tegen de morgend was de ferquentie van de pijnscheuten minder, maar te hevig om deel te nemen aan de geplande uitstap….Maar hij was liever alleen onder de omstandigheden, daarom hebben ymke en ik aan de uitstap alleen deelgenomen….en hij was echt ten zeerste de moeite !

We zijn traditioneel Kazachs gaan eten in een Yurt….Ons Ymke was verkocht aan het plaatselijke eten en zeker aan de manier van eten….zittende op zachte kussens in de koelte van de yurt.

Ze noemen haar hier een echte Kazachse omdat ze verkocht is aan alle vleessoorten…vooral het schaap viel bij haar inde smaak…daarvan heeft ze mijn portie ook maar ineens verorberd.

Daarna was er aan ons beloofd om naar Almaty-lake te gaan…maar men was aan het werken aan de weg daarnaartoe ,we konden wandelen, maar dat zou 15km omhoog klimmen betekenen, hetgeen teveel is van het goede voor de 3 kinderen in ons gezelschap (We waren met4 gezinnen, waarvan er 2 pas deze nacht waren toegekomen)Ons Ymke was wel blij met het gezelschap van de kinderen van Toon en Winde .

Deze 2 laatsten bleken bovendien Neus-keel-oorarts en Chirurg als ik het goed voor heb….hetgeen dus voor Tom de dag ook een beetje maakte zonder dat hij het wist , ideaal zijn ze voor ons hier een dag te laat…maar Toon had in zijn medicijnkoffertje het medicijn dat Tom echt nodig had…thuisgekomen raadden ze me aan dadelijk een dubbele dosis te geven en bij problemen…hulp is voor ons nu maar een telefoontje en een taxirit verwijderd….hetgeen als een opluchting voelt na de afgelopen 2 dagen waarop ik ettelijke keren gereed stond met de telefoon in de handen om Tom naar huis te laten repatriëren…we zien wel hoe volgende nacht verloopt.

Thuisgekomen heeft Tom toch kunnen genieten van de mooie foto’s die we genomen hebben.

Bijlagen:
069.JPG (163.8 KB)   
081.JPG (169.9 KB)   
114.JPG (117.6 KB)   

De vorige dagen hadden we eigenlijk niet veel te vertellen. We bezochten in de voormiddag Aibar en in de namiddag konden we door het slechte weer  niet veel doen.

Gisteren tijdens het bezoek aan Aibar waren we getuige van de Kazachsche opvoedingsmethodes. Ze haalden er twee opvoedsters bij die Aibar even gingen duidelijk maken dat hij niet echt een brave jongen was. Beeld u veel geroep en getier voor en doorspek dit met heel wat bedreigingen aan zijn adres en u kan zich ongeveer voorstellen waar wij getuige van waren. We waren hier serieus van onder de indruk. Op een bepaald moment ging Aibar zelf op straf staan; waarschijnlijk hopende dat dat geroep zou eindigen.

Al dat geroep en getier heeft blijkbaar een serieuze indruk op hem gemaakt. Wanneer wij hem vandaag bezochten was hij nog altijd bang. We dachten dat hij op een bepaald moment ging huilen. We hebben hem even met rust gelaten, terwijl wij zaten te spelen. Wij dat wil zeggen Kelly en Ik. Ymke was op bezoek bij Adri en Inge, want zij werd zo wat zot om steeds in dat kleine kamertje te moeten zitten.

Na een tijdje kwam Aibar zich terug moeien. Hij begon mee te kleuren en te puzzelen. Naar zijn groen etenszakje ging hij pas na een dik uur op zoek. Hij at de inhoud natuurlijk weer helemaal op.

B. wilde hem wat Nederlandse woordjes leren. Hij vond het een goed idee om Aibar onze kleuren aan te leren door middel van stiften die we bij hadden. B. zei de kleur voor in het Nederlands aan Aibar en deze  herhaalde het. Het ging eigenlijk zeer goed. Natuurlijk na de tiende kleur te hebben voorgezegd was Aibar vergeten welke stift nu weer de groene stift was.

Hij is op Kelly haar schoot gaan zitten en haar beginnen te omhelzen. Wanneer Kelly even recht stond, vroeg hij haar terug te gaan zitten, zo dat hij terug op haar schoot kon gaan zitten. En ik dan? Wel, blijkbaar heeft hij een beetje veel schrik van mannen omdat hij er niet gewend aan is. In het weeshuis lopen namelijk geen mannen rond. Dit nu wetende, ga ik hem dan ook niet onnodig forceren.

We leren ook dat hij vegetariër is en dat hij niet echt houdt van speelgoed als auto’s en poppetjes.

In de namiddag ben ik gaan slapen, ik voel me al de hele dag allesbehalve lekker. Ymke en Kelly zijn dan gaan zwemmen. Dat wil zeggen ze zijn naar een hotel met een zwembad gegaan, hebben er gezwommen en zijn vervolgens ongewild op verkenning gegaan in Almaty door gebrek aan kennis van de weg terug naar het appartement.

Om 09.30 uur stipt werden de afgehaald door B. voor een nieuw bezoek aan Aibar.

We maken er een sport van om ons groene rugzakje te verbergen als we in het weeshuis aankomen.

Wanneer Aibar binnenkomt is dat ook het eerste wat hij doet; het rugzakje zoeken. Ik had het achter de zetel geplaatst, maar het is daar niet lang blijven staan.

Ook de inhoud van het zakje was weer geen lang leven beschoren.

B. is tijdens het hele bezoek bij ons geweest. Zo hadden we onze privé fotograaf/vertaler.

We hadden gehoord dat het beste vriendje van Aibar ook door Belgen geadopteerd wordt en vroegen B. of dit waar was. Toen B. aan Aibar vroeg wie zijn beste vriend was, antwoordde deze Ymke. B. vroeg dan naar rechtstreeks naar het  vriendje zelf. Alleen –en dat zou na ons bezoek blijken- dacht dat B. dat het vriendje van Aibar donderdag in het Russisch heet, terwijl deze zondag in het Russisch heet. Echt waar! Dit heeft uiteraard tot gevolg dat Aibar zei dat hij nog nooit van de jongen heeft gehoord.

We weten nu ook dat Aibar wel degelijk weet dat hij het vliegtuig zal moeten nemen binnenkort. Hij weet ook dat hij dat met zijn mama, papa en zus zal doen.

Voor de rest van ons bezoek was het eigenlijk hetzelfde tafereel als de vorige dagen: Aibar die dus eerst de inhoud van het rugzakje plundert en dan al het mogelijke speelgoed in de bezoekersruimte even aandacht geeft.

Het is warm in de ruimte en iedereen lijdt eronder. Dat maakt dat Aibar bijvoorbeeld graag naar buiten zou willen, maar we mogen niet. Een voorrecht dat we pas binnen enkele dagen zullen mogen genieten.

Na het bezoek vragen we aan B. om ons af te zetten aan het Panfilov park. Buiten het traditionele graf van de gesneuvelden van één of andere oorlog (we kunnen het opschrift niet lezen) en een kathedraal (the Cathedral of the Holy Ascension) is er in het park niet veel anders te bezichtigen.

We besluiten daarom naar Silk Way City te wandelen. Eigenlijk dachten we er weer fast  food te gaan eten, maar we hebben daar een soort van rijsttafel gegeten. Omdat deze ons zo goed beviel, namen we het besluit om hier zeker nog eens te komen eten.

De rest van de dag hebben we geslapen en film gekeken (niet perse in die volgorde).

Bijlagen:
171.JPG (157.2 KB)   
176.JPG (167.1 KB)