Op maandag 25 januari 2010 hebben we een afspraak met de mensen van het Klein Mirakel. Het Klein Mirakel is een adoptiedienst gevestigd in het voor ons niet verre maar ook niet heel dichtbije Beerse. We gaan met hen spreken over een mogelijke adoptie van kindje uit Kazachstan. Kelly en ik hadden op voorhand aangegeven dat kinderen met special needs voor ons geen probleem zouden zijn, dat we m.a.w. open zouden staan voor een adoptie van een special need kindje.
Niet goed wetende wat te mogen verwachten zakken we af naar Beerse. De adoptiedienst bleek gevestigd te zijn in een appartement en meer bepaald op de tweede verdieping van een twee etages hoog modern appartementsgebouw. We werden hartelijk ontvangen en zagen meteen in welk land deze dienst gespecialiseerd was. In de ontvangstkamer stond er op de tafel namelijk een klein Kazachs vlaggetje met daarnaast een doosje met Kazachsche chocolade. Blijkbaar was de chocolade in trek want er lag nog maar één stukje in. Verder lagen er op de tafel een reisgids (Lonely Planet met onder andere alle dingen need to know over Kazachtsan) en boekjes voor adoptievaders. Aan de muur hing iets wat zou kunnen omschreven worden als lokale (Kazachsche) kunst.
We kregen eerst uitgebreidde informatie over hoe de procedure vanaf nu zou verlopen en wat de kostrpijs ervan zou zijn.Wat we beiden konden waarderen was dat het allemaal eerlijk werd voorgesteld,zonder verbloemingen. Het zou een lange en zware procedure worden en tegenslagen zouden we zeker en vast dienen in te calculeren.We hebben toen al gezegd dat we vertrekken vanuit het worst case scenario en dat elk meevallertje meegenomen was.
In Kazachstan is het de gewoonte dat men pas daar een dossier (inclusief foto's) te zien krijgt. Bij ons werd een uitzondering gemaakt,maar op vraag van HKM gaan we er niet verder over uitweiden.Eénmaal we in kazachstan zijn ,is dit geen probleem meer.Daarna kregen we het serieuze werk voorgeschoteld. Een hele waslijst aan documenten zouden we in de nabije toekomst moeten zien bijeen te krijgen. Ik noem er een paar op: uittreksel strafregister, financieel attest, aanbevelingsbrieven, werkgeversattesten, kopies paspoorten, doktersattest, ... en ga zo maar door. Ja, we wisten meteen dat een adoptie garant staat voor een berg papier en een stevig eindje heen en weer lopen.
We namen afscheid van Het Klein Mirakel en keerden huiswaarts. Onderweg zijn we evenwel gestopt in een wegrestaurant. Voor en tijdens het eten bekeken we de formulieren die we zo snel als mogelijk in orde dienden te brengen en maakten we een 'strijdplan' op. Vandaag al zouden we beginnen om een aanval in te zettenom de ettelijke documenten in ons bezit te krijgen.
Als eerste stop de huisarts. Het was de tweede keer in de procedure dat we bij haar dienden aan te kloppen. Weer diende ze een formulier in te vullen waarop stond dat we beiden zo gezond als een vis waren. Het verschil met vorige keer voor ons was dat we deze attesten ook nog eens dienden op te sturen naar het Ministerie van Volksgezondheid. Het Ministerie dient immers nog even te bevestigen dat onze huisarts wel degelijk een dokter is. Ik weet het, het lijkt bureaucratisch en dat is het ook, maar we gaan hierover echt niet moeilijk doen.
Verder ging Kelly langs bij de boekhouder. We hadden Michelle nodig voor het opstellen van een werkgeversattest voor Kelly; iets wat ze onmiddellijk heeft gedaan. Michelle diende ook een kopie te maken van haar identiteitskaart. Alle handtekeningen die op één of ander document zal komen te staan, zouden we immers in een later stadion dienen te laten legaliseren door een notaris.
Thuisgekomen vulden we nog enkele formulieren in en namen we contact op met onze bank. Het dossier vroeg om een attest waaruit onze financiële weerbaarheid blijkt. Als het dossier volledig samengesteld zal zijn, weet het niet allen hoe we financieel in elkaar zitten, maar ook sociaal, psychologisch en medisch. Eigenlijk weet dat dossier dan meer van mij af dan dat ik van mezelf af weet.
Uiteraard hebben we de thuis de naaste familie ingelicht over de komst van ons adoptiekindje.
Met deze blog willen mijn vrouw Kelly, onze dochter Ymke en ikzelf (Tom) onze ervaringen en 'avonturen' vertellen die we tegenkomen in ons adoptieverhaal. Een verhaal dat begonnen is ergens in september 2008 met het indienen van een verzoekschrift en dat vele maanden later is uitgemond in een geschiktheidsvonnis van de Jeugdrechtbank te Dendermonde. Het is vanaf dit punt dat wij ons verhaal willen doen. Een verhaal waarvan wij hopen dat kandidaat adoptieouders er iets aan hebben en waarvan we eveneens hopen dat het leuk is om te lezen voor alle personen rond ons die nauw betrokken zijn bij de adoptie en dan in de eerste plaats onze nieuwe zoon zelf (zij het dan op latere leeftijd).
Uiteraard kan u altijd reageren. Bent u zelf bezig met een adoptie en hebt u vragen, aarzel dan niet om ze ons te stellen. Uit ondervinding weten we dat een adoptie heel vragen met zich meebrengt en dat het altijd fijn is als weer één van die vele vragen een duidelijk antwoord krijgt.
