Vandaag heeft Kelly voor den dertigste keer gebeld naar het parket. Weer kreeg ze van de persoon die ons dossier 'behartigt' het antwoord dat ze geen tijd had vandaag. Morgen zal ze ook geen tijd hebben voegde ze er aan toe. Kelly wees haar erop dat haar twee maanden die ze tijd had om haar ding te doen bijna voorbij zijn. Oh zei ze, dan vraag ik gewoon om de termijn te laten verlengen met 4 à 5 maanden?! Eigenlijk impliceert dit ook dat ze niet meer wil dat Kelly nog belt. Spijtig genoeg voor haar werkt zo een opmerking op ons omgekeerd. Betrokkene zal de volgende dagen jef en klein piereke aan de telefoon gaan krijgen. Haar mailbox en die van haar collega's zal de volgende dagen voller komen te zitten dan de maag van Bart de Wever. Niet alleen zorgt haar desinteresse voor ons dossier ervoor dat Aibar nog wat langer in het weeshuis kan blijven zitten, maar ook dat onze data die op de verschillende documenten staan het gevaar lopen als verouderd te worden bestempelt. Ik kan alleen maar hopen dat betrokkene in haar drukke agenda toch nog een gaatje vindt om een dossier dat nu al bijna 2 maanden op haar bureau ligt (en volgens haar vorige verklaringen helemaal bovenaan) door te sturen naar justitie. Want daar gaat het om, niet meer en niet minder.
Vandaag naar een infosessie geweest van HKM. Bedoeling hiervan was om mensen die met adoptie bezig zijn te informeren over de werking van hun dienst. Het viel me op dat we er nu niet bepaald alleen waren. Ik schat dat er ergens rond de 50 personen waren. Het hoge aantal aanwezigen verbaasde me omdat ik me nu pas realiseer hoeveel mensen er bezig zijn met een interlandelijke adoptie. Het was ook fijn om te horen hoever de anderen reeds staan in hun adoptieprocedure. We hebben een uitgebreide uitleg gekregen over wat we nog allemaal mogen verwachten. Het moet gezegd , ik heb het volste vertrouwen in HKM en haar partners in Kazachstan en zie de toekomst dan ook hoopvol tegemoet. In de namiddag zijn we langsgelopen bij HKM zelf om ons dossier te overhandigen. Ons dossier bleek volledig en in orde te zijn. Het zal opgestuurd worden naar buitenlandse zaken zodoende dat daar de nodige stempels en handtekeningen kunnen geplaatst worden om vervolgens naar het vertaalbureau te worden gezonden. We verwachten dat we ergens in april - mei richting Kazachstan kunnen vertrekken. Zelf kunnen we op dit moment niet anders doen dan wachten en HKM en haar partners in Kazachstan hun werk rustig te laten doen.
Vandaag een bezoekje gebracht aan onze notaris. Hij had namelijk ons dossier voorzien van de nodige stempels en handtekeningen. Ik kreeg van hem alleen het dossier, als je begrijpt wat ik bedoel. Service van het huis noemde hij het en voegde eraan toe dat er ook al eens iets mag meezitten. Nu is het nog wachten op het parket. Elke dag belt Kelly naar het parket om te vragen hoever ze staan. Elke dag krijgt ze -beleefd weliswaar- het antwoord dat ze er direct aan zullen beginnen. Een verhaal dat we nu al meer dan een maand horen. De inspanningen die "onze" politie van Beveren had geleverd om hun deel in ons dossier zo vlug mogelijk te behandelen is bij deze volledig teniet gedaan door de administratie. Een administratie die niets anders moet doen dan het dossier ontvangen en doorsturen. Vandaag kreeg Kelly als antwoord dat ze het druk hadden op het parket. Ik heb zelf op de griffie gewerkt en druk kende we enkel als antwoord op de vraag "hoe was het verkeer?". "Wel je weet wel, druk zoals altijd". Maar ja wat wil je met een Europese president en een regering die traagheid synoniem stellen met bezig zijn. Een kleine angstaanval maakt zich meester van mij. Wat we nu meemaken is dan nog maar de logheid van een Westerse administratie. Een administratie die dezelfde taal spreekt als ondergetekende en die we dan ook wat kunnen 'aansporen' en 'bezoekjes' brengen als het echt moet. Wat gaat dat geven als we in Kazachstan zijn en geconfronteerd worden met een taal en adressen die ons evenveel zeggen als Wendy van Wanten voor de zoveelste maal in Playboy? Ik durf er niet aan denken en tracht me in mijn geest enkele maanden verder te verplaatsen naar een moment waar we aan het lachen zijn samen met onze nieuwste familieaanwinst. Een periode waarin we aan de procedure zullen terugdenken als een grap, een 'grap' van Geert Hoste dan wel. Je ziet het van mijlenver aankomen en je lacht ermee uit beleefdheid omdat je de nar van dienst niet wil schoferen.
