 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 30-12-2019 |
 COSTA RICA 2019: Quetzales & hiking in de Trogon Lodge (Dota vallei) |
Correctie op een vorige blog: Quetzals zijn de geadopteerde nationale vogels van Costa Rica, maar eigenlijk komen ze uit Guatemala. Daar zijn ze volledig verdwenen, slachtoffer van ontbossing en verenroof. De laatste quetzals waren zo slim af te zakken naar Costa Rica, waar ze angstvallig beschermd worden. Ze komen enkel voor in hoog gelegen gebieden waar de avocadoboom groeit (hun enige voedsel), zijn sedentair als ze niet bejaagd worden en fanatiek monogaam. Maar hoe moet je ze nu zien? Allereerst door vroeg op te staan, verzamelen geblazen aan de koffiekan om 5.10 hr am, aub, maar we zijn lang niet alleen. Moet zo, want de quetzal gaat ontbijten voor de zon in de vallei komt. Je hebt echt wel de garantie dat bewuste echtpaar te zien, maar ze komen nu ook weer niet op je hand zitten. De truc is dat de gids, die een telescoop bijheeft, de smartphones van zijn groep opvraagt en fotos maakt door het oog van zijn telescoop. Goed bedacht, maar onze smartphone is aan het opladen in de kamer, kan dat ook met een I-pad? Moeilijker, maar toch wel (we hebben er een veel betere video van 15 seconden van en een foto van een smartphonefoto van onze gids, die hier elke dag is, lukt ook aardig). Het vrouwtje is eentonig groen, ze zit te kijken van waar hangt hij weer uit? Het mannetje volgt haar op den duur altijd, maar is veel groter (1 meter) en veel mooier, op grond van de kleurrijke veren en vooral de complexe staart. Maar vliegen als er te veel wind staat, nee, dat doet hij niet, want wind kan hem op grond van die staart uit balans brengen. En het is belangrijk in balans te blijven, want roofvogels als haviken jagen op quetzals, die mede daarom heel snel en in zigzagstijl vliegen, en laag in het woud. Eigenlijk een mooi voorbeeld van seksuele selectie, zeggen wij. De staart is onhandig, maar verzekert het mannetje van het beste vrouwtje. Seksuele selectie kan sterker zijn dan natuurlijke selectie, cfr de pauwenstaart. Ja, zegt onze gids, en iedereen valt steil achterover van onze kennis. Aangenaam, zegt The Passenger, mijn naam is Charles Darwin.
Na de quetzals lopen wij te voet terug, want we willen die fantastische Trogon Lodge ook nog eens van boven zien. Wat een constructie in die verborgen vallei! En omdat we hier gerust tot 12 hr kunnen blijven, kan een wandeling er makkelijk af. Wij kiezen voor de Reinita Trail, met uitbreiding naar de waterval (W 34, 45 min) en installeren ons vervolgens op een zonnige bank met onze laatste Amerikaanse roman (een meesterwerk, we komen erop terug). En nog wat fotos natuurlijk van dit werkelijk unieke complex. La pura vida, helemaal, en wat een verbluffende bloemenweelde. Komt nog bij dat het avondeten in het stemmige restaurant uitstekend was (spinaziesoep en gerookte forel), waarna de grootste verrassing nog moest komen: een warmwaterkruik in bed (ja, het wordt koud op 2500 meter s nachts). Dat is geleden van toen we 5 jaar waren en in een onverwarmde slaapkamer sliepen. Van jolijt trappen we ze van links naar rechts zodat ze open barst en heel het bed nat is. Je moet er wat voor over hebben! Nee, geintje natuurlijk, maar om maar te zeggen: de Trogon Lodge is een moeilijk te overtreffen parel, waar we helaas maar 1 nacht konden blijven, omdat ze volgeboekt waren de volgende nacht (inderdaad internationaal gezelschap hier: ticos, maar wij ontwaarden vooral Amerikanen, Fransen, Duitsers en Nederlanders). Toch blijven we nog een dag langer in deze voortreffelijke vallei, er is bepaald geen gebrek aan hotels. Maar dat is stof voor de volgende blog.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
