Maar rijkdom maakt jaloers. De Portugezen hadden lucht gekregen van Melaka’s weelde en wilden vooral het monopolie op de specerijenhandel.  Zij vielen in 1511 aan en wonnen het pleit op grond van superieure wapens, de laatste sultan vluchtte naar het Zuid-Oosten van waar hij probeerde Melaka te veroveren.  Onverrichterzake, want de Portugezen hadden snel een sterk fort opgetrokken, waarvan nu nog enkel 1 geblakerde poort rechtstaat (foto 7).  Natuurlijk werd ook kerstening betracht, Franciscus Xaverius kwam herhaaldelijk over van Goa, maar veel bekeringssucces kon hij niet laten optekenen - waarschijnlijk predikte hij in St. Paul’s Church, nu een sfeervolle ruïne op een heuvel boven de oude stad. Die lokale schoolmeisjes die wij toevallig betrapten zullen ook naar het uitzicht op de Melaka Straits komen kijken, hun klederdracht is typisch voor de Maleisische islam:  iedereen een soort losse, lang uitgevallen cagule op, en redelijk wijde broeken, in ieder geval niets dat mannen zou kunnen opwinden.  De volwassen vrouwen doen in grote meerderheid hetzelfde, al is hoofdbedekking in Maleisië niet verplicht en wordt die cagule dikwijls vervangen door een elegantere sjaal.  Onze conclusie is dat Maleiers vooral nogal preuts zijn en in ieder geval ethisch conservatief.  Maar deze islam is wel tolerant tegenover anderen, want al die bezoekers uit China (hier de grootste toeristengroep, zeker inclusief Taiwanezen en Singaporezen) lopen wel enthousiast in short rond en vertonen soms wel diepe decolletés, wat ondenkbaar is voor een Maleisische vrouw (even ondenkbaar als dat zij een boerka zou dragen).  Verschoning voor deze uitweiding, we gaan door met ons historisch overzicht.  De Portugezen hielden het 130 jaar uit, niet slecht, maar toen daagden andere kolonialistische kapers op die inheemse lui voor hun kar spanden (onder andere met de belofte zich niet met religieuze bekeringsijver bezig te houden) en de Portugezen een militair poepje lieten ruiken. 

En wel vanaf foto 12:  de Nederlandsers uiteraard, eens te meer was het om de lucratieve specerijenhandel te doen. Dat roze gebouw heet ‘t Stadthuys, het is een replica van het gouvernementsgebouw van toen.  Het biedt nu ruimte aan vele historische musea (veel overlapping wel) en je kan van binnen uitkijken over het drukste plein van oud-Melaka, waar altijd de voor deze stad typische riksja’s op vrachtjes toeristen azen. Er is ook een fraaie fontein en een Nederlandse Christ Church, weer in die roze steen, en onverlaten hebben over het plein ook wat plastieken koetjes en een windmolen gezet, maar dat vinden we zo onnozel dat we weigeren het te fotograferen.  Maar het klopt wel wat de in Indonesië geboren Rudy Kousbroek ooit schreef:  als je iets wil terugvinden van de Nederlandse kolonies in Azië, moet je niet naar Indonesië gaan (waar bewust niets behouden bleef) maar naar Maleisië, dat tuk is op het eigen erfgoed, zelfs als koloniale heersers daarbij de hoogste viool speelden.  

Ook de Nederlanders hielden het niet langer dan anderhalve eeuw vol.  Dan moest men de Britten afhouden, maar die profiteerden van de Napoleontische oorlogen om hun kolonies uit te breiden. Uiteindelijk sloten Nederland en Groot-Brittannië in 1824 een verdrag dat beiden goed uitkwam:  de Britten stonden hun enige kolonie in wat nu Indonesië heet af aan Oranje, en de Hollanders gaven Melaka op (het viel hen niet zo zwaar, want ze hadden eerder al Batavia de voorrang gegeven als haven).  Jammer voor Melaka, maar de Britten deden met hun nieuw verworven bezit ook niet veel, al zouden ze het tot 1957 behouden.  Melaka was een backwater geworden, en niet enkel vanwege verzilting: om strategische redenen gaven de Engelsen de voorkeur aan de ontwikkeling van enerzijds Singapore en anderzijds Penang.  En zo dobberde de geschiedenis verder, tot - zie onze laatste twee foto’s - alle wegen leiden naar de onafhankelijkheid, bedongen in 1957 zonder strijd, na bijna 450 jaar kolonisatie (zijn Maleiers Vlamingen?).  Dan wel ironisch dat de Memorial Hall for Independence die op onze laatste foto staat oorspronkelijk door de Britten gebouwd werd en de voor locals niet toegankelijke elitaire Malacca Club  had gehuisvest.  Maar ja, Maleiers zijn niet rancuneus en zeker in Melaka word je als toerist regelmatig aangesproken door een vriendelijke inwoner, die doorgaans het Engels zeer goed machtig is en duidelijk zelf ook vindt dat de eigen stad stukken interessanter dan heel dat monsterachtige Kuala Lumpur. Die gastvrijheid zullen we nog constateren, maar dat is stof voor een volgende blog.