Zij straalt nog in r kleurig lila jurkje vol wisselende koleuren 
       verdiepend van fel tot donker als schaduwen achter een wolk.
                 Ze wiebelt wat op één tenger beentje 
      en kijkt mij lachend met haar dofgeel  mondje aan ,
omkranst met restjes zomersproetjes, vergeten door het bijenvolk.
    
     Haar neusje vind ik niet meteen, mogelijk weggedoken
tussen t palet aan schakeringen mauve, door n hommel gestoken 
      in haar bevallig kleedje vol zachte nuances gepenseeld
   niet te evenaren om zo mooi gewild te worden nagebootst
met de fijne blekere lijntjes van het hartje naar de randjes 
     lijkend op naadjes die het lichtmauve bijeen houden 
zoals in plooitjes van een diep purper plooirokje opgedeeld? 
  Ik vind in haar toch zoveel koleuren, de zoompjes geschulpt
           als het tutuutje van een balletdanseresje 
      Het is zo moeilijk haar schilderen met woorden 
   noch met penseel, maar ze floreert best in de natuur
terwijl ík haar in een vaasje zette en haar een naam gaf: 
                       mijn kleine mooie cosmos!
 Edoch, zie ik haar tint niet vervagen aan de boorden, 
               haar balletbeentje niet doorzakken? 
                     
                         Ach, lieve kleine cosmos,  
had ik je maar op je plekje gelaten in plaats van je weg te pakken
  
           Kristin, oktober 2015. 
                         Foto stichtingdebloem.nl