 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 15-11-2019 |
 AMERIKA 2019: Natchez, Mississippi |
In Natchez waren we in 2007 ook al even, met Dre. Het is het Doornroosje van Mississippi, geheel ingeslapen en terend op een rijk verleden van veelal katoenhandelaars wier Plantations doorgaans in Louisiana lagen. Frans, Brits, Spaans, weer Brits en dan Amerikaans bezit, lees d3 tekst op foto 2 maar, het is een boeiende geschiedenis. Waarin de slavenhandel, wat had u gedacht, natuurlijk centraal stond. Natchez had, na New Orleans, de grootste slavenmarkt van Amerika, en wat we niet wisten is dat zelfs zwarte freemen, want die bestonden ook (vrijgelaten door goede meesters) niet zelden slaven hadden - zozeer was het systeem ingeburgerd in de maatschappij. En indien die freemen op familiebezoek gingen naar het Noorden, moesten ze oppassen niet door slavenhandelaars gekidnapt te worden - cfr de waarschuwing in een krant van Boston, en cfr de film Twelve years a slave, die deze problematiek als uitgangspunt had.
Wij verblijven hier 1 nacht in de Oak Hill B&B, bij Doug, die alles van The South afweet. Zijn huis is ook geklasseerd en kan bezocht worden, wij kunnen als gast natuurlijk gratis een paar fotos nemen, en hebben de verdieping boven geheel voor eigen gebruik. Aan de tafel van de foto zijn we nochtans niet alleen voor het ontbijt. Een bejaard koppel uit Arkansas, maar ook Jorge, een vriend van Doug, die eigenlijk van Columbia is. Hij kwam in Miami terecht om La Violencia te ontvluchten en dreef er een zaak in Chinaware, maar toen kwam, niet lang na Katrina, orkaan Irma op Miami af. De schrik zat er goed in, en The Weather Channel dreef de spanning op (erger dan Katrina! Uiteindelijk bleek dat niet zo te zijn, het werd geen direct hit). Gevolg was dat stapels inwoners van Florida westwaarts vluchtten, ook Jorge en zijn vrouw, maar zij konden geen onderkomen vinden want alle hotels en motels waren volgeboekt. Tot ze Natchez bereikten en bij Doug terechtkwamen. Een en ander beviel Jorge dermate goed dat hij een huis kocht in Natchez en hier zijn zaak heropstartte. Hij kwam in de lokale krant als orkaanvluchteling en iedereen groette hem op straat, wat natuurlijk niet zo was in Miami, waar je anoniem bent. Wat een verhaal. Maar ja, The South weet wat gastvrijheid is.
Al gaat het er wel allemaal een pak trager. De mensen bewegen langzaam, en ze spreken nog langzamer, met die befaamde Southern drawl. Dat merk je ten overvloede in de drie iconische huizen die wij vandaag met een combiticket bezoeken. Je mag er binnen niet fotograferen, maar of het nu Longwood, Stanton of Rosalie is, je moet telkens een uitleg ondergaan die langer duurt dan in het Noorden (in Stanton is iedereen bovendien in 19de eeuwse klederdracht uitgedost). Het zijn natuurlijk fraaie huizen, daar niet van. En je hoort wel eens rare dingen. In Stanton hangt een kopie van Rafaël, waarover de wetenschap verdeeld is: heet die nu Madonna with child or Madonna with chair (omdat Jezus halvelings op een stoel zit). Zegt onze begeleidingsdame: I consider it my lifes mission to find out which title is correct. Maar mens toch, denken wij. Rafael schilderde voor opdrachtgevers, die altijd hetzelfde vroegen. Tuurlijk dat de prins van de renaissance er dan al eens een stoel bijschilderde, teneinde niet in slaap te vallen door altijd exact hetzelfde te moeten doen. Maar met titels was die mens verder niet bezig hoor (met niet zo propere meisjes wel, zodat hij jong overleed aan syfilis). Deze anekdote doet ons denken aan alweer een nummer van onze Southern Passenger playlist: Rednecks (Randy Newman), met als geweldig refrein: We are rednecks (x2), we dont know our ass from a hole in The ground, We are rednecks (x2), we are keeping The Niggers down. Neen, hier leven niet de grootste intellectuelen van Amerika, maar Natchez, waar de gewone huizen, alsmede de katholieke kerk en een bandstand aan het water, eigenlijk even bekoorlijk zijn als de grote tourhuizen, om van de bomen nog maar te zwijgen, blijft wel een verplichte stop op de route richting New Orleans. Waarna we twee uur te rijden hebben, en onszelf alweer een eargasm bezorgen. Want we zijn erin geslaagd nu toch A real mother for ya in de beste versie van Texaan Johnnie Guitar Watson op spotify te vinden! Bliss! Meteen op Southern Passenger gepleurd natuurlijk, onze lijst bevat nu 150 nummers, grrrroovy!
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
