 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 15-02-2020 |
 COLOMBIA 2020: San AgustÃn (4), te paard |
Zien wij er niet goed uit op een paard misschien? Welaan dan. Machenco, dat is de naam, is een braaf dier al wil het ook wel eens galopperen. Maar een lichte galop, dat kunnen we aan. En zo brengen we 4 uur door, met nog enkele augustijnen-sites tussendoor, waarbij vooral die in de natuur gelegen veel indruk maakt. Wat een landschap! Dat vonden ook de Indianen van toen, je ziet aan de ene kant een mannetje in adoratie voor de zonnenkant, en aan de andere een identiek mannetje dat de maanzijde aanbidt. Tevens treffen we hier twee andere ruiters aan (met een andere begeleider), waarmee we verbroederen, zie foto. De ene is een Fransman die ook sinds kort in pensioen is, de andere is een jonge Taiwanees die heel goed Engels spreekt aangezien hij al 5 jaar in London vertoeft (hij maakt zich zorgen over de Chinese aanspraken op Taiwan). Samen bezoeken we ook het etnografisch museum, waar de gids van The Passenger het voortouw neemt. Zowaar is er ook een mal te zien waarin de historische bewoners onder de Spanjaarden gitaren maakten, interessant. Maar de interessantste site is die met de beelden die nog min of meer hun kleur hebben behouden (doorgaans zijn die kleuren helemaal verdwenen omdat de sculpturen pas sinds kort een afdak hebben en dus niet meer aan de regen zijn blootgesteld). En wat zijn die kleuren? Zwart, geel en rood, omdat al die kleurtjes uit inheemse bomen en hun vruchten gewonnen kunnen worden, zoals onze gids ons demonstreert. Maar dat zijn de kleuren van de Belgische vlag! En daarmee heeft The Passenger het mysterie van de verdwijning van de augustijnen opgelost. Ze stierven niet uit, ze emigreerden naar België, waar toen nog geen strenge migratiewetten heersten. Na enige eeuwen ondergrondse activiteiten, stichten ze België en kijk goed naar de trekken van vele van die beelden: toch sprekend de trekken van de eeuwig glimlachende Koen Geens? Voilà, alweer een raadsel oplost. De beelden van de augustijnen zijn geen sjamanen, maar oppertsjeven!
Allemaal goed en wel, en van het stadje San Agustín (niks speciaals hoor) naar ons hotel is geen probleem, hoewel er hier geen taxis zijn. Maar wel motos, waar je achterop kan zitten. Wel een probleem is de situatie van morgen, want die is weer veranderd. Er gaan definitief GEEN bussen, ze durven het niet aan. Maar een privé-wagen, tien keer zo duur, kan wel gehuurd worden. En ook een moto, maar 4 uur op een moto met al onze bagage, ben je gek. We hadden eventueel samen kunnen reizen met het Duitse echtpaar van ons hotel (Petra en Sven, beiden zeer sympathiek), die al eerder een privé-wagen om 8 uur morgenvroeg hadden geregeld. Maar drie stukken bagage in een koffer van een normale wagen (en onze koffer is verdomd groot), nee, dat gaat niet lukken. En wat maakt nu 100 euro meer of minder uit. En bovendien kunnen twee personenwagens, ipv van 1, die guerilleros van ELN alleen maar in verwarring brengen, nietwaar. Nee, dat komt wel goed, en we gaan er van uit dat we Petra en Sven in Popayan opnieuw zullen ontmoeten, want zij verblijven ook daar in hetzelfde hotel als wij. Het is dus bijna tijd voor ons afscheid aan het Monasterio-hotel in San Agustín, een heerlijke plek (overigens is de eigenaar, Bernd Kroening, geen Zwitser, zoals we eerder meldden, maar een Duitser) met vooral ook een verrukkelijk ontbijtbuffet. Slechts twee opmerkingen: s nachts zijn er muggen in de kamer, die volgens ons binnendringen langs een spleet in de terrasdeur, want als we gaan slapen merken we niets. Wel als we s nachts wakker worden van de jeuk! En in het uitstekende restaurant wordt soms ijselijke muzak gespeeld, die we ons herinneren van Argentinie dec 2017 - versuikerde versies van hits van The Rolling Stones. Ergert ons mateloos, dat komt je op een negatieve opmerking te staan, Bernd! Zou bij dictator, of liever DICTADOR, Oostvogels ongetwijfeld strenge lijfstraffen voor alle betrokkenen tot gevolg hebben! Maar voor de rest: schitterend hotel. Tot in Popayan ten tweede male, tenzij het ELN ons toch te pakken krijgt. In welk geval we van al onze geliefden een losgeldbijdrage dienen af te smeken. Spannend, vinden ook Petra en Sven, bereisde lui die ook niet gauw gek te krijgen zijn.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
