 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 24-01-2020 |
 COSTA RICA 2020: Alby Lodge, Cahuita & Puerto Viejo |
Cahuita is een heel klein dorp, waar niets te beleven valt, echt een place to chill (en vlakbij een klein nationaal park). Dat zou kunnen in een van de twee hotels van het gehucht (zoals op foto 1), maar wij zijn meer lodgemensen en Alby Lodge is een uitstekend voorbeeld ter zake. Yvonne, de Oostenrijkse eigenares (al 28 jaar hier, ze kon naar eigen zeggen niet tegen de kou), is zo een typische natuurvrouw, die nooit naar de kapper gaat en lak heeft aan royalty of andere sterren (ja, dames, die bestaan!). Ontbijt doet ze niet, allemaal te veel last, maar dat is geen probleem, op 5 minuten wandelafstand ligt het dorp met diverse restaurants. Wassen doet ze evenmin, maar de buren doen dat wel (alleen is hun machine vandaag kapot, morgen nog eens proberen). Wel is er een community ranch, actueel voor ons alleen want we zijn de enige gast, waar je desgewenst zelf kan kokkerellen en vrijelijk allerlei drankjes uit de ijskast kan halen (een honesty bar noemen ze dat, want je wordt wel geacht een streepje naast je bungalownummer te zetten als je er iets uitneemt). Ons huisje is heel gezellig en natuurlijk voorzien van een hangmat, waar wij altijd tuk op zijn (zou Tolstoj ooit hebben vermoed dat iemand Oorlog en Vrede zou lezen in een hangmat?). Tevens een hele goeie douche met warm water (geen evidentie in de tropen) en een bed met muskietengaas eromheen. En een middelgrote hagedis toevallig in de kamer, die wij Jefke noemen, hij mag blijven. Eigenlijk is dit bepaald niet kleine domein een nationaal park op zichzelf, want door de aangeplante bomen en planten en aangelegde vijver huizen er hier veel dieren, waarvan de howler monkeys zich het meest laten gelden (ze maakten ons vanmorgen wakker met hun gebrul). Maar ook de kikkers, die op dit eigenste moment (we maken deze blog in de community ranch, omdat het WiFi-signaal in onze bungalow te zwak is) aan het kwaken zijn in de frog pond (toen Yvonne ons de kamer liet zien haalde ze er een die aan het slapen was liefdevol van een boom). Als je binnen komt gereden kan je ook de drie honden niet missen, grote rakkers die onmiddellijk aanslaan en komen aanhollen als iemand zich aanmeldt. Maar het zijn lieve loebassen, geen perros bravos.
Er is dus niet veel reden hier weg te gaan, behalve om te eten, maar ofschoon we hier komen uitrusten gaan we natuurlijk wel IETS doen. Vandaag: 15 km verder oostwaarts rijden, om in Puerto Viejo even rond te kijken. Dat is een veel grotere plaats, met meer toeristen en nog meer restaurants en dienstverleners (zoals vele zelfverklaarde wasserijen, mocht de machine van de buren morgen nog stuk zijn goed om weten). Je kan er ook een stemmige strandwandeling doen (W48, 30 minuten), maar verwacht hier geen gesophisticeerd gedoe, het is allemaal uitermate laid-back. Terug op de baan zien we de toeristenpolitie rondlopen met twee Amerikaanse meisjes. Zijn zij aan het aanduiden waar ze afgelopen nacht verkracht werden of werden ze betrapt op drugsgebruik (zelfs marihuana is illegaal in Costa Rica, maar er zijn natuurlijk drugs en zeker ook drugsbaronnen)? Nu goed, je kan hier wel wat leuke fotos maken, vooral aan zee (al zien we nauwelijks surfers, het zal het seizoen niet zijn), maar op de zon moet je niet te veel rekenen. Het is meestal bewolkt hier, en dat is jammer, al heb je temperatuurgewijs uiteraard geen zon nodig. Je kan alleszins ook in Puerto Viejo goed eten. De laatste foto lijkt een dump, maar boven, in MOPRI, kan je heel verse, en dus smakelijke, vis eten. Hiero die Red Snapper!
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
