Gelukkig bevindt zich in de buurt wel een interessant museum:  het Islamic Arts Center, nu dus wel open, in tegenstelling tot verleden week. Van buiten ook niks speciaals, maar van binnen very very poshy.  Vanuit een hal valt het ons overigens op dat die nieuwe speer in de lucht, de Merdeka 118 die pas in april opengaat, vanuit dit gezichtspunt pal naast de minaret van de grote moskee staat, maar veel hoger is. Wereldse zaken die spirituele overvleugelen, is dat allemaal oké voor Allah?  In het museum vallen vooral de prachtlievende plafonds op, maar er zijn ook - naast vele potten en pannen, juwelen, kledingstukken en sierlijke wapens - de nodige replica’s van iconische islamitische gebouwen, zoals de Taj Mahal, enkele speciale deuren en gevels en een reconstructie van een Damascus room uit 1820, zo leefden toen rijke Syriërs. Allemaal niet onaardig, en dat alles voor 20 ringgi = een dikke 4 euro (voor vreemdelingen, locals betalen veel minder).  Maar de echte verrassing is de waarlijk schitterende gelegenheidstentoonstelling, daar reserveren we een aparte fotoblog voor, zie part 2.  Wij blijven intussen islamitisch gezind, er zijn uiteraard nog veel andere moskeeën in KL, en twee daarvan bevinden zich in Little India - in de wijk van de Indische moslims dus, hindoes horen eerder in de Batu Caves thuis, waar we al geweest zijn.  Helaas, de Masjid India, de oudste van KL (maar niet ouder dan 1859, voordien bestond KL immers enkel als een klein kampement voor mijnbouwers die tin opgroeven), is gesloten maar kan ons van buiten alvast niet bekoren, en eens te meer nemen we aanstoot aan de KL-gewoonte alle gebouwen kriskras door mekaar te plaatsen, wat vindt Allah daarvan?  Niets, hij bestaat niet (The Passenger wordt stante pede uit het land gezet).  Nu we hier toch zijn, doen we een wandeling in de wijk, waar je inderdaad meer Indiërs dan Maleiers ziet.  Maar ach, dat stelt toch ook niets voor en al helemaal niet in dit mistroostige weer.  Ja, je herkent nog wat oude handelspanden, maar ze bladderen af (alles bladdert natuurlijk snel af in dit vochtig-heet klimaat) en het is tekenend dat het Brits-koloniale Colosseum hotel, waar de schrijver Somerset Maugham graag ging lunchen en dat nog voorkomt in de Lonely Planet-gids van 2014 die wij bijhebben, intussen ten prooi is gevallen aan de sloophamer.  Deze wijk heeft haar beste tijd gehad, en daar  kunnen rommelmarktjes niets aan veranderen, en ook niet de Masjid Jamek,  de grootste moskee voor Indische moslims, waarvan de meeste al generaties in Maleisië leven.  Zie onze laatste twee foto’s:  even druilerig en vervallen als het weer.  Wel een verdienstelijke zogenaamde sacred garden, maar die lelijke wolkenkrabber van een rubberbedrijf erachter doet toch weer onze architecturale haren ten berge rijzen (ja, er is een stadsplanner aan ons verloren gegaan).  Een voordeel wel:  pal naast deze moskee ligt het gelijknamige metrostation, zodat we snel Hiltonwaarts kunnen.  Weliswaar stappen we per abuis de for ladies only - wagon op (ja, de Maleisische vrouwen, anders zelden schoonheden, worden actief beschermd tegen sexual harassment), maar we hoorden toch niemand gillen in de coupé dus we mogen aannemen dat we ons netjes gedragen hebben.