Daarna lopen we door naar het naburige Chinatown, dat zoals verwacht lang niet zo uniform en aansprekend is als dat van Melaka. Maar we komen er wel twee aardige tempels tegen, altijd goed voor een photo op, en altijd weer kom je er lui tegen die bereid zijn er wat aan vuurke stook te doen.  Onderweg ook zicht op de splitsing van de rivier Klang die KL bevloeit, de Indische moskee, die we eergisteren al zagen, lijkt wel een schaalmodel tussen al die weinig opbeurende hoogbouw.  Bij een Chinatown hoort natuurlijk ook een grote markt, maar ook reclame voor de Zuid-Oost Aziatische stinkvrucht, de Durian, die je van geen enkel hotel op je kamer mag meenemen, want men schijnt er de stank nooit meer uit te krijgen (schijnt nochtans goed te smaken, maar wij blijven er toch maar af).  De Indiërs blijven zich mengen in Chinatown, en wel via de grote Sri Mahamariamman Temple, helemaal bekostigd door Tamil-migranten en piekfijn onderhouden (net zoals de Batu Caves trouwens, waarnaar het beeld van de moedergodin wordt gedragen tijdens Indische heilige feesten).  Maar of het nu om Chinese boeddhisten of hindoes gaat, ze krijgen allebei een paar keer per dag de muezzin over zich heen, want de nationale moskee bevindt zich niet erg ver van hier.  Als we weer een metrostation opzoeken (we staan erop elke dag in de latere namiddag anderhalf uur te verpozen in of aan het zwembad van de Hilton, al dan niet voorzien van een caipirinha of een snack in de plaats van een veel duurder diner in een van de vele Hiltonrestaurants) vinden we bij toeval een steegje waar een Chinees restaurant zich te buiten is gegaan aan leuke muurschilderingen - erg populair bij Chinese toeristen, maar wij hebben er ook wel oren naar.  Goedkoop geknipt door die Chinese kapper met zijn buitenstoel!