Op de dag dat onze landgenoten naar de stembus trekken, trekken wij erop uit en wel meer bepaald naar Almaty, Kazachstan. Vanuit Brussel nemen we het vliegtuig naar Frankfurt om vandaar uit op de vlieger te stappen richting Kazachstan. De vluchten verliepen allebei zonder incidenten.

Toen we aankwamen op de luchthaven van Almaty konden we vaststellen dat het passeren van de douane bijna evenveel tijd in beslag nam als de vluchten zelf. Elke passagier moest een fotootje laten nemen en nog een papiertje invullen (wordt vervolgd op 14 juni).

Wanneer we dan eindelijk de grenscontrole achter ons konden laten, werden we opgewacht door B. (dit is uiteraard niet zijn echte naam) en onze chauffeur. Ze begeleidden ons naar hun wagen. Wat een groot ding was dat. Wat ook opviel was dat de chauffeur rechts plaats nam. Een geluk want het stuur in deze wagen stond ook aan de rechterzijde. Ik maakte me even de bedenking of de Engelsen vroeger in hun kolonisatiedrang het misschien een goed idee hadden gevonden om Kazachstan eigen te maken. Toen ik evenwel naar de andere auto’s  en de rijrichting keek, was het voor ons duidelijk dat enkel in onze wagen men het wel een fijn idee vond om het stuur eens aan de andere kant te zetten. Wat ook meteen opviel is dat er wel gestopt wordt wanneer het verkeerslicht op rood staat, maar dat men dat gewoon enkele meters voorbij de stopstreep doet. Waarom, ik weet het niet, maar ze doen het allemaal dus ze zullen er wel een goede reden voor hebben.

B. en onze chauffeur brachten ons naar ons appartement. Het is een veilige buurt zegt B. want er staan hier veel veiligheidsagenten. Tja, denk ik dan altijd, waarom zijn die gasten nodig als het hier veilig zou zijn?

Ons appartement bevindt zich op de bovenste verdieping. Het is klein maar degelijk en daar is ook alles mee gezegd eigenlijk. Naast ons appartement bevindt zich een supermarkt, die 24 op 24 open is. Het betreft een grote winkel waar ze eigenlijk grotendeels dezelfde produkten hebben als bij ons. Van een cultuurshock is zeker geen sprake.

Daar we hier in Almaty vier uur voor staan op België is het ondertussen al bijna drie uur ’s nachts geworden. Morgen zullen we worden opgebeld door B. Hij zal ons dan zeggen wanneer ze ons zouden komen oppikken om naar het Ministerie van Educatie te gaan.