|
Houston is een monster van een stad, dat weten we van vroeger toen we ook even downtown waren. Interesseert ons geen ene moer, maar het Museum District, dat we gisteren pas tegen middernacht bereikten (om er meteen in een wilde party terecht te komen, toevallig net plaatsvindend in ons hotel), dat is weer wat anders. 19 musea op wandelafstand, toe maar al, voor elk wat wils. En eindelijk het juiste hotel hier gevonden: het hippe Zaza, vlak aan de fontein en recht tegenover de deur van het Museum of Fine Arts (zie latere blog, morgen). Zaza zweeft van binnen tussen kunst en kitsch, met vele fotos van filmsterren en filmaffiches, maar de foto van die ernstige verjaardagshond is ons het liefst. Er staan in deze buurt wel een paar interessante gebouwen, maar in globo blijft Houston toch aan zichzelf gelijk: groot, heel groot, maar weinig smaak, dat mag je niet verwachten van petrodollars, die de stad rijk maakten. Het museumdistrict moet dat gebrek aan smaak allemaal een beetje goed maken en dan zou The Rothko Chapel, en ook de belendende Byzantine Fresco Chapel een goed begin zijn, maar beide pelgrimsplaatsen zijn gesloten voor langdurige renovaties. Nu goed, we zijn er 8 jaar geleden al geweest en zijn dat zeker niet vergeten, temeer we toen in de Rothko Chapel een spreekbeurt van (een zatte) Brice Marsden bijwoonden. The Menil Collection is natuurlijk wel open. Een mooi ruimtelijk gebouw (de eerste creatie van Renzo Piano in Amerika) en een eerbetoon aan de Franse stichters, het echtpaar de Menil, die tijdens WO2 uitweken naar Houston en uit dankbaarheid hun niet misse collectie aan de stad overmaakten. Wel hebben ze hier een vreemde fotografiepolicy. Je mag in de gangen je...euh gangen gaan, maar in de galeries is fotografie ten strengste verboden. Met als verantwoording een intieme relatie tussen kunstwerk en kijker te waarborgen. Nou. Begrijp ons niet verkeerd, wij zijn ook pro een verbod van flash fotografie in alle musea en nog meer pro strenge lijfstraffen om de belachelijke manie van mensen om te gaan poseren voor een bekend schilderij te penaliseren, maar kunst bekijken moet nu ook weer geen kerkbezoek zijn. Al is de fraaie verzameling van Oceanische Kunst, waarvan een voorbeeld in de gang, op zich wel een soort van kerkbezoek natuurlijk, voor aboriginals en Maori was dat allemaal natuurreligie. Wat vandaag enigszins tegenvalt is de Collection close up die focust op de afbeelding van vogels in de kunst, een beetje een onnozel thema (oostvogels in de kunst ware beter geweest). Maar al de rest is top, en een bewijs van de goede smaak van de de Menils - op 1 uitzondering na, een zoals altijd onbegrijpelijke Twombly (John de Menil was al dood toen Cy de commissie kreeg, hij treft geen schuld). Afgezien van de soms sublieme Afrikaanse en Oceanische beelden zagen wij alleszins prima werk van Rauschenberg, George Segal, Magritte, Michelangelo Pistoletto & Roberto Matta, maar ons podium bestaat uiteindelijk uit Wifredo Lam, Paul Klee & Joe Overstreet. Die laatste sloeber is bij ons niet zo bekend, maar zijn nieuwe Aunt Jemima zal door iedereen gesmaakt worden die de oorspronkelijke pannekoeken bakkende zwarte moemoe kent die op de iconische Amerikaanse pakjes deeg staat. Bij Overstreet is Jemima geen volgzame en altijd glimlachende zwarte slavin, maar een pronte bitch met een mitrailleur in de hand waarmee ze de pannekoeken aan flarden schiet. Leuk!
De Menil Collection is dus meer dan surrealisme alleen (wat de oorspronkelijke kern van de collectie was). Helaas is er in de loop der tijden ook een aparte Twombly Gallery bijgekomen. Daar mag je ook niet fotograferen, maar de suppoosten, ongetwijfeld aan een burn out toe omdat ze een hele dag Cy Twombly moeten verdragen, kijken hier niet zo nauw. Dit oord is beslist net zoals het Brandhorst in München een heilige graal voor Twombly-addicts, maar wij gaan eens te meer niet akkoord. Kijk naar onze twee gestolen fotos: een triptiek die De Analyse van de Roos heet (zucht) en een doek dat De Baai van Napels werd betiteld (het Park van Boom had net zo goed gekund, zo arbitrair zijn Twomblys titels altijd, ze hebben nooit te maken met wat er te zien is maar de pseudo-intellectuele snob tuint daar toch steeds weer in). Snel over naar een andere aparte ruimte die wel de moeite waard is: de Dan Flavin Gallery. Alweer mag er niet gefotografeerd worden, maar als wij, die hier moedermens alleen zijn, tegen de Mexicaanse suppoost zeggen dat we dat verbod idioot vinden, gaat hij snel overstag. Muchas gracias! Het is ook een schitterende ruimte, vooral door de opening in het dak die een schaduw afwerpt die heel goed accordeert met de lichtbuizen van Flavin.
In het Museum of Photography lopen we ook even binnen (goede expo van mevrouw Farah Al Qasimi uit de Emiraten, de vertoonde foto, vol impliciete maatschappijkritiek, kenden we al van ergens anders), waarna we ons naar het MFA spoeden, maar eerst halt houden in de Sculpture Garden, die tegenvalt, op een Cloud Gate van Anish Kapoor na (al is die van Chicago nog een stuk knapper) en het Museum of Contemporary Art, dat ook tegenvalt omdat drie vierden van de binnenruimte gesloten is voor de opbouw van een expo die pas binnen 3 dagen geopend wordt. De kelder is wel open en heeft de kleine expo The Highway Hex van Will Boone te bieden. Niets om echt te onthouden, maar Boones lugubere grensbeelden hebben wel iets, en zijn metaforische verwijzing naar de witte lijn op de snelweg die op den duur hypnotisch inwerkt op je brein evenzo. Helaas is het belangrijkste gedeelte, een lange videofilm waarin Leatherface van The Texas Chainsaw Massacre een rolletje speelt, en een coyote ook, amateuristisch en vervelend. Er is meer te beleven in het MFA, waar wij de volgende 4 uur doorbrengen (twee blogs volgen morgen).
|
