 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 03-02-2020 |
 CIUDAD DE PANAMA: fietszondag (1), Cinta Costera |
Een foto van de voorkant van ons appartement (op de eerste verdieping) hadden we nog niet gepost: precies een Moors kasteel! Wij waren er tevreden over, tot vanmorgen bleek dat er geen water meer was (s avonds nog niet opgelost: de baas heeft gemeld dat het aan de waterwerken van de oude stad ligt, hij heeft als worst case scenario een watertank komen afleveren, maar daar kunnen we ons toch niet in douchen). Enfin, we begeven ons na een kattenwas met water uit een flesje bronwater uit de ijskast naar het beste hostel van Casco Viejo, Lunas Castle, dat een prima ontbijtplek is (zondag = pannenkoekendag, met fruit en cappuccino) en bovendien op de weg ligt naar de Cinta Costera, een weg van 2 km rond de baai die elke zondag van 6 tot 12 wordt afgesloten voor gemotoriseerd verkeer, om alle ruimte te bieden aan fietsers, rolschaatsers en joggers. Onderweg nog een mooie pergola en hé, ook een folkloristische groep die zich klaarmaakt voor een groepsfoto. Dan moet The Passenger even reporter spelen. Er worden druk instructies gegeven: die hoepelrok beter spreiden, Esmeralda! Niet de zot uithangen, Geronimo! Uiteindelijk hebben ze het voor mekaar gekregen, staan ze er niet beeldig op?
En waar zijn nu die fietsen te huur? Ha daar, 4 oude Amerikanen hebben net een kwistax gehuurd, maar wij kunnen volstaan met een gewoon strijdros, dat we voor 6 uur huren (1 dollar per uur). Daarmee rijden we s morgens de Cinta Costera op en af, maar de nieuwe stad duiken we niet in, daar zijn immers geen fietspaden meer en we hebben geen zin tussen dat chaotische verkeer te laveren. Liever op een bank wat Tolstoj lezen (maar geen bank in de zon, veeeel te warm) en constateren dat ze dit wel goed gedaan hebben. Voldoende groen, veel karretjes met verfrissingen (heerlijk vers geperst sinaasappelsap!) en voortdurend uitzicht op de sky line. Toch vergeet je nooit dat je in Latijns Amerika bent, en niet in de USA. Kijk maar naar de voorlaatste foto, en die vieze vissersbootjes voor de wolkenkrabbers. Ja, Panama is een land van contrasten. Bijna nergens is het verschil tussen HAVES en HAVE NOTS zo groot als hier, dat is statistisch vastgesteld. En het ene gaat heel snel over in het andere. In Casco Viejo heb je bv een gezellig plein, het Plaza Herrera, dat zelfs een SMALL LUXURY HOTEL OF THE WORLD herbergt, maar loop 1 blok verder en je staat in de derde wereld van de wijk Chirillo, waar je s nachts vooral niet moet gaan rondlopen. Die wijk werd in 1989, tijdens de Amerikaanse invasie om Noriega te klissen (die eerder anders wel op de loonlijst van de CIA stond maar zich mispakte aan zijn alliantie met het drugskartel van Medellin), zwaar gebombardeerd, en je merkt dat nog (we reden er gisteren even door met Aldo, anders zouden we het niet gezien hebben want onze gids raadt Chirillo zelfs overdag af). Die contrasten tekenen ook de hele relatie met Amerika. Enerzijds heeft Panama de USA altijd nodig gehad (ze hebben er hun kanaal en zelfs hun onafhankelijkheid van Colombia aan te danken), maar anderzijds wantrouwen ze de yankees, zodat Trump er nu zelfs van verdacht wordt het kanaal terug te willen claimen (een broodjeaapverhaal ongetwijfeld). De gespannen relatie gaf in 1967 aanleiding tot 21 doden, toen studenten in een Hogeschool nabij het kanaal de Amis wilden overtuigen de Panamese vlag naast de Amerikaanse te hijsen, maar de yankees dat weigerden te doen en het Panamese vod (waarschijnlijk was Liesbeth Homans in de buurt) zelfs verbrandden. Grote rel, en dus besloten met 21 doden. Daarom dat een van de eerste acties van werelddictator Oostvogels zou zijn ALLE vlaggen van ALLE landen ter wereld ritueel in de fik te steken, gedaan met al dat dwaas nationalisme. Maar dit terzijde, en het zou niet op gejuich worden onthaald in Panama, waar je de heilige vlag in een museum zelfs niet mag fotograferen, zoals we eergisteren merkten. Enfin. Dicht bij de fietsenverhuurplaats bevindt zich Mercado de Mariscos, waar je in ceviche- of gegrilde vorm heel verse vis kan eten. Wat we straks ook zullen doen, maar eerst wacht ons nog het Biomuseo, eveneens makkelijk met de fiets bereikbaar via een goed fietspad (3 km ten zuiden van Casco Viejo). Dat museum, en de gronden eromheen, is alleszins een aparte blog waard.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
