|
De gewone toerist laat zich in Medan natuurlijk met een bus van de ene bezienswaardigheid naar de andere brengen (veel zijn er sowieso niet - noch bezienswaardigheden, noch toeristen), maar The Passenger wil steeds al stappend de polsslag van een stad voelen, en moeilijk kan dat niet zijn (ook al heeft ons hotel, waar ze ineens de lobby voor langdurige werkzaamheden hebben opgebroken, niet eens een City Map). Want de enorme oranje watertoren, we zullen hier niet droog vallen, staat om de hoek van de Swiss-Belin, dat is een goed herkenningspunt. Onze eerste stop, noblesse oblige, volgt na twintig minuten wandelen, de Masjid Raya, alias de grote moskee, in Marokkaanse stijl, vast wel de mooiste die we tot dusver op deze reis gezien hebben (maar Banda Aceh moet nog komen!). Maar welke onverlaat heeft dat groene scherm in de binnenruimte geplaatst? Het verstoort de perfecte geometrische verhoudingen van het geheel. Wel leuk: de bewaker van de schoenen wil zoals iedereen weten waar we vandaan komen. Belgium? Lukaku, Kevin De Bruyne, zegt hij meteen. En weet je dat Radja Nangolan, een halve Indonesiër, ooit voor het Belgische elftal heeft gespeeld, vragen wij. Ja, natuurlijk weet hij dat, hij speelt nu in ons land, antwoordt hij meteen. Allemaal voetbalgek, die lokale knapen, maar sjotten kunnen ze niet. Een kippeneindje van de moskee bevindt zich het Istana Maimoon-paleis, naar de gelijknamige sultan die het op het einde van de 19de eeuw liet bouwen, samen met die moskee (de Nederlandse bazen hadden daar geen problemen mee, zolang de betrokkenen de koloniale verhoudingen maar respecteerden). Nog voor we binnengaan worden we al aangeklampt door studenten, vooral vrouwelijke, die van school toeristen moeten zoeken om hen in het Engels te bevragen over hun verwachtingen over de technologische evoluties. Ja, dat treft, daar hebben wij vier doctoraten in. Het blijkt een running gag van de dag, wel vijf keer worden we aangesproken en altijd spelen we welwillend mee. Die ene waarmee we op de foto gaan is nogal een schoontje, zullen we met haar op de troon van het sultanpaleis gaan zitten? Nee, dat mag niet. Flauw bezoek eigenlijk, slechts een zaal is te bezichtigen omdat de rest van het gebouw door de familie van de huidige sultan (die niets te zeggen heeft) bewoond wordt. En die ene ruimte heeft men dan nog gemassacreerd door er souvenirshops met slaperige bedienden in te plaatsen.
We laten ons hierna met een tuktuk vervoeren naar het Museum of Sumatra, een groot gebouw dat zowel archeologisch als geschiedkundig de historie van het zesde grootste eiland ter wereld opdist. Inclusief dappere pogingen van lokale Batak-koningen de kaaskoppen op het einde van de 19de eeuw te weerstaan, en latere pogingen, in 1957, onafhankelijkheid van de rest van Indonesie voor Sumatra te verwerven, maar ook die vlieger ging niet op. Mooi houtsnijwerk is zeker present, en van de oude bewoners vinden wij het Nias-volk, blijkens die twee stenen beelden, wel iets hebben. Liet meneer zich inspireren door El Gran Masturbador van Salvador Dali? En moeten die brave meisjes van de volgende foto dat allemaal zien? Hé ja, ook zij willen met The Passenger op de gevoelige plaat, hun lerares komt het vragen, zelf durven ze niet goed. Het lijkt hier wel India, waar in 2009 iedereen met de blauwogige Karin op de foto wilde; in Indonesië nemen ze al genoegen met een lelijke bebrilde oude man. Ja kleine rekel van de daaropvolgende foto (elke school van Medan komt vandaag naar dit museum!), we hebben je wel hello Grandfather horen roepen. Maar goed, met een 2de tuktuk laten we ons naar een modernere wijk van Medan voeren. Actiefoto op een kruispunt aan een rood licht (het enige waarvoor wordt gestopt): de brommers posteren zich vooraan de straat, een motocyclist zit al in de zijspiegel van onze chauffeur te hijgen, en verder veel affiches, want ook in Indonesië zijn er binnenkort verkiezingen, in februari al. Udun, onze chauffeur van gisteren, denkt en hoopt dat de rode partij gaat winnen, die wordt geleid door de dochter van Soekarno. Jaja, politieke dynastieën komen ook in Azië veel voor, Herman en Alexander. Die moderne wijk van Medan is overigens niet veel soeps, veel gebouwen ogen aftands, op enkele uitzonderingen na, die meestal door banken worden bewoond en soms zelfs een Art Deco-tintje vertonen. Verder wordt het Merdeka-gazon (identiek aan dat van Kuala Lumpur, het was het vroegere exercitieplein van de Hollanders) helemaal opgebroken, daar is dus ook niets aan te zien maar de hoop leeft dat het in de toekomst iets zal worden (afgaande op de schetsen van wat men van plan is). Maar vergis je niet: alle moderniseringen ten spijt, zal het slodderige Medan, met oude rommelshops die alles kunnen herstellen en Old timers die passeren en ook willen weten waar je vandaan komt, blijven bestaan, zoals op onze laatste foto (genomen op enkele stappen van ons hotel!). En maar goed ook, want ofschoon je het plakkerige Medan onmogelijk een fraaie stad kan noemen, is er meer couleur locale te beleven dan in de gedachteloze wirwar van Kuala Lumpur, laat staan in de onpersoonlijke ambtenarenstad Putrajaya. En dan moet het beste nog komen, in onze laatste blog die we morgen zullen posten, net voor ons blitzbezoek aan Banda Aceh.
|
