Butterworth is een grote, oninteressante stad, maar van hieruit lopen twee bruggen (waarvan een zomaar eventjes 24 km lang is) en 1 Ferry naar het eiland Penang, met als hoofdstad het naar een Engelse koning genoemde George Town.  De spoorterminal sluit aan op de ferry-vertrekhal, een kwartier later hebben we vaste grond onder de voeten en bereiken we na een korte taxirit het Campbell House, ons hotel voor 5 nachten.  Langs buiten niet spectaculair, maar goed centraal gelegen en van binnen een voornaam koloniaal huis, met mooie verpoosruimtes en een knap dakterras.  Wij worden hartelijk onthaald door een Engelse, die getrouwd is met de Italiaanse chef van het (uitstekend) restaurant, en ook door een soort jonge en superenthousiaste major-domus, volgens ons een homo (in een moslimland?).  Die praat ons voor onze eerste dag meteen een natuurdag aan, want het zal zeer warm en zeer zonnig worden en dan is het beter buiten de stad.  

En zo blijkt.  Met chauffeur Sjah rijden we eerst naar het verste punt:  Penang National Park. De gebruikelijke activiteit is daar:  een wandeling van anderhalf uur door de jungle (maak er voor dit oudje maar een kleine twee uur van, maar we zijn al blij dat we niet ten val kwamen), om uit te komen op Turtle Beach, waar inderdaad een conservatiecentrum voor schildpadden groot en klein is.  Dan is het wachten op de voorbestelde speedboot, die je op een half uur terug naar het vertrekpunt brengt.  Goed geregeld, fijne wandeling, maar de tijd nadert snel dat we dit niet meer zullen kunnen (we zijn ook veruit de oudste op deze op-en-neer wandeling, die je ook deels door een greppel voert waarlangs buffels in de koloniale tijd woudreuzen uit de jungle naar beneden sleepten).  Veel fut zit er dan ook niet meer in om nog diverse andere dingen te ondernemen, maar een stop aan de Floating Mosque kan er nog af (waarom hebben ze die eigenlijk in het water gezet? Sjah weet het ook niet) en een kleine wandeling in de rustgevende Botanic Garden, waar veel apen rondhossen, ook.  Rust in het hotel dringend gewenst.  En in de airco, want het is vandaag 35 graden - in de schaduw, maar dit is nu net de zonnigste dag van de hele reis.  Rust van 4 tot 6 toch, daarna rukken we weer op om te gaan eten, en wel in de Komtar Tower, het hoogste gebouw van de stad.  Maar lieve help, om op die 68ste verdieping te geraken!  Bijna een half uur doen we erover om ons na veel gevraag en een ware doolhof van liften op het dak aan te melden, nog nooit meegemaakt (er is werkelijk iets mis met het Maleisische richtinggevoel, en  dan willen die bureaucraten alles nog met papieren en stempels confirmeren ook).  Uiteindelijk vinden we met enige hulp de laatste lift, niet zonder hilariteit:  turn right after the dinosaurs!  Wablief?  Maar ja, er zijn allerlei activiteiten voor kids in deze toren en een daarvan is een soort Jurassic Park, geprojecteerd op de muren en het plafond.  Enfin, in het TOP VIEW restaurant moet je niet zijn voor het eten (al is de Asam Laksma, een licht-pikante vissoep van de streek zeker te vreten), het is ook meer een cafetaria dan een restaurant, maar The view, op heel Penang en Butterworth aan de overzijde, is gorgeous, zowel als de zon nog even schijnt als bij valavond en nacht.  En zo werd dit toch weer een fijne, zij het vermoeiende dag.  Morgen doen we het rustig aan in de stad zelf, die een even interessante, zij het veel minder oude geschiedenis heeft dan Melaka.