De muren komen op mij af, vaal licht glijdt binnen
maar de leegte in huis is zo indringend.
Wij kijken mekaar aan: de ogen van mijn hond
en mijn veelzeggende blik en hij begrijpt,
voelt wat er door me heen gaat in de avond.
Ik schrei en hij vleit met meevoelende blik tegen mijn wang
zn zacht kopje, en zo zitten we samen op de bank
met die martelende stilte rondom: geen zucht, geen klank.
Een gouden zonnestraat schiet door de vale ruiten
en ik zie een libel en volg haar cadans eventjes maar:
een paar seconden genieten en dan droom ik weer weg
binst de TV. woorden sputtert die ik niet in me opneem
omdat mn brein zo vol donkere gedachten zit,
overvol verlatenheid die ik niet snappen kan en wil.
Enkel wacht ik af tot het op me afkomt, t laatste eindje...
De libel volg ik al niet meer, zij was maar een schijntje.
Kristin nazomer 2015
Foto pixabay.com