 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 18-01-2020 |
 COSTA RICA 2020: Parque Nacional Volcan Tenorio |
23/24 graden is de dagtemperatuur van dit gebied, elke dag van het jaar, maar het is ook een regenwoud en doet haar reputatie vandaag alle eer aan (het is hier net als in Monteverde zelden niet bewolkt). Toch staat W45, die ons bijna 4 uur in beslag neemt, van 9 tot 1, op het programma, het is ook de enige die je in Parque Nacional Volcan Tenorio kan doen, al hoef je ze niet volledig te doen. Wat te dragen? Botten voor de overvloedige modder, die kan je huren aan de ingang van het park voor 4 usd. Geen regenjasje, daar is het te warm voor, wij halen onze flodderponcho, die we 2 jaar geleden van de carnavalsorganisatie in Rio De Janeiro hebben gekregen, boven (onze luxe-poncho hebben we thuis gelaten, te veel gewicht in de met boeken overvolle koffer). In deze outfit zien we er, nietwaar, als een Russische kozak uit die een extra large geel condoom over zijn kop heeft getrokken, maar hé, er worden hier geen schoonheidsprijzen uitgereikt. Bovendien is de kozak-look best wel gepast, daar we in Costa Rica (en allicht ook nog in Panama) immers Tolstoys Oorlog en Vrede lezen.
Er lopen alleszins nog meer vreemde figuren rond, en ze willen allemaal de grote waterval zien, die effectief indrukwekkend is. Het park heeft ze bereikbaar gemaakt met honderden trappen in lusvorm, vermoeiend is het wel, vooral als je terug omhoog moet. Daarna stommelen we verder, en zouden we drie vulkanen moeten zien, waarvan Tenorio 1 de hoogste is (2000 meter). We zien uiteraard niets in dit mistig weer, maar we ruiken ze wel, want aan het water, waar allerlei gebroebel is waar te nemen, ruikt het naar rotte eieren. Daarom durft men de Tenorio niet als ingeslapen beschouwen, al was er geen enkele uitbarsting in moderne tijden. Nog wat verder leuke hangbruggetjes waar je slechts met 1 tegelijk over mag (wij kijken gespannen toe of de brug misschien zal instorten als een dikkerd er over loopt, maar neen) en dan bereik je het eindpunt, waar twee waterlopen samen komen met als chemisch gevolg een turquois blauwe schijn, die aanleiding gaf tot de aardige legende dat God na het schilderen van de blauwe hemel hier zijn penselen in het water waste. Waarom niet. Hoe dan ook blijft de waterval de grootste aantrekkingspool van dit verzopen park.
Waarna rust in de ranch volgt, en we wedermaals in slaap vallen in onze hangmat. Maar ook een hele hap Tolstoj nuttigen, en de Belgische politiek via Terzake en De Afspraak op onze I-pad bijhouden (in de eetruimte dan wel). Neen, analisten, er komt geen Vivaldi-coalitie. Wij gokken op een Strawinsky-regering in de lente, met veel dissonanten en wanklanken. Le sacre du printemps!
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