Omdat we er van overtuigd zijn dat we het grootste deel van de nodige documenten in ons bezit hebben, hebben we vandaag een bezoekje gebracht aan de notaris. De handtekeningen die we hadden verzameld (het lijkt wel een petitie), dienen namelijk allemaal gelegaliseerd te worden door de notaris. Ik moet zeggen, we zijn op een uiterst charmante en vriendelijke notaris gestuit. Hoewel gestuit is niet helemaal het juiste woord. Ongeveer 10 jaar geleden zijn Kelly en ik bij hem ook al eens langs geweest. Toen was het voor ons huwelijkscontract op te stellen. Tien jaar geleden reeds! De notaris beloofde ons dat hij de klus zou klaren in één dag en dat hij er zelfs voor zou zorgen dat het bij ons thuis werd afgeleverd. Van een service gesproken. Als hij het nodige heeft gedaan, dan moet heel het boeltje via het Kleine Mirakel opgestuurd worden naar het Ministerie van buitenlandse zaken. Blijkbaar is een handtekening van een notaris ook niets waard, zonder dat iemand op het voornoemde kabinet zegt dat onze notaris wel degelijk een notaris is. Vandaag hebben we ook te horen gekregen dat het parket/justitie ook nog eens zijn zegje moet doen over ons dossier. Dit is op zijn minst merkwaardig te noemen want volgens mij was het parket toch ook vertegenwoordigd op de zitting van de jeugdrechtbank te Dendermonde daar ergens in december van vorig jaar?! Hadden ze niet beter eerst het moraliteitsonderzoek laten doorgaan en dan pas een vonnis geveld? Zo had het parket tenminste iets kunnen zeggen op de zitting. Vragen en opmerkingen. Het zullen waarschijnlijk niet de laatste zijn. Ik heb me er al bij neergelegd. Gisteren was het carnavalsfeest op de school van Ymke. Ze ging verkleed als lieveheersbeestje. Vandaag ging het feestje verder en was ze als Mega Mindy ten tonele verschenen. Toen ik haar van school ging halen zei ze me dat ze volgend jaar terug als Mega Mindy zal gaan. Een voorwaarde voor deze transformatie voor volgend jaar is dan wel dat haar broertje als Mega Toby gaat. Van de lerares van Ymke hebben we al gehoord dat ze het in de klas heel veel heeft over haar broertje. Ymke zegt zelfs dat zij hem nog liever gaat zien dan wij, want zij heeft al veel langer dan ons de droom om een broertje te krijgen. Vijf jaar is ze en dan zeggen dat ze al lang een broerdroom heeft? Ook voor Ymke mag het blijkbaar allemaal wat vlugger gaan.
Vandaag is Kelly mogen langsgaan op het gemeentebestuur. Een aantal documenten die de burgemeester diende te ondertekenen zijn ondertekend en lagen op ons te wachten. Verder hebben we vandaag via de post ook het attest (lees stempel) ontvangen van het Ministerie van Volksgezondheid dat onze huisarts wel degelijk een dokter is. Gelukkig maar, maar wie had verdorie ook iets anders verwacht? Vreemd hoe elk papiertje of document dat je ontvangt je het gevoel geeft dat Kazachstan weer wat dichterbij komt. Toch hebben we nog serieus wat werk voor de boeg.
Wat me het meest stoort in heel deze administratieve mallemolen is het via de notaris laten wettigen van alle handtekeningen die je nodig hebt. Nu denk ik niet dat ze ons wantrouwen daar in Kazachstan; ze hebben immers ondertussen -zoals reeds gezegd - een dossier over ons waar elk facet van ons bestaan breed staat in uitgeschreven, maar dat het wantrouwen meer uitgaat naar onze huisartsen, bankinstellingen, buren, vrienden, familieleden, ambtenaren en ga zo maar door. Al die handtekeningen die deze mensen plaatsen onder documenten die wij van hen nota bene vragen, dienen door de notaris op echtheid te worden gecontroleerd. Wat de inhoud van het document betreft, daar spreekt hij zich niet over uit. Vreemde vaststelling twee: het is belangrijker dat de handtekening echt is dan de inhoud van het document. Want wie gaat er nu nagaan of het verhaal dat uw buren, vrienden, familie over u dienen neer te schrijven wel aanleunt bij de realiteit en geen verbloeming is van uw persoonlijkheid en leven? Niemand dus! En toch moet elk dossier verschillende aanbevelingsbrieven bevatten van mensen die u goed kennen en u kunnen beoordelen als ouder. Alsof mijn broer, buur en vriendin in die brief zou schrijven dat we compleet gestoorde mensen zijn die best niet in aanraking komen met kinderen. Ach, het moet dus we spelen het spel maar mee.
