 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 06-02-2020 |
 CIUDAD DE PANAMA: dagtrip naar de San Blas-eilanden |
De langste dag, maar geen oorlogsfilm: om 5.15 hr am komt chauffeur Gabriel ons afhalen (daarna worden nog 5 anderen, allemaal Spaanstalig en respectievelijk afkomstig uit Costa Rica, El Salvador, Guatemala en zelfs Venezuela, opgepikt) en om 6.45 pm zijn we de laatste die weer aan ons appartement wordt afgezet. Ja, we waren toch van plan 1 dag in te ruimen voor een tropisch eiland, maar we hadden eerst gedacht aan de nabije Pacifico. Maar onze huisbaas Andres bracht ons maanden geleden op andere gedachten: waarom niet naar het semi-autonome gebied van de Yuna (lokale Indianen) gaan, een eilandengroep in de Caraïbische zee, slechts bereikbaar na twee uur eneenhalf rijden en een half uur varen op een woelige zee. Yep, leek ons avontuurlijker, je moet trouwens je paspoort meebrengen om hier toegang te krijgen (en ook 20 usd betalen). Die Yuna blijken overigens hun eigen vlag te hebben, twee zelfs (werelddictator Oostvogels gaat veeeel werk hebben om al die Banderas te verbranden!), en stellen het niet op prijs gefotografeerd te worden (geeft niets, ze zijn er te lelijk voor), maar zijn verder gastvrij genoeg, ttz ze bieden een eenvoudige lunch aan (zit in de tourprijs natuurlijk) op hun door een grote leegte uitblinkend hoofdeiland, dat San Blas heet. Allemaal van mij, denkt The Passenger, die enthousiast in een hangmat wipt en nog wat Tolstoj consumeert (praten met de 5 andere gasten doen we in ons beste Spaans tijdens de lunch), wat des te aangenamer is omdat er op grond van een stevige zeebries op San Blas werkelijk een perfecte temperatuur heerst, zonder de broeierigheid van de rest van het land. Maar waar houden die Yuna zich verder eigenlijk mee bezig? NIETS is hier, afgezien van wat bootjes, onze eigen op het eerste gezicht niet zo heel zeewaardige lancha, palmbomen en een vervallen aanlegsteiger (het was dus een wet landing). Anderzijds is er ook niets dat de paradijselijke rust kan verstoren, of het moesten overvliegende pelikanen of een neerstortende kokosnoot zijn, die je gerust een hersenschudding zou kunnen bezorgen. En er staan enige tenten, want je kan hier dus komen kamperen, voor zover je elk modern comfort kan missen. Verrassing daarna, als we naar een piscina Natural worden gebracht. Effectief heel merkwaardig, een plek midden in de zee waar je gewoon kan rechtstaan, hoe kan dat nu? Het komt door een lokale zeebeving lang geleden, die een stuk zeebodem naar omhoog stuwde. Nog een ander even paradijselijk eiland wordt een uurtje aangedaan, en dan is het hoog tijd terug naar Panama City te rijden, waar de zon ons reeds tegemoet schijnt. Nog 1 dag te gaan!
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
