|
Bukittinggi wordt omgeven door drie vulkanen, waarvan de Marapi de gevaarlijkste is (eigenlijk Merapi = berg van vuur, maar men zegt meestal Marapi om het onderscheid te maken met de nog gevaarlijker en actiever Merapi op Java). De Marapi wordt normaal dagelijks beklommen, vertrek om middernacht, vijf uur klimmen om boven de zonsopgang mee te maken, maar nu even niet meer, want de knaap kende begin december 2023, het was ook in België even nieuws, een niet voorspelde uitbarsting, 22 wandelaars vonden de dood. Niet dat we de vulkanen vanmorgen kunnen fotograferen: het is in deze streek nog volop regenseizoen en de dag begint met miezerig gedruil, zodat we voor de allereerste keer ons Belgisch regenjasje kunnen gebruiken, want warm is het al evenmin. Ver moeten we niet gaan, pal naast ons hotel (foto 1) bevindt zich het Fort De Cock, zoals de naam al zegt, een overblijfsel uit de koloniale tijd met enkele kanonnen nog steeds op de vallei gericht. Er is geen zak aan te zien, al denkt een hele stoet van boerkadragende vrouwen (bezoekers uit het Midden-Oosten?) daar anders over, maar ze moeten net als wij 10 minuten wachten aan de kassa, omdat de loket officier, zegt een bewaker gewichtig, er nog niet is. Maar daar komt hij aangebrommerd, hij is maar anderhalf uur te laat (nobody cares, dit is Indonesië). Het beste van heel dat fort is de mooie brug die men er 30 jaar geleden bijgebouwd heeft - niet omwille van het uitzicht op de rommelige stad beneden, maar om de brug zelf en de makkelijke doorsteek die hij biedt naar het Etnologisch Museum en de Zoo. Dat kleine museum is gebouwd in de typische Minangkabau-stijl (steeds voorzien van zwiepende puntdaken), en probeert van binnen iets te verduidelijken over de cultuur van deze etnie, die naar verluidt matriarchaal van aard is (leuk nieuws voor onze feministische vrienden en vriendinnen). Van dierentuinen houden wij in principe niet erg, maar het dient gezegd dat de meeste dieren geen gebrek hebben aan plaats en ook bescherming nodig hebben, omdat meer en meer jungle wordt gekapt omwille van lucratieve houtwinning en de palmolie-industrie (zie ook het Braziliaanse Amazonegebied). Dat raar gevogelte en de monitor lizzard op onze fotos zullen het wel redden, maar de Sumatraanse tijger is inmiddels een bedreigde diersoort geworden door verlies van habitat. Hij zit wel fijn te poseren voor ons, wat een prachtig dier (de orang-oetans verschuilen zich dan weer, maar dat vinden we niet erg, we hebben die op perfecte wijze gezien middels een geweldige riviercruise in Kalimantan anno 2013). Aan het sjofele aquarium, binnen een verroeste stalen vis, kan je wel merken dat deze zoo al betere tijden heeft gekend, maar toch blij even te zijn binnen geweest, want dat vreemd wezen op onze foto 12 hebben we nog nooit eerder gezien (het lijkt wel minister Frank VDB die te lang in de zon heeft gelegen en zo een voorhoofdsgezwel heeft ontwikkeld).
Hoera, op de middag is het weer vriendelijker geworden - in het hotel gespen we dus ons regenjasje af en hullen ons terug in short. Nu eist de Suniok Canyon onze aandacht op, een joekel van een tektonische breuk van heel lang geleden (er zijn hier nog steeds regelmatig aardbevingen). Onderweg veel panoramische punten binnen een groot nationaal park, en 1 bijzonder vreemd Fremdkoerper: de Japanse tunnels (zoals te merken op de buitenfoto is The Passenger nog steeds mateloos populair bij de lokale schoolmeisjes, eentje roept zelfs I love you, die heeft vast te veel Amerikaanse films op tv gezien - zij worden net als bij ons ondertiteld, niet gedubt). Het tunnelstelsel werd aangelegd door de bezettende Japanners in 1943 (enfin, ze lieten die uitgraven door hun krijgsgevangenen), de militairen overnachtten er veilig en droog in en bewaarden er hun munitie. Ontzettend groot complex, waarin wij gegidst worden door een flukse vijftigjarige, die het Engels beter machtig is dan de gemiddelde Indonesiër. Er zijn duistere delen, maar ook spectaculair verlichte, het heeft allemaal wel iets. Maar het is niets vergeleken met de formidabele wandeling die we vervolgens maken, samen met onze nieuwe vriend van een halve dag (die gids van de tunnels dus, die meer geld heeft geroken en ons daarom een hike voorstelde). Stof voor onze volgende blog!
|
