 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 29-11-2019 |
 AMERIKA 2019: Atlanta, GA: High Museum of Art (2) |
Happy thanksgiving! Zeggen alle Amerikanen tegen mekaar op de 4de donderdag van november. Een feestdag die wij en ook Nederland niet kennen, al werd hij in 1621 geïntroduceerd door de uit Leiden afkomstige pelgrims, die zo blij waren dat hun eerste late oogst in New England gelukt was dat ze onmiddellijk overgingen tot een plechtige dankzegging aan God (nou ja, die lui deden sowieso niet veel anders dan boeren en tot God bidden). Anno nu is het vooral een familiegebeuren, zodat veel restaurants gesloten zijn, behalve diegenen die een speciaal thanksgiving menu presenteren (zoals wij er gelukkig een vonden). Er wordt veel kalkoen gegeten en vandaar ook het gebruik (sinds JFK) dat de president 1 levende kalkoen gratie verleent. Omdat geen enkele kalkoen bereid werd gevonden zich door Trump te laten zegenen, heeft The Donald, eraan gewend zichzelf en niemand anders dank te zeggen, dan maar zichzelf gratie verleend.
Maar we gingen nog iets zeggen over het High Art Museum van Atlanta, dat in een artistieke buurt ligt (waartoe ook ons hotelletje, de Artmore, behoort en ook een theaterzaal en de ruimte waar het lokale symphonische orkest opereert). Een prachtige plek van binnen, met een pente zoals in het Guggenheim (nou ja, iets democratischer) en wandversieringen van Sol leWit, zoals zo dikwijls. Speciaal is dat hier ook veel designkunst, vooral meubelen, wordt uitgestald. Met pareltjes uit de gilded age, herinner u de zomerresidenties van Newport, Rhode Island. En, best van al, een heel fraaie tafel annex stoel van Frank Lloyd Wright, die deze meubelen concipieerde voor een administratief centrum dat hij ergens in Wisconsin ontwierp. Helaas vielen die weinig evenwichtige stoelen met drie poten voortdurend omver, vooral als er iemand inzat, maar dat kon de geniale kunstenaar niet schelen: het moest mooi en creatief zijn, met functionaliteit was meneer het genie niet bezig.
Drie gelegenheidstentoonstellingen in het High Art. Een middelmatige over een zuiderse fotograaf, maar te veel reflectie om kiekjes van te nemen. Vooral echter een hele goeie over Romare Bearden (1911-1988), een in Amerika zeer gerespecteerde kunstenaar (niet zozeer bij ons, hebben wij de indruk). Deze zwarte Amerikaan met een lichte huid (zoals de hoofdpersoon van Philip Roths The human stain, die we nu aan het lezen zijn) maakte in 1978 zijn picturale dagboek, een combinatie van collage en schilderkunst, en deze Profiles zijn werkelijk allerschattigst. De helft gaat over Beardens armoedige jeugd in Charlotte, North Carolina en de bepalende personages daarvan, de andere helft speelt zich in Pittsburgh af, waar Bearden zich een reputatie als schilder opbouwde en met modellen in de weer was. Heel sympathieke en toffe tentoonstelling van een in Europa smadelijk onderschat kunstenaar. Het is wel zo dat Bearden aan kracht wint als je een hele reeks van zijn doeken ziet ipv slechts ééntje. De derde expo is schitterend gepresenteerd (ondermeer met toevoeging van muziek van Joy Division) maar interesseert ons niet. De genaamde Virgil Abloh, ook een zwarte maar met donkere huid, blijkt een modeontwerper te zijn die hoge ogen in het wereldje gooit. Cfr zijn campagne voor Louis Vuitton, met een driejarig zwart manneke als model. Men wil hier bewijzen dat zwarten dat even goed kunnen als die blanke nichten genre Karl Lagerfeld of Yves Saint Laurent, maar (a) dat geloofden wij zo ook wel en (b) of modeontwerpers nu blank, zwart, geel of appelblauwzeegroen zijn, we vinden die allemaal tot een minder interessante en in ieder geval omhooggevallen mensensoort behoren. Veruit het leukste aan deze hippe expo is het overtal aan hippe bezoekers, vooral vrouwelijke. De door haar vriendin en ons gefotografeerde zal je in ieder geval niet gauw bedelend op straat aantreffen, zoals vele van haar kleurgenoten in het zuiden. Geef toe, ze mag gezien worden, deze Southern Belle.
Maar wij hebben nu een afspraak met een andere Southern Belle: Charleston. 500 km en 5 uur rijden, en niks geen liedje als verwelkoming aan de staatsgrens, want South Carolina heeft de wereld geen enkele grote zanger of song geschonken, en zelfs de dans charleston werd hier niet uitgevonden. Maar de staat en stad heeft qua architectuur zeker meer te bieden dan spooky fabrieken, zoals die ene die wij onderweg toevallig tegenkwamen. En dat gaan we de komende 2 dagen onderzoeken, het douanegebouw bij avondlicht is alvast een goed begin.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