Ondertussen tikt de tijd verder weg. Weer een dag dat onze zoon in het weeshuis heeft doorgebracht. Zou hij eigenlijk wel weten dat we nu vollen bak aan het gaan zijn om hem hier in België een goede thuis te geven? Eigenlijk hoop ik nu van niet. Ik denk anders dat het voor hem nog lange maanden en weken gaan worden. Weken en maanden die hij in het weeshuis dient door te brengen, misschien wetende dat hij op dat moment evengoed had kunnen voetballen, dansen, zingen,. met zijn zus of naar de cinema had kunnen gaan of ... Ik heb het moeilijk met die gedachte, maar troost me dan met een ander beeld, dat van het weeshuis zelf. De mensen van het Klein Mirakel hadden ons verzekerd dat het weeshuis waar hij verblijft een goed weeshuis is, waar hij goede verzorging en opvang krijgt.
Kelly is absoluut niet te houden vandaag. De kamer waar Ymke haar speelgoed staat, moet en zou vandaag al klaar zijn als de nieuwe kamer voor onze zoon. Schilderijen met de naam op of verwijzingen naar Ymke werden van de muur gehaald, overbodig speelgoed werd weggehaald en kleren werden in een andere kast gehangen. Verder werd er een bed met matras aangevoerd. Dat we nog niet aan het schilderen zijn geslagen heeft enkel te maken met het feit dat we niet weten hij zelf wil. Is hij een fan van Toystory, van Batman of van ....? Toen ik haar vertelde dat het nog wel eventjes wachten was op de komst van onze zoon, zei ze dat ze het deed om een foto te kunnen nemen van de kamer. We moeten namelijk een fotodossier samenstellen. Een van de 'opgelegde' foto's is een foto van de toekomstige kamer van de toekomstige zoon. Wel hij zal tevreden zijn als hij ziet dat er in zijn kamer niets anders staat dan een bed en dat zijn kamer lichtblauw geverfd is met hier en daar een plek die verraad dat er ooit een schilderij heeft gehangen. Maar ja, het is de gedachte die telt zekers? In ieder geval denk ik hierdoor dat onze volgende dagen, weken en maanden in het teken zullen staan van één grote gebeurtenis. Ik merk ook dat Ymke er heel de tijd mee bezig is. Zo net vertelde ze ons dat ze nu graag een stapelbed had, zodoende dat haar broer in dezelfde kamer zou kunnen slapen als zij. Vijf jaar en al even bezig met de komst van hem als haar ouders. Aan kledij zal het onze nieuwe zoon ook niet ontbreken. We hebben al van verschillende familieleden en vrienden het aanbod gekregen om kledij te krijgen van hun zonen. Ja, ik denk dat het de nieuwste telg van onze familie aan niets zal ontbreken. Het inrichten van de kamer en de andere voorbereidingen die nog dienen getroffen te worden om van ons huis een thuis te maken voor onze vriend uit Kazachstan zal nog zeker een vervolg krijgen.
Op maandag 25 januari 2010 hebben we een afspraak met de mensen van het Klein Mirakel. Het Klein Mirakel is een adoptiedienst gevestigd in het voor ons niet verre maar ook niet heel dichtbije Beerse. We gaan met hen spreken over een mogelijke adoptie van kindje uit Kazachstan. Kelly en ik hadden op voorhand aangegeven dat kinderen met special needs voor ons geen probleem zouden zijn, dat we m.a.w. open zouden staan voor een adoptie van een special need kindje.
Niet goed wetende wat te mogen verwachten zakken we af naar Beerse. De adoptiedienst bleek gevestigd te zijn in een appartement en meer bepaald op de tweede verdieping van een twee etages hoog modern appartementsgebouw. We werden hartelijk ontvangen en zagen meteen in welk land deze dienst gespecialiseerd was. In de ontvangstkamer stond er op de tafel namelijk een klein Kazachs vlaggetje met daarnaast een doosje met Kazachsche chocolade. Blijkbaar was de chocolade in trek want er lag nog maar één stukje in. Verder lagen er op de tafel een reisgids (Lonely Planet met onder andere alle dingen need to know over Kazachtsan) en boekjes voor adoptievaders. Aan de muur hing iets wat zou kunnen omschreven worden als lokale (Kazachsche) kunst.
