|
We hadden al beloofd nog wat kunst op te snorren - liefst van locals - en dat is er vandaag van gekomen. The National Art Gallery is, zeker voor een voetganger, moeilijk te vinden (zie onze blog van morgen), maar wij zijn doordouwers en vonden ze toch. Van buiten weer zon lelijk modern gebouw, bovendien ingekapseld tussen vele andere bouwsels, maar hola, binnenhuisarchitecten hebben ze in Maleisië wel. Al liet deze zich duidelijk inspireren door het slakkenhuisconcept van het Guggenheim in New York. Beneden twee kleine ruimtes met tijdelijke expos. Eerst het curieuze verhaal van Enrique de Melaka, zie hem daar fier staan op foto 2. Wat alleszins klopt, is dat de grote zeevaarder Magellaan in 1511, toen de Portugezen uit Melaka geschopt werden door de Nederlanders, een lokale slaaf nam die hij eerst mee naar Lissabon voerde, en daarna op zijn fatale reis om de wereld in 1521. Magellaan werd vermoord door Filipijnse inboorlingen, maar Enrique ontsprong de dans, en kreeg zowaar zijn vrijheid, want zo had Magellaan het testamentair bepaald. Niets werd verder van hem vernomen, maar hier wordt geponeerd dat Enrique, een proto-Maleier, misschien wel de eerste man was die de reis rond de wereld rondde. Nou ja. Ons lijkt het een vorm van koddig Maleis nationalisme, maar we gunnen die mensen hun pleziertje. Graag hadden we de performance van Dahn Illiani Yussof gezien (foto 3 en 4), ziet er spannend uit, maar helaas moeten we het stellen met de props, want mevrouw is vandaag niet aanwezig. Hoe dan ook niet iets wat je verwacht van een preuts moslimmeisje (leren hoofden onder hoofddoeken? Led lampen en een tattoo gun?). Op de hoogste verdieping vindt ook een kleine expo over kunst en eten plaats - curieuze onderwerpkeuze, maar enkelen komen goed voor de dag, vooral die bronzen kannibaal op foto 5 zegt ons wel wat).
Uiteindelijk gaat het hier toch om de vaste collectie, die zeer groot is en waarvan een keur in vier grote kronkelzalen wordt vertoond. Laat ons zeggen dat 20% ervan ons ten zeerste aansprak, wat een treffelijke ratio is. Vanaf foto 7 de o.i. Beste Twaalf in willekeurige volgorde even oplijsten (het zijn niet allemaal Maleiers, maar de locals zijn wel sterk vertegenwoordigd):
- de Singaporees Tang Da Wu, met zijn visie op Kuala Lumpur, want zo heet dit doek uit 1990. Goed getroffen, want KL is een monster!
- de Duitser Askandar Unglehrt, geboren in 1943, wie heeft daar ooit van gehoord? Zelf heeft hij zeker van het surrealisme gehoord, want zijn Reflections on Sir Stamford Raffles (de stichter van Singapore) doen ons danig aan onze Magritte denken.
- de monniken van Min Wee Aung uit Myanmar. Knap geschilderd, met ingebouwd 3D-effect.
- Maleier Tan Chin Klang bakt het bruin met zijn zielentriptiek (wij maken er een diptiek van, om zo meer details te kunnen laten zien; op het linkerpaneel staat trouwens enkel een vlam in een kerker). Oké, er staat misschien wat te veel op, maar wat een vreemd-aantrekkelijke mengelmoes van Ensor (bijtende satire), Grosz (de expressionistische stad) en zelfs Bosch (het rechterluik is een hellevaart, toch?).
- Uit KL afkomstig: Chua Chong Wong. Zijn te koop staand huis gaat meteen in de fik, wat zou hij willen zeggen? Maar dit is vooral een uitmuntend geschilderd werk, laag op laag, je moet er vooral dicht gaan tegen staan (Ai, dat alarm!).
- Imanordin Shah is eveneens Maleier en bij hem mag er al eens gelachen worden, altijd een goed idee. Hyperrealisme met kwinkslag.
- Alweer een Maleier: Abdul Latif Maulan. Hij maakt zich duidelijk ecologische zorgen in dit Forest reserved?.
- Lee Boon Wang (1934-2016) werd geboren in China, maar verhuisde wellicht als jongeling naar Maleisië (mogelijk hadden zijn ouders Of hijzelf geen zin in het communisme?). Zijn werklui uit 1955 vormen het oudste doek van deze collectie, maar misschien nog altijd het allerbest geschilderde. En dat als 21-jarig broekje!).
- Thematisch een van de interessantste werken is zeker dat van Othman Mansor. Deze Maleier past de nationale rubberindustrie een surrealistisch kleedje, en opnieuw is onze Magritte vlak in de buurt.
- Wong Wuan Lee leeft in KL en verzorgt met deze Someone forgotten (dream and reality) zowat het meest enigmatische doek van deze collectie. Wij bleven er lang op kijken, want dit is zoiets als Las Meninas van Velazquez: een spiegelpaleis waar je niet uit geraakt. Knap, wellicht onze persoonlijke nummer 1.
- Zulkifli Mohdi Dahalan leefde slechts 25 jaar, van 1952 tot 1977, maar dit fragment van Separate Reality maakt indruk. Brengt ons onder andere die Amerikaanse vriend van René H in herinnering, hoe heet die ook weer? Maar ook satirische tekenaar Ensor is in de buurt.
- Een andere Zulkifli, Yusoff, heeft niet zo veel te zeggen, maar techniek heeft hij alleszins te koop. Of kunt u een bij zo mooi op een bloem laten landen?
Waarmee dus eindelijk is gebleken dat er wel degelijk verdienstelijke schilderende Maleiers bestaan, al valt het op dat een kleine helft onder hen, afgaande op hun naam, toch Chinese inwijkelingen zijn. Maar goed, niet zeuren, dit was een goed museumbezoek.
|
