|
Velen hebben de lof gezongen van de Masjid Raya Baiturrahman, alias de grote moskee van Banda Aceh (naast vele anderen, gebedshuizen van andere geloven kom je hier niet tegen) en velen hebben gelijk. Dan wel sterk dat ze eigenlijk door de Nederlanders werd gebouwd, als Wiedergutmachung voor de eerdere moskee die zij in puin schoten tijdens de Aceh-oorlog van 1873. Ook weer niet zo gek: het Nederlands kolonialisme was altijd al tolerant op religieus gebied, de Dutchies waren enkel geïnteresseerd in specerijen, en later ook in de olie en gas-voorraden voor de kust van Aceh. Ja, t is een plaatje, deze moskee met zeer groot buitenplein, zowel overdag als s avonds. Over het binnenwerk kunnen we u niet veel vertellen, want de moskee betreden is verboden voor niet-moslims. Maar van ver ziet het er niet bepaald spectaculair uit. De moskee redde in 2004 duizenden lokalen, die zich voor de tsunami kwamen verschansen, het leven en zo op het eerste gezicht bestaat de lokale bevolking effectief uit bijzonder vrome moslims. Onder de autonomiewet van 2006 is dus de sharia-wetgeving van kracht, inclusief stokslagen en eventueel steniging voor overspel. Al schijnt dat in de praktijk zelden voor te komen. Je wordt hier als toerist (niet dat er velen zijn) ook niet buiten gekeken (integendeel hengelen tuktuk-bezitters naar je klandizie, net zoals in Medan), maar vanzelfsprekend zal de organisatie van een gay pride in Aceh op weinig sympathie kunnen rekenen, en op drugshandel staat de doodstraf (heb je dat gehoord, mocrojongens van de Lage Landen?).
Veel meer is er niet te beleven in Banda Aceh, dat zich alleszins met buitenlandse hulp goed hersteld heeft van die verschrikkelijke tsunami. Allah heeft er niets op tegen dat er volop reclame wordt gemaakt (foto 9), en de stad beschikt over een moderne brug, die s nachts tamelijk spectaculair verlicht wordt. In het Tsunami Museum zagen we veel artistieke fotos van de schoonheden van het omliggende Aceh-landschap, zie onze laatste 9 fotos. Ja, dat ziet er heel goed uit, maar het is lang niet allemaal eenvoudig bereikbaar, denken wij. Dat is echter wel het geval voor onze laatste verblijfplaats in de hooglanden van West-Sumatra. Enfin, zo menen we toch, maar we zijn er nog niet (binnen een halfuur brengt een taxi ons naar de luchthaven) en hebben ons alert moeten gedragen om een transportprobleem te counteren. Maar daarover meer in een volgende, eerder logistieke blog.
|