We kregen eerst uitgebreidde informatie over hoe de procedure vanaf nu zou verlopen en wat de kostrpijs ervan zou zijn.Wat we beiden konden waarderen was dat het allemaal eerlijk werd voorgesteld,zonder verbloemingen. Het zou een lange en zware procedure worden en tegenslagen zouden we zeker en vast dienen in te calculeren.We hebben toen al gezegd dat we vertrekken vanuit het worst case scenario en dat elk meevallertje meegenomen was.
In Kazachstan is het de gewoonte dat men pas daar een dossier (inclusief foto's) te zien krijgt. Bij ons werd een uitzondering gemaakt,maar op vraag van HKM gaan we er niet verder over uitweiden.Eénmaal we in kazachstan zijn ,is dit geen probleem meer.Daarna kregen we het serieuze werk voorgeschoteld. Een hele waslijst aan documenten zouden we in de nabije toekomst moeten zien bijeen te krijgen. Ik noem er een paar op: uittreksel strafregister, financieel attest, aanbevelingsbrieven, werkgeversattesten, kopies paspoorten, doktersattest, ... en ga zo maar door. Ja, we wisten meteen dat een adoptie garant staat voor een berg papier en een stevig eindje heen en weer lopen.
We namen afscheid van Het Klein Mirakel en keerden huiswaarts. Onderweg zijn we evenwel gestopt in een wegrestaurant. Voor en tijdens het eten bekeken we de formulieren die we zo snel als mogelijk in orde dienden te brengen en maakten we een 'strijdplan' op. Vandaag al zouden we beginnen om een aanval in te zettenom de ettelijke documenten in ons bezit te krijgen.
Als eerste stop de huisarts. Het was de tweede keer in de procedure dat we bij haar dienden aan te kloppen. Weer diende ze een formulier in te vullen waarop stond dat we beiden zo gezond als een vis waren. Het verschil met vorige keer voor ons was dat we deze attesten ook nog eens dienden op te sturen naar het Ministerie van Volksgezondheid. Het Ministerie dient immers nog even te bevestigen dat onze huisarts wel degelijk een dokter is. Ik weet het, het lijkt bureaucratisch en dat is het ook, maar we gaan hierover echt niet moeilijk doen.
Verder ging Kelly langs bij de boekhouder. We hadden Michelle nodig voor het opstellen van een werkgeversattest voor Kelly; iets wat ze onmiddellijk heeft gedaan. Michelle diende ook een kopie te maken van haar identiteitskaart. Alle handtekeningen die op één of ander document zal komen te staan, zouden we immers in een later stadion dienen te laten legaliseren door een notaris.
Thuisgekomen vulden we nog enkele formulieren in en namen we contact op met onze bank. Het dossier vroeg om een attest waaruit onze financiële weerbaarheid blijkt. Als het dossier volledig samengesteld zal zijn, weet het niet allen hoe we financieel in elkaar zitten, maar ook sociaal, psychologisch en medisch. Eigenlijk weet dat dossier dan meer van mij af dan dat ik van mezelf af weet.
Uiteraard hebben we de thuis de naaste familie ingelicht over de komst van ons adoptiekindje.
Met deze blog willen mijn vrouw Kelly, onze dochter Ymke en ikzelf (Tom) onze ervaringen en 'avonturen' vertellen die we tegenkomen in ons adoptieverhaal. Een verhaal dat begonnen is ergens in september 2008 met het indienen van een verzoekschrift en dat vele maanden later is uitgemond in een geschiktheidsvonnis van de Jeugdrechtbank te Dendermonde. Het is vanaf dit punt dat wij ons verhaal willen doen. Een verhaal waarvan wij hopen dat kandidaat adoptieouders er iets aan hebben en waarvan we eveneens hopen dat het leuk is om te lezen voor alle personen rond ons die nauw betrokken zijn bij de adoptie en dan in de eerste plaats onze nieuwe zoon zelf (zij het dan op latere leeftijd).
Uiteraard kan u altijd reageren. Bent u zelf bezig met een adoptie en hebt u vragen, aarzel dan niet om ze ons te stellen. Uit ondervinding weten we dat een adoptie heel vragen met zich meebrengt en dat het altijd fijn is als weer één van die vele vragen een duidelijk antwoord krijgt.
