Gisteren te vroeg gesproken: als we om kwart na zes wakker worden, wacht ons geen appel aan bed, maar wel een blauwe hemel. Dat kan nooit lang duren in een Cloud Forest (inderdaad niet, vanaf 10 hr zal de lage bewolking binnenvallen en in de namiddag regent het), zodat wij benen maken. Eerst een snel licht ontbijt om 7 hr, en dan vulkaanwaarts, dat is een rit van een halfuurtje. Om 8 hr doen wij mee de deuren open, maar we zijn niet alleen. De bende van de groene helmen, die wat later zal afgelost worden door de rode helmen (je mag maar 20 minuten aan de krater blijven), is de eerste van de dag en mag zich verheugen in een klaar Panorama (een beetje wolken, naast solferachtige gasvorming, heb je natuurlijk altijd). We staan er dan wel bij als een zatte mijnwerker (we geloven dat we een te kleine helm genomen hebben), maar indrukwekkend is het, en een meevaller qua weer. Nou goed, de Etna op Sicilië is zeker even indrukwekkend, maar als je in een land met zoveel vulkanen bent zou het zonde zijn er niet eentje van dichtbij te zien (doorgaans zit hun kruin altijd in dikke wolken verborgen). Van waarschuwende bordjes weten ze hier ook alles af, maar het is een feit dat de Poas pas sinds augustus 2018 weer tot rust is gekomen, en ook nu nog mag je enkel naar de Mirador, maar niet naar de vroegere picknick-plaatsen of wandelingen. Waarna we weer terugrijden en om 9.30 hr een stevig ontbijt nemen, zodat we er tot vanavond tegen kunnen. Over naar de laatste dieren van Costa Rica!
