s morgens hebben we met de onderburen een kort wandelingetje gemaakt wat net goed genoeg was om ons even te oriënteren. Elke keer dat we in Almaty komen, krijgen we namelijk een andere plaats om te overnachten.
We doen onze eerste aankopen in Silk Way City en ik herinner me nu dat ik eigenlijk de hele dag (tot s avonds) niets anders zal eten dan twee donuts. Waarschijnlijk zijn het de zenuwen die toch een beetje parten spelen. We weten namelijk dat we vandaag Aibar zullen terugzien, maar weten niet om hoe laat we naar het weeshuis kunnen afreizen.
Het zal tot ergens rond de drieën duren voordat we het verlossende telefoontje krijgen. An. komt ons oppikken om half vier om richting Aibar te rijden.
Wanneer An. aankomt, lijkt het wel een kleine volksverhuizing. We hadden namelijk naast nieuwe kledij en speelgoed voor Aibar ook nog kadootjes en twee reuzentaarten bij voor de mensen van het weeshuis.
In het weeshuis worden we ontvangen door de directrice. We dienden de kadootjes en de taarten op de tafel voor haar te leggen. Op dat moment kwam Aibar de ruimte binnen. Anders dan tijdens ons eerste bezoek aan het weeshuis, bleef hij nu wat beteuterd staan. Hij begon zelfs te wenen. Waarschijnlijk werd het hem nu duidelijk dat hij vandaag dient afscheid te nemen van de woning die meer dan vijf jaar zijn thuis was en van de mensen die gedurende die zelfde tijdsperiode zijn familie en vrienden waren.
Aibar was opvallend veranderd in die bijna vier maanden tijdens welke wij hem niet meer gezien hebben. Hij is gegroeid en zijn haren zijn kort geknipt!
De opvoedster die bij Aibar was kleedde hem aan. Hij bleef maar wenen waarop de opvoedster ons vroeg om hem zijn nieuwe jas aan te doen. Raar maar waar, wanneer hij zijn jasje aan had, werd Aibar rustiger.
In de autorit van het weeshuis naar ons appartement werd hij met de minuut en de kilometer rustiger. Bij ons appartement aangekomen, kreeg hij evenwel terug schrik. Misschien herinnert u zich nog dat wij hem tijdens ons vorige bezoek een boekje met fotos van zijn nieuwe thuis en familie hadden meegegeven? Hij in ieder geval wel; want hij hield het goed vast in zijn beide handen. Het gebouw waar we voor stonden leek op de verste verte niet op de woning van zijn fotos. Verder was er voor hem blijkbaar nog één duidelijk verschil met de hem getoonde fotos; er ontbrak iemand in het plaatje. In ons appartement begon hij namelijk naar Ymke te zoeken (zelfs onder het deken van het opgemaakte bed). Toen dat bleek dat zijn zus niet aanwezig was, wist hij wel zeker dat hij was beetgenomen.
We hebben hierop B. telefonisch gecontacteerd en hem gevraagd om aan Aibar uit te leggen dat dit maar een tijdelijk onderkomen is en dat Ymke op ons zit te wachten in België. Een goede beslissing van ons zal blijken, want van dan af liep alles van een leie dakje.
s Avonds zijn we iets gaan eten en drinken in de kleine caffee delia. Zonder dat we het met elkaar hadden afgesproken, bleken alle in Almaty (voor een adoptie) verblijvende Belgen daar verzameld te hebben. Ervaringen werden uiteraard uitgewisseld. En Aibar? Die gedroeg zich alsof we al jaren met elkaar hadden doorgebracht. Toch één ding dat we hem moeten afleren: het is niet de bedoeling in een restaurant dat je alle tafels mee help afruimen.
Wanneer we s avonds terug in ons appartement aankwamen, hebben we Aibar in bad gezet. Ik had eigenlijk gedacht dat dit één van de moeilijke punten ging zijn, maar neen
geen enkel probleem. Aanvankelijk was hij niet erg gesteld op de schuim die we in het bad hadden gedaan, maar al snel zag hij het leuke er van in.
Vervolgens deden we hem zijn nieuwe pyama aan. Aibar in bed krijgen viel niet mee. Hij wilde namelijk nog zoveel ontdekken. Het plan was dat Kelly en Aibar in het bed in de slaapkamer zouden slapen en dat ondergetekende in de living op zo een uittrekbed zou slapen. Een plan dat niet kon worden uitgevoerd omdat ik absoluut niet kon slapen op dat bed. Ik ben dan Aibar en Kelly maar gaan vervoegen in de slaapkamer. Aibar en ik hebben alvast goed geslapen. Kelly daarentegen had of te weinig plaats of was te zenuwachtig.
|
Hoe een miscommunicatie kan leiden tot verwarring. Deze morgen hadden we tegen Aibar gezegd dat we met het vliegtuig naar Ymke gaan. Daarop is hij in paniek geslagen. Alles wat enigzins los zat werd weggegooid, het liefst achter kasten zodoende dat we er niet aankonden. Wanneer we hem terug konden kalmeren hebben we hem uitgelegd dat wij betekent mama, papa en Aibar. Hierop is hij volledig omgeslagen. Hij begon al zijn gereif bijeen te zoeken en te verdelen over verschillende plastiek zakken. Zijn kledij, speelgoed en zelfs zijn tandenborstel had hij zo ingepakt. Toen ik hem onze valies toonde die nog leeg was - met de bedoeling om te laten zien dat het nog geen tijd was om te vertrekken - interpreteerde hij dit als het bewijs dat we onmiddellijk gingen vertrekken. Hij is daarop begonnen met het vuilnis aan de deur te zetten en onze spullen bijeen te zoeken. 
Na een paar dagen rondtrekken met Aibar, beginnen we onze pappenheimer al wat te kennen. Slapen is blijkbaar iets voor later. Elke avond doet hij zijn oogjes pas toe als die van ons toe zijn en vanaf de zon een beetje komt kijken, is het tijd om op te staan.
Vandaag zijn we langs geweest bij de ambassadse van onze Noorderburen en dit voor het visum in het paspoort van Aibar. Met onze bordeaux paspoort en met zijn appelblauwzeegroen paspoort trokken we samen met B. naar de ambassade.
