 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 25-12-2019 |
 AMERIKA 2019: San Antonio, Texas (4 en slot): Museum of Art & Christmas Nightlife |
Liever hadden we het McNay Arts Museum bezocht (er loopt net een expo over Modern Art on stage, van Picasso tot Hockney, en ook nog een over minimalisme, met schilderijen van onder andere Donald Judd), maar dat is in kerstreces tot donderdag, dus moeten we het doen met het San Antonio Museum of Art (SAMA), op 24/12 open zij het slechts tot 3 hr pm en een geweldige vlaai van een historisch gebouw, mooi gerenoveerd met een interne loopbrug tussen west- en oostvleugel. Helaas is de gelegenheidstentoonstelling al niet ons ding, want Victorian Radicals gaat over de Engelse pre-rafaelieten, waar wij niets mee hebben. Het is overigens best wel een fraai verzorgde expo, maar het geval wil dat wij het apenzuur krijgen van die mysterieuze dames van Rossetti en de maniëristische kleuren van hem en al zijn medestanders. Ja, ze waren kritisch voor de Victoriaanse maatschappij en al haar mistoestanden, wat hun tot eer strekt, maar het ware leuk geweest dat ze die kritiek in een artistiek aantrekkelijker vorm hadden gegoten. Enfin, onze mening hé, die verder niemand bindt. Ons lijken de pre-rafaelieten op hun best als ze zich aan de toegepaste kunsten begaven. Zoals voor dat boek op de foto, een bijzonder luxueus verluchte uitgave van Chaucers Canterbury Tales, best wel een hebbeding, maar de curator zegt dat we het moeten laten liggen.
Verder heeft SAMA van alles, een beetje teveel eigenlijk. Aziatische objecten, Oceanische en Afrikaanse beelden, Grieks-Latijnse rimram, en een stemmige zaal gewijd aan de koloniale kunst van The Americas (cfr foto), maar er is niets bij dat ons speciaal opvalt. Hetzelfde geldt grotendeels voor de klassieke schilderkunst, van de renaissance tot nu, maar bijna allemaal tweederangsmateriaal. Toch even ons wel degelijk klasrijke podium fotografisch weergeven. Primus inter pares is alleszins de Mexicaan José Davilla, die zelf zegt beïnvloed te zijn door zowel Bernini als Donald Judd. Quite a pair maar zijn steen tussen twee spiegels biologeert ons. De volgende foto is ook van een Mexicaan, de door ons bijna altijd gewaardeerde Rufino Tamayo. Met deze hommage aan Bach in stillevenvorm bewijst hij nog maar eens waarom wij hem verkiezen boven de zogenaamde grote drie (Rivera, Siquieros, Orozco). En dan toch ook een (zwarte) Amerikaan: Kehinde Wiley. Een specialist in het plaatsen van zwartmensen in poses eerder aangenomen door 19De eeuwse rijken op doeken van Sir Thomas Lawrence en anderen. Zwarten hebben ook hun waardigheid, het is mooi gedaan. Vond ook Barack Obama, die zijn portret na zijn achtjarig presidentschap door deze Wiley liet maken (dat portret hangt in de Natl Portrait Gallery in Washington. Wie zal ooit bereid worden gevonden een staatsieportret van Trump te maken? Lipstick Eddy?). Maar verder weinig gezien dat de moeite waard loonde, het gebouw van SAMA is boeiender dan de inhoud.
Laat dit echter niet betekenen dat San Antonio een slechte indruk op ons heeft gemaakt. Integendeel, beschouw ons vanaf nu gerust als een fan van deze stad. Die vooral s avonds, en zeker in de kerstperiode, tot leven komt. Verlichte koetsen struinen door de straten en aan het oergezellige waterfront is het een drukte van belang, ook op kerstavond. De boten blijven varen, iedereen zit buiten te eten (daar horen in de winter wel een paar vuurkorven bij) en de bomen zijn versierd met duizenden kleine LED-lampen, zodat gekleurd licht als manna uit de hemel valt. Je kan in San Antonio ook voortreffelijk eten. Op kerstavond smikkelden wij een Frutas de Mar-schotel op (oesters, garnalen en langoest) maar de avond daarvoor was pas echt speciaal, in een sjiek barbecue-restaurant. Het is een keten die overal veel succes heeft: gauchos komen langs de tafels met spiesen vlees allerhande (varken, rund, kip, worstjes, lam....) en ze blijven komen tot je je groen kaartje omdraait naar de rode kant. Niet voor kleine eters, maar de kwaliteit is buitengewoon goed. En verder zijn in de kerstweek alle kerken verlicht, waarbij de San Fernando kathedraal de kroon spant. Wij wonen het laatste stuk van de avondmis bij en krijgen door de priesters niet minder dan 3 kinderen gepresenteerd, maar het zijn zo te zien geen van allen het kindeke Jezus. Wie durft ons nu nog een ketter noemen. Alvast niet ons hotelpersoneel, want als we terug op de kamer zijn ligt er een vriendelijk kaartje op tafel, zie foto. Enfin, we zijn helemaal klaar met Amerika, en San Antonio was een bijzonder waardige afsluiter. En we zijn ook helemaal klaar om morgen naar Houston terug te rijden (3 uur, schatten we), waar we om 6 hr pm een avondvlucht naar San José, Costa Rica hebben. Adelante!
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
