 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 09-02-2020 |
 COLOMBIA 2020: Medellin (1): Museo de Antioquia, Casa de la Memoria, Metrocable |
Ons bezoek aan Medellin is nu aan de korte kant omdat we er immers in 2017 al waren, maar een herhaald bezoek aan het Museo de Antioquia (de naam van de provincie waarvan Medellin de hoofdstad is) was uiteraard een must, alleen al voor de ruime verzameling van Botero-doeken, waarvan de meeste door de maestro (zoals de nu bijna 88-jarige overal in Colombia eerbiedig wordt genoemd) aan zijn geboortestad werden geschonken (al spendeert Botero, nu woonachtig in Parijs, voordien in Spanje, Italië en New York, al 60 jaar niet meer dan 1 maand per jaar in zijn geboorteland). We hebben daar in 2017 uitvoerig over bericht, daarom nu enkel onze twee lievelingen (het mannetje dat achter de deur komt piepen is een rode draad, het kan Fernando zelf zijn, tenzij het zijn in een verkeersongeluk jong gestorven zoon Pedro betreft, die de meester is blijven schilderen). Wat eens te meer opvalt is het meesterschap in vele materialen en de hoge kwaliteit van dat deel van zijn privé-collectie dat hij ook aan Medellin schonk (Matta, Stella en Tapiès blinken extra uit, maar niemand valt tegen, misschien op die ene Julian Schnabel na).
Meer aandacht schenken we nu aan een toch al sinds 2012 bestaand museum dat we gek genoeg in 2017 niet bezochten, mogelijk omdat het nog niet vermeld werd in onze Lonely Planet van toen (nu hebben we een recentere uitgave bij). Dat is het Casa de la Memoria, dat natuurlijk over La Violencia gaat. Lelijk gebouw van buiten, maar binnen is het een de keel dichtsnoerend pareltje, bovendien gratis, je moet je enkel registreren. Een muur van mensen waarvan de bij naam genoemden vermoord werden (keus genoeg: door drugskartels, door de guerrilla, door het leger of door de paramilitairen), citaten, video-interviews van onderzoeksjournalisten die met de dood werden bedreigd en vooral schitterende fotos van diverse makers (drie Colombianen en 1 Amerikaan). Beelden van FARC of ELN, kindsoldaten, het beleg van Comuna 13 (een wijk die we begeleid bezochten in 2017), het is allemaal van aard je op je stoeltje te spijkeren. Uw speciale aandacht voor foto 10, genomen door die Amerikaanse fotograaf door een venster-met-kogelgat in ons eigenste hotel Nutibara, dat dus in de klappen deelde (tja, dan mag het een beetje uitgewoond ogen zeker? De affiche van het dansende Botero-koppel is er in ieder geval nog steeds). Dit is dus allemaal amper 20 jaar of minder geleden, wat een geschiedenis. Komt er PAZ van, kindjes? Ja, die is er nu wel, maar of het zal blijven duren? De laatste mural buiten oogt toch een beetje onrustwekkend.
De derde MUST DO van Medellin is zeker het nemen van de metro, een baken van veiligheid en netheid, ook in de tijd van La Violencia. Dit is eveneens een herhaling: eerst naar Acevedo, dan met de metrocable naar de arme barrio San Domingo (waar een ongelooflijk rommeltje heerst), en vandaar met een aparte cable car naar Parque Arvi op 2400 meter, waar de drukte van de stad ineens ver weg is. Hier kan je dagen wandelen als je wil, maar daar hebben we geen tijd voor, ons ging het meer om de rit boven de stad met al die unieke panoramas op de armenwijken van Medellin.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
