 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 04-01-2020 |
 COSTA RICA 2020: Fiesta de los diablotos in Boruca |
Wij maken dus de laatste anderhalve dag van het Vierdaagse Fiesta de los Diablitos mee. Het is bespottelijk simpel: de duiveltjes, die voor de Indianen staan, zuchten onder het juk van de Spanjaard, die wordt uitgebeeld door een stier (eigenlijk een rudimentaire vierkante jute zak waaronder een man zit). Torro loopt èlk duiveltje genadeloos omver, de diablotos maken een zielige indruk, sommigen zetten zelfs verslagen hun masker af, zoals die ene met het toekanmombakkes (de maskers kan je desgewenst kopen in winkeltjes, we zien enkele Amerikanen terzake in de weer - maybe for in The bathroom? Tjonge). Anderen spelen sombere wijsjes op de accordeon, zoals de duivel die even langskomt bij Margarita thuis (vast weer een kozijn). Maar op de finale dag vatten de diablotos nieuwe moed, zichzelf moed inroepend komen ze aangestapt, en ze zijn niet te beroerd om te poseren met de oudste dorpinwoner. En ja hoor, nadat de stier nog heel wat duiveltjes omver gelopen heeft, raakt hij er tureluurs van zodat hij uiteindelijk door de diablotos bedwongen wordt. En in brand gestoken. In deze strijd tussen Indianen en Spanjaarden wordt de geschiedenis dus op straffe wijze op haar kop gezet, want uiteindelijk winnen de Indigenas dit spel, en dat doen ze elk jaar opnieuw. Interessant is dat - zo vertelde ons toch het Museo Nacional in San José - in werkelijkheid de lokale Indianen nauwelijks tot geen weerstand boden aan de conquistadores en zich gewillig lieten knechten. Is het daarom dat dit feest de historie een andere draai probeert te geven, hebben deze Indianen behoefte aan eigenwaarde, een mythe die hun gevoel van minderwaardigheid herstelt? We hebben in Boruca het eerste hoofdstuk van Hararis terechte bestseller Sapiens, een kleine geschiedenis van de mensheid gelezen, en eigenlijk sluit dit naieve feest goed aan bij woorden die Harari graag gebruikt om menselijke bedrijvigheden te beschrijven (mythe, imaginaire orde). De Bruncas, zoals ze zichzelf noemen, weten er alles van. En wij nu ook. Het enige wat je hier niet is vergund is een behoorlijke nachtrust. Elke avond van dit vierdaags gebeuren barst in de feesttent om 9 hr pm een wilde discoparty los (met afschuwelijke muziek), die zomaar eventjes tot 4 hr s nachts duurt. Er doorheen slapen is een zware opdracht, ook voor kommerloze slapers als wij zelf. In die tent zelf zijn we maar even binnengeweest (behalve vooraf dan, zoals op de laatste foto), want er liepen zoveel dronken, en dus ook wel redelijk agressieve mensen rond dat wij begonnen te vrezen voor onze I-pad. Die dronkenschap ontsiert trouwens ook het duivelsfeest, op 1 foto zie je hoe chicha (zwaar alcoholisch spul, we proefden er ooit van in Brazilië) in een kalebas wordt geschonken, zo houden die duivels zich op de been. Wij hebben heus al wel beter gestructureerde feestjes gezien, maar de Harari in ons vond het toch boeiend om eens te bekijken (al hadden we met een halve dag, ipv anderhalve, eigenlijk wel kunnen volstaan). Net als de lieden van de Seguridad, die alles toch maar mooi in het oog hielden. En dat waren geen Indianen, het waren blancos, zoals ook Margarita moet toegeven. Die zogenaamde onafhankelijkheid van de Indiaanse gemeenschappen reikt dus duidelijk ook weer niet zo ver, maar ze mogen begaan zolang er geen ongelukken gebeuren.
Intussen zijn we wel blij weer warm water uit een douche te zien stromen (en een spiegel te hebben!), hoewel een eind-van-de-wereld gevoel de plek waar we nu vertoeven zéker kenmerkt. Maar daarover morgen meer.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
