 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 28-11-2019 |
 AMERIKA 2019: Atlanta, Georgia: High Museum of Art (1) |
We are glad Georgia is on your mind, stelt een bord aan de staatsgrens van Georgia, aldus verwijzend naar de wereldberoemde song van Ray Charles. Wanneer slaat de NVA terug met een Will Tura-erend Vlaanderen mijn land-plakkaat aan de taalgrens? Of gaan die drommelse en oikofobische linkse cultuurratten eerder lobbyen voor het satirische Vlaanderen boven van Raymond van het Groenewoud?
Eenmaal eerder zijn wij in Atlanta, de enorm uitgebreide hoofdstad van heel The South, geweest, en wel in 1990, voor een werkopdracht. Daar hebben we twee herinneringen aan: een heilige en een geilige, al is dat voor een West-Vlaming hetzelfde. De eerste: toen we met open dak in de auto van onze lokale agent over de freeways snorden (het was juni en dus erg warm) weerklonk plots een weinig bekend lied van Led Zeppelin uit de stereo-installatie, ttz Hey hey what can I do. Klonk geweldig, het is nog altijd een lievelingssong van ons. De tweede: wat doen 2 jonge businesslui na de werkuren en het klantenbezoek? Ze gaan, of gingen toen, naar de Gold Club, waar mooie meisjes aan table dancing deden, en wij geacht werden regelmatig dollarbriefjes tussen hun kousenband (of erger) te stoppen. Maak er geen bordeel van hoor, aanraken was streng verboden, en de meisjes waren studenten die dit deden om hun studies te bekostigen (zo vertelde tenminste onze agent het ons, het enige dat wij zeker weten is dat studeren aan een kwalitatieve prive-universiteit nog altijd erg duur is in Amerika).
Nu is er voor The Passenger maar 1 reden om in Atlanta 1 nacht door te brengen, afgezien van het feit dat een rit van Birmingham, AL naar Charleston, SC acht lange uren in beslag zou nemen: The High Art Museum, dat een stevige reputatie bezit als het beste kunstmuseum van The South (Miami is een speciaal geval en telt niet mee). Welnu, daar is inderdaad veel over te vertellen, en we hebben er met veel plezier drie uur in doorgebracht. Moet verdeeld worden over twee blogs, we hebben morgenvroeg ook nog wel even tijd hier rond te lopen. Voor vandaag een overzicht van het beste van de vaste collectie, die vooral sterk staat wat de 20ste en zelfs 21ste eeuw betreft:
Foto 2 en 3: Anish Kapoor en zijn concave cirkel. Ja, we kennen het, maar het is ook hier een publiekslieveling, en terecht. Leve die spelletjes met de waarneming! Leve The Passenger in honderdvoud op 1 foto!
Foto 4: Anselm Kiefer, altijd en overal indrukwekkend, ook hier met zijn Sonnenreste (we bevinden ons bij de Mayas, tussen constructie en destructie).
Foto 5: een ontdekking: Thornton Dial (1928-2016), een zwarte zuiderling zonder kunstopleiding, die zich in het gesegregeerde zuiden koest hield maar later ontdekt werd door de kunstwereld. En terecht. Dit museum heeft vele van zijn werken en ze zijn allemaal de moeite waard. Vooral dat op de foto (detail), een late collage die Dial werd geïnspireerd door 9/11. De hoofdtonen zijn wit, blauw en rood, oftewel de kleuren van de vlag. Ja, ook zwarten voelen zich Amerikanen.
Foto 6: Kara Walker. Zwarte madam met zwarte silhouetten uit zwart papier, een maestro in het genre. En altijd inhoudelijk boeiend.
Foto 7: Ellsworth Kelly in de minimalistische zaal, een meesterstuk van zaalontwerp, zoals zovelen hier (de werken van Dorothea Rockburne, naast Kelly, en Michael Heizer, de houten blokken, zijn haast even sterk als die van Kelly).
Foto 8: Francis Criss. Zeer intrigerend werk, tussen realisme en surrealisme in. En nog een verhuld zelfportret ook.
Foto 9: Robert Rauschenberg met een complex werk, laag op laag, too much information!
Foto 10: daar heb je George Inness weer, die ons altijd weer aanstaat, in tegenstelling tot zijn 19De eeuwse landgenoten (John Singleton Copley, waarvan we hoopten hem na Boston nooit meer tegen te komen, is hier ook vertegenwoordigd).
Foto 11: Robert Mangold, een specialist in het herdefiniëren van ruimtes met weinig middelen. Knappe kerel.
Foto 12: Dale Nichols, weer een ontdekking. Van dit winterbeeld in Nebraska krijg je het niet alleen koud als je ernaar kijkt, het trekt ook een beetje surrealistisch weg, met een vleugje gothic stijl Grant Wood op de koop toe.
Foto 13: El Anatsui. Grotere one trick ponys bestaan niet, maar niemand die dit zo goed kan als hij.
Foto 14: Ontroering. Once something has lived it can never really die, heet dit werk. Maar het is niet enkel een aanklacht op de jacht op herten. De stag in kwestie is ook de kunstenaar, Ronald Lockett, die net was gediagnosticeerd met AIDS en er twee jaar later aan zou overlijden.
Foto 15: Richard Dial, de zoon van Thornton van hierboven. Een geestige hommage van een kunstenaarszoon aan een kunstenaarsvader.
Foto 16: Pyramid van Stefan Bondell, een jonge artiest die wel iets te bieden heeft. De twee figuren op de voorgrond verbeelden een biddende moslim en een Joodse rabbi, die bovenaan is een Iraakse gevangene die in Abu Ghraib gemarteld werd door de Amerikanen. Dus iedereen is schuldig in de pyramide van het kwaad?
En dat was lang niet alles wat de moeite waarde was. Zie morgen, maar nu eerst even de nachtelijke wolkenkrabbers van deze veel te grote stad (6 miljoen inwoners en de drukste luchthaven van het land) bekijken.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
