 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 22-12-2019 |
 AMERIKA 2019: Big Bend National Park, Texas |
Bevinden we ons ineens in Mexico? Toch bijna. Het enige nationaal park van Texas ligt vlak tegen de grens van de staat Chihuahua (waar de drugsbendes baas zijn) en dat merk je maar al te goed in de grensplaats Presidio, waar om 8 hr am al een file staat aan de grenspost, en wij een ontbijt nuttigen in El Patio Café tussen allerlei Mexicaanse hoeden (de baas kent maar een paar woorden Engels). Wel een prima omelet! Daarna leidt een very Scenic Road (dat was lang geleden) naar Big Bend State Park, waar we Fort Leaton bezoeken. Een huis waar scalphunters en Indianenkillers thuis waren in de 19de eeuw, het exemplaar op de foto komt in aanmerking voor een bijrolletje in een remake van No Country for Old men. Maar de naam gaat terug op de eerste eigenaar, Benjamin Leaton, die een heus Adobe Fort bouwde voor zijn familie teneinde hen te kunnen beschermen tegen de Indianen (geen wonder dat die uit waren op het vel van premiejagers, waarvan Leaton er ook een was). Wat verder volbrengen we W32, Hoodoo Trail (30 min). Een hoodoo is een paddestoelachtige rots, uitgesleten door weer en wind, zoals op de foto te zien. En daarachter ligt de Rio Grande, die hier helemaal niet zo grande is, maar wel de grens vormt tussen Amerika en Mexico. We volgen de river road gedurende 80 km, maar geen muur te zien. Hoe zit dat, Donald? En ook geen dieren, al worden we op borden gewaarschuwd voor ratelslangen, beren en bergleeuwen, toe maar al.
Het State Park is mooi genoeg, maar slechts het voorgerecht voor Big Bend National Park. Inderdaad, machtige panoramas over een woestijngebied dat ver naar het zuiden (in Mexico) en het westen (in New Mexico en Arizona) doorloopt. Doet ons altijd denken aan die in Houston woonachtige Amerikaanse (jij kent ze, Dre, ik doel op de eerste mevrouw Weijburg) die ons ooit zegde dat er geen woestijnen in Texas waren. Domme konte, vast nooit verder buiten geweest dan de Shopping mall van Houston. De sterattractie van dit park is de St Elena Canyon, maar de wandeling in de kloof laten we toch maar aan jongeren over, want die begint met een steile klim die er bovendien glibberig uitziet (we zien er net iemand schuivend afkomen). En dat met versleten stapschoenen? Niks van, no country for Old men! Wel maken we in de buurt de gemakkelijke Tuff Canyon Overloop Trail (W33, 30 min) en het afdalen in die kloof laten we ook graag aan de volgende generatie over. Wij zullen wel naar de rode cactussen kijken! Mooi gebied, maar na nog wat fotos onderweg moeten we het voor bekeken houden als we net voor de duisternis Sanderson, onze overnachtingsplaats, willen bereiken. Dat lukt net niet omdat we eerst worden afgeleid door dieren onderweg. Twee herten die zo beleefd zijn niet vlak voor onze wielen over te steken, en twee roadrunners die dat wel doen maar zo gezwind snel dat we ze niet raken. Bekend van de tekenfilm, maar beep beep hebben we ze toch niet horen zeggen. De tweede afleiding vergt stoppen, het is een controle van de Border Police. Geen muur, maar dus toch controle. Ze doen dat wel slim: ze vragen je paspoort en daarna vragen ze je naam en geboortedatum, om te zien of je dat document niet gestolen hebt. Als ze beseffen dat ze met The Passenger te doen hebben, mogen we natuurlijk meteen doorrijden. Waarna we om 6.20 pm het boerengat Sanderson bereiken, en deze eenvoudige Budget Inn is veruit de goedkoopste van heel die 3 maanden Amerika. Maar niettemin een verrassende en aangename ervaring, zie naschrift met fotos.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
