 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 19-12-2019 |
 AMERIKA 2019: Fort Worth, TX (5): Museum of Modern Art, deel 2 |
Ja, dit Museum of Modern Art is een prachtplek, maar je moet de gelegenheid krijgen het ook in de duisternis te kunnen bekijken. En zowaar, het is op dinsdag tot 7 hr pm geopend, zodat we eerst kunnen gaan eten in het hippe Café Modern in het museum (het is meer drinken dan eten, een wine pairing van 3 soorten) en vervolgens nog een half uur over de verduisterde reflectievijver kunnen uitkijken. Maar waar komt dat blauw licht vandaan? Van het meest spectaculaire kunstwerk in Da House, in situ geïnstalleerd door Jenny Holzer, die iets soortgelijks in Bilbao deed. Dit is NOG indrukwekkender, omdat de blauwe letterstroom doorloopt over het water van Andos vijver. Moooooiiii! Jazeker, kunst mag zintuigelijk mooi zijn, maar dit is niet de oubollige schoonheid waar Peter De Roover op doelde (we raken onze verontwaardiging over die interventie op een De Afspraak op Vrijdag maar niet kwijt). Bovendien is het relevante kunst, wij zien er de onstuitbare woordenbrij van our digital times in.
Maar uiteraard biedt dit museum ook gelegenheidsexpos, ttz nooit meer dan een, maar als we het archief zo eens navlooien altijd een spectaculaire. En ook telkens een focus-artiest in het zonnetje. De grote expo is deze winter afkomstig van Robyn ONeil en heet We, The masses. Bijzonder! Deze ons onbekende dame werkt met grafiet en het grootste gedeelte van deze show verbeeldt een apocalyptisch verhaal, met verwijzingen naar de bijbel (Ark van Noe) en andere kunstwerken (zoals de doeken van Friedrich of de woodcuts van Hokusai), en het is duidelijk dat het slecht zal aflopen voor de mensheid. Toch niet zo erg, als we de grafsteen die ONeil voor zichzelf al heeft klaarstaan mogen geloven. Een dame met veel meer talent dan onze Vlaamse tafelspringer-met-houtskool waarvan we de naam even kwijt zijn. Ha ja, Rinus Van De Velde. Hoe kom je nu op zoiets? In het geval van ONeil heeft een jeugdtrauma er zeker mee te maken. De zesjarige Robyn woonde met haar ouders net in Houston, toen een zware orkaan de stad half blank zette. Het ouderlijk dak werd eraf geblazen, en de familie moest zich schuilhouden in de badkuip. Tja, dan kom je later wel eens op apocalyptische gedachten. Al schrikt nacht en ontij de volwassen ONeil niet af hoor, we lezen dat haar hobby ...stormchasing is.
Hoe boeiend dit ook was, toch worden we steeds weer naar dat Kind of blue (meerzinnige titel!) van Holzer gedreven. Fraai, heel fraai, gelijk van uit welk standpunt je het bekijkt. Niettemin mogen we de focus-artiest ook niet vergeten. Dat is Martine Gutteriez, de dochter van een Amerikaanse moeder maar Guatemalteekse vader. Zo te zien iemand die veel van Cindy Sherman heeft opgestoken, al lijkt zij meer met gender issues bezig te zijn. Je denkt van ver dat ze tussen andere levende mensen staat, maar nee hoor, het zijn paspoppen. Goed werk, dit meisje lijkt ons een mooie carrière tegemoet te zien (ze zat trouwens in de curatorexpo van Venetië 2019). Nog even buiten kijken, ach, is het niet mooi, en dan zit kunststad Fort Worth er op. Om plaats te maken voor DE kunststad van West-Texas, Marfa. Alias Donald Judd-city.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (1)
|
|
|
|
 |
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
