 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 01-12-2019 |
 AMERIKA 2019: Ashley River Plantations |
Zullen we nog een paar plantages, beiden slechts een half uurtje rijden van Charleston, aandoen? Sure, altijd gezellig, al moeten we vandaag tot 2 hr wachten tot de zon erdoor komt. Allereerst The Middleton Place, waarvan we ook de huistour doen (verboden te fotograferen binnen), daarna Magnolia Plantation. Het waren beiden rijstplantages, want rijst was het ding van South Carolina. Maar toen machines handwerk overnamen, verloor SC haar dominante positie omdat zware machines niet in marshlands konden opereren, zodat de rijstwinning naar Arkansas verschoof. The Middletons waren een oude Britse familie, die zich aansloot bij de Amerikaanse onafhankelijkheidsstrijd en op grond van 800 slaven grote rijkdom verwierf in Charleston. Henry was zelfs gouverneur van SC, en later ambassadeur van het jonge Amerika in Rusland. Maar tijdens de burgeroorlog keerden de kansen. Natuurlijk steunden de Middletons de Confederates, maar dat kwam hen duur te staan. Een losgeslagen noordelijke kolonie brandde het hoofdhuis af (je kan de ruïnes nog zien) en de Middletons hadden ineens geen inkomen meer en dus ook geen geld om straftax te betalen aan de Noordelijken. Gelukkig voor hen was het een grote familie, een rijke nicht uit Philadelphia, getrouwd met een yankee en dus bona fide, kwam financieel ter hulp, en ook nu nog wordt de Middleton Foundation, die dit landgoed met mooie tuinen beheert, gecontroleerd door de huidige erfgenaam (dat is nu wel een Smith).
Magnolia, bijna naast de deur, was eigendom van Mr. Drayton, die ook geen gebrek had aan slaven om rijst te verbouwen. Ook hij was berooid na de burgeroorlog, maar ontdekte bij toeval dat er fosfaatrotsen onder zijn land te vinden waren. Dat was een natuurlijke meststof, en er waren toen nog geen kunstmatige meststoffen. Kassa kassa, zodat Drayton zijn tuin verder kon uitbouwen. Die tuin geldt als de oudste van Amerika en ook de meest romantische. Allemaal niet gelogen, het is een prachtige plek. Alleen maar jammer dat men hier wat te veel toegevingen aan de commercie doet. Als daar zijn actueel: een lelijke Chinese speelhof voor de kids (te lelijk om te fotograferen!), en een mini-zoo met beesten (wel leuk dat het dik varken een Amerikaanse familie met bange kids achter de ingang gevangen houdt, al is het best wel een vriendelijk zwijn, met een staartje dat krult van plezier). Nu, wij zien liever dieren in het wild, maar dat kan in de wilde tuin volop. Weliswaar geen alligators gezien (ze zijn er wel), maar wel twee schildpadden die mekaar achtervolgen (foto 7). En veel vogels uiteraard, naast stemmige bruggen en bloemen. Bovendien kunnen we hier eveneens W29, Audubon Swamp Walk (45 min) uitvoeren, want ja, swamps hebben ze hier ook, al zijn die nergens zo mooi als in Louisiana. En een uurtje lezen op een bank, de dag is weeral goed geweest. Maar de grootste verrassing staat ons s avonds te wachten. Een goede gelegenheid om afscheid te nemen van Charleston en haar vele fraaie kerken en huizen, maar ook een kennismaking met Patricia, een Antwerpse die al sinds 1978 in Amerika woont en nu een vriend van haar met personeelsproblemen helpt, omdat zij alles van de horeca afweet (ze was naar eigen zeggen vroeger General Manager van een ontbijtrestaurant in New York). Nee, ze mist België niet, ben je gek (nou ja, wij ook niet). En maant ons aan eens bij haar zus te gaan eten, die heeft een restaurant vlak bij de Bourla (Sophies Place). Ja, ze herkende ons accent. Eigenlijk is dat raar, want wij gaan er eerder van uit dat we accentloos spreken, wat ons evengoed natuurlijk meteen als een niet-Amerikaan ontmaskert. Maar haar vergaat het net zo. Meer dan 40 jaar in Amerika, en nog vraagt men Patricia waar ze vandaan komt. Je raakt je identiteit nooit kwijt, Bart de Wever heeft toch gelijk!
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
