In de vroege namiddag volgt nog een gans andere stop: Istana Basa Pagaruyuang.  Nooit van gehoord?  Wij ook niet.  Het is de reconstructie van een Minangkabau-paleis, het volkje dat hier voor de Nederlandse kolonisatoren de dienst uitmaakte.  Aan de puntdaken te zien vast verwant met de Bataks van Noord-Sumatra (we bevinden ons nu in de provincie West-Sumatra, dit eiland is even groot als Frankrijk).  Maar vooral: de Minangkabau hadden een matriarchale structuur, de vrouwen waren de baas. Ja, wie zou tegen dat schatje van foto 12 ooit nee kunnen zeggen?  Onze Ari verbijsteren we intussen door te zeggen dat in België de vrouwen ook de baas zijn.  Echt, vraagt hij. Ja, in de keuken, zeggen wij, en hij lachen. Hoewel: wat doet jouw vrouw als jij aan het bidden bent, Ari?  Onze man is overigens aan het sparen voor een hadj naar Mekka, op een affiche van een reiskantoor hebben we gezien dat dit 29 miljoen Rupiah kost. Wablief?  Dat is toch bijna 1800 euro, en dus heel veel geld voor een Indonesiër (zal wel inclusief de vliegtuigen en denkelijk voor een hele week en vele rondjes rond die ka’aba zijn, maar dan nog).  Nee, geef ons maar de Minangkabau’s met hun aristocratische kleren, die door sommigen gehuurd worden om zelf even de prinses uit te hangen.  Goed bezoek, waarna we langs vele rice paddies, altijd pittoresk, weer naar Bukittinggi en onze dagelijkse orange juice op het terras van ons hotel karren.  Hotel, dat overigens net als haar collega’s in Medan en Banda Aceh geen wijn in de aanbieding heeft (met alcoholrestricties heeft het niets te maken, want bier hebben ze allemaal wel).  Nog 1 dag in onze korf, en dan zit het er alweer op.