 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 04-01-2020 |
 COSTA RICA 2020: afscheid van Casa Botania, intrede in Boruca |
Even terug naar 1 januari. Nadat we op oudejaarsavond een fles champagne cadeau hebben gekregen van de goeie B&B Casa Botania, die we samen met de 4 andere gasten al klinkend soldaat maken, blijkt 1 januari prachtig-zonnig te beginnen. Ja, dan toont Casa Botania haar ware gelaat. Een leuke tuin (waarin 2 vriendelijke honden ronddartelen), een room with a view, een jungle-achtige wandeling van de kamer naar de patio, waar we voor de laatste maal ontbijten samen met de 2 Zwitsers op de voorgrond (al is mevrouw Duits) en de wat stuurs ogende Kortrijkzanen op de achtergrond. Iedereen vertrekt vanmorgen, maar Vincent, de Kortrijkzaan, doet dat zo snel dat hij zijn kredietkaart in de B&B vergeten is. Tja, dat wordt een hele correspondentie met de afwezige eigenares Kathleen om ze terug te recupereren. Een probleem voor iedereen dient zich aan omdat het internet vanmorgen is uitgevallen. En kastjes om met kredietkaarten te betalen hebben ook internet van doen. Enfin, we hebben genoeg cash op zak om het en effectivo te regelen, alleen moeten we dan weer even ATM-waarts in San Vito om onze voorraad cash op peil te houden, want de komende dagen zal dat nodig zijn.
Anderhalf uur rijden slechts, en dan bereiken we de afrit van de Interamericana naar Territorio Indogena Boruca. Slechts 8 km omhoog,
maar slechte gravelweg, als je je banden wil sparen heb je voor die 8 km een halfuurtje nodig. Bovendien hebben we al lang gemerkt dat die mini-SUVs van Costa Rica (mini op alle vlakken, er kan heus maar 1 grote koffer in de laadruimte) te weinig trekvermogen hebben, we moeten meer dan eens naar eerste versnelling gaan om boven te geraken, en dat moesten we ook al in de Dota-vallei. Enige kennis van vertrekken met de handrem op is eveneens aangewezen, maar dat is allemaal geen probleem voor een vijfvoudig winnaar van Paris-Dakar, zoals The Passenger. En ja, daar ligt het strontdorp Boruca, dat zelfs geen centrum heeft. Maar wel veel gekleurde huizen (blauw en roee zetten de toon) en zelfs een piepklein Museo Territorio waar we señora Adriana inderdaad aantreffen, en een huis worden aangewezen dat ons als gast zal opnemen. Daar wordt zowat constant gekookt, en tussen twee huizen in mogen we ook onze auto parkeren (wel heel veilig, er kan vast niemand in, je kan er zelfs nauwelijks langs). De bazin van het spel heet Margarita, waarmee wij een hele Spaanse babbel voeren. Tijdens dat gesprek komen minstens 10 kozijnen en nichten haar begroeten, waaronder een leraar wiskunde uit San José, waarmee we eveneens wat woorden uitwisselen. Later zullen we ook de andere gasten zien (niet op foto), dat zijn een 69-jarige Fransman uit Charleville, die elke winter 3 maanden ergens in de tropen een appartement huurt (nu nabij San José, verleden jaar op Isle de Reunion, dat hij ons aanraadt), een 70plus Canadees koppel dat een 2de huis in Liberia heeft en dus ook jaarlijks de barre winter van Toronto ontloopt en een Nederlands meisje dat zowaar Nederlandse les geeft in San José en haar moeder op bezoek heeft. Al die gasten moeten het doen met basic rooms, die wel privé zijn, maar in genendele een bano privado hebben, zoals die sloerie van een Adriana ons had gemaild. Nee, het is een bano publico, 1 voor alle gasten en ook nog eens voor alle inwonende Indianen (die er wel pas gebruik van maken als de gasten ermee klaar zijn). Het wordt hier dus een kattenwas, temeer er enkel koud water is in de douche, maar je mag al blij zijn dat er ueberhaupt stromend water is, en een klassieke WC. Dat hadden we allemaal verwacht, maar wat ons wel verbaast is dat er niet eens een spiegel is, geen enkele in heel dit huis. Entonces veo en sus Ojos, Margarita, zeggen wij spits, wat haar Indiaanse vrouwelijke ijdelheid blijkt te strelen. De echte oplossing is dat we even in de auto gaan zitten om in de achteruitkijkspiegel ons haar te kammen, voor elk probleem is een oplossing. Intussen hebben we alweer twee enorme bobbels op onze rechterwijsvinger, omdat we 31 dec in die Jardin Botanico, waar veel insecten waren, ons wel uitgebreid bespoten hebben met spray, maar natuurlijk net niet op die spuitende wijsvinger. Enfin, dat zal ook wel weer verdwijnen en als het dat niet doet laten we die vinger maar amputeren, wijzen is toch onbeleefd.
Veel kan je in zon Indianengemeenschap (die een redelijke onafhankelijkheid genieten in Costa Rica, met een eigen burgemeester) niet doen. In je hangmat liggen, naar de gekleurde huizen kijken en even naar de belendende rivier gaan, dat is het. Maar we zijn hier natuurlijk net zoals die andere internationale gasten met een reden: het grote feest van de duiveltjes tussen 30 dec en 2 Jan, cfr volgende blog.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
