 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 17-11-2019 |
 AMERIKA 2019: Bayou County (1) |
Born on The Bayou, zingt John Fogerty van CCR, al was hij bijlange geen zuiderling. Wij ook niet, maar John en wij kunnen goed doen alsof en koesteren een diepe liefde voor dit geheimzinnig gebied, dat we op deze mooie dag (tot 19 graden op de warmste uren, maar fris voordien en daarna) op drie verschillende wijzen gaan ontsluiten: wandelend, rijdend en varend.
Eerst langs het VISITOR Centre van Atchafalala Basin, waar een videofilmpje draait dat typisch besloten wordt met See you later alligator, waar een spectaculaire muurschildering hangt (foto 1) en waar men ons de wandelingen van de streek toont. Maar doe een oranje hesje aan, zegt de ranger, want het is hunting season (de T spreken ze niet uit zodat het als honey season klinkt) and you dont want to be mistaken for a deer. Hoezo, een hert op twee poten? We hebben al een roze trui aan, dat moet volstaan. Of zouden de jagers dat aanzien als een holebi-hert? Nu, we horen daadwerkelijk wat schoten in de verre verte, maar komen op onze langdurige W26 (Indian Bayou Loop, twee uur eneenhalf, we zijn na enige rijdagen toe aan wat beweging) verder enkel enige ruiters met honden tegen, waarmee we een praatje slaan. Daarna is het tijd voor een kleine verkenning per wagen, waarbij we stuiten op immer fraaie bomen (met Spanish moss niet zelden aan hun takken - de slimme Henry Ford loet dat verzamelen en gebruikte het als stoelvulling voor de eerste Ford Ts) en kleine nederzettingen, waar in het weekend onveranderlijk gemusiceerd wordt (maar het is zydeco, en die trekzakmuziek werkt snel op onze zenuwen, er staat ook maar 1 modern zydeconummer op onze roemruchte Southern Passenger playlist). En natuurlijk op de Bayou en de Swamp, het verschil is dat in de Bayou het water stroomt en in de swamp niet, dat is een stilstaande plas). Kan je allemaal beter bekijken vanop het water, wij nemen de Swamp Tour van 90 minuten van MacGees tussen 3 en 4.30 pm. Een air boat ride had ook gekund, maar daar lijkt het ons niet warm genoeg voor, das meer iets voor in The Everglades. Rustig varen met uitleg van de kapitein heeft zijn charme, en we weten ook enkele Blue Herons en Gators te bespeuren, cfr de fotos. Dat je hier alligators ziet is niet zo verwonderlijk, want er zijn er ongeveer 2 miljoen, dat is dubbel zoveel als dat er in Louisiana mensen wonen. Er mag dan ook op Gators gejaagd worden, maar enkel in september (dat is dus de ideale vakantiemaand voor alligators). De gids heeft ook interessante verhalen te vertellen over het verschil tussen Creolen (de nazaten van de oorspronkelijke Franse of Spaanse kolonisten) en de Cajuns. Cajun is een Engelse verbastering van Acadian, en de Acadians waren Franse hugenoten die om godsdienstvervolging te ontlopen naar Nova Scotia (Canada) uitweken. Maar dra waren daar de Engelsen de baas en die waren de Acadians/Cajuns ook liever kwijt dan rijk. Zodat een groot gedeelte van hen de wijk nam naar Louisiana waar immers ook Frans gesproken werd. Toch werden de Cajuns ook hier als tweederangsburgers beschouwd door de Creolen, maar ze mochten blijven, en er is nu nog altijd een cultureel verschil tussen beide groepen (naar het schijnt ook merkbaar in de bereiding van gumbo en jambalaya, toe maar al). Op het einde van de rondvaart nemen we de waterautosnelweg tussen Highway 10 die via twee bruggen over Bayou Teche loopt, een mooi staaltje engineering. Ja, we hebben die druk fotograferende Chinezen maar van boord gekieperd, want met hen kunnen we toch niet praten. Maar wel met de bazin van Chez Jacqueline, waar we aansluitend gaan eten. Jacqueline is nu 75 en al 50 jaar in Louisiana, maar ze spreekt nog altijd Engels met een accent, en met ons graag Frans. Werkelijk waar, zelden of nooit hebben we zo goed gegeten als hier. Op zn Frans, jazeker, Oeufs Parisiennes & Lapin Chasseur maar wel gekruid op zn Cajuns. Als ze zondags niet gesloten zou zijn, kwamen we morgen terug. Want naar Freds Lounge (info voor Dre) moeten we niet meer gaan. Het muziekcafe bestaat nog wel, maar Freds weduwe Tante, die in 2006 nog zo stoer met een heupfles whiskey rondliep, behoort niet meer tot de levenden, en dan kan het niet meer hetzelfde zijn. Al schijnt ze volgens voodoo-gebruik nog wel rond te spoken, she walks on guilded splinters! (Dr John, natuurlijk ook aanwezig op de Southern Passenger playlist).
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
