 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 02-11-2019 |
 AMERIKA 2019: Blue Ridge Parkway (1) en Taubman Museum of Art, Roanoke |
De Blue Ridge Parkway begint waar de Sky Line Drive eindigt, en is een even mooie route door het gebergte van Virginia, dat hier de Blue Ridge Mountains heet maar eigenlijk gewoon een onderdeel van de Appalachen is. 400km verder liggen de Great Smokies, en daar gaan wij naartoe, zij het in verschillende etappes. We zien meteen dat er erg veel blaren zijn afgewaaid door de schuld van storm Bessie, maar slechter nieuws is dat de Parkway tussen Lexington en Roanoke afgesloten is, allicht vanwege takken of zelfs ontwortelde bomen op de weg. Dat kan gebeuren, gaan we maar door de vallei naar Roanoke, de zelfverklaarde hoofdstad van Zuid-Virginia, en hebben we meer tijd voor het lokale kunstmuseum.
Wat nu, heeft het Guggenheim van Bilbao een filiaal gekregen in Roanoke? Daar lijkt het wel een beetje op, al is Gehry niet de architect van het Taubman Museum of Art, dat in 2008 de deuren opende. Knap gebouw, ook van binnen (met de Flower Bomber van ene Paul Villinski hoog boven de lobby). Wat er te zien is, is niet allemaal even knap. De vaste collectie bevat veel Amerikaanse kunst van de 19de eeuw, en buiten het obligate portret van specialist Singer Sargent is dat niet en nergens ons ding. Ook voor Huntopia, een maffe combinatie van Victoriaanse interieuren met neo-expressionistische doeken van een zekere Hunt Slonem halen wij de neus op. Maar gelukkig is er ook Pop Power from Warhol to Koons, Masterworks from The Collections of Jordan D. Schnitzer and his Family Foundation. Ja, die meneer Schnitzer heeft zijn best gedaan, al moet je natuurlijk de flauwiteiten van Koons en enkele onbekende anderen in koop nemen. Maar het ruimtelijk concept van deze expo is schitterend, kijk maar naar de eerste foto met de rode sculptuur van Donald Sultan en de Koninklijke portretten van Warhol daarachter. Helemaal subliem is de zwarte Marilyn van Andy Warhol, hem ingegeven door de zelfmoord van de actrice. De achterkant van de Amerikaanse droom, Warhol was echt niet zo oppervlakkig als hij zelf dikwijls voorgaf te zijn. Zeer goed vinden wij eveneens de Japanse geweldenaar Takashi Murakami (het werk op de foto is zijn hommage aan Bacon!), de minimalistische Minnie van Damien Hirst (die toch echt veel meer in huis heeft dan Koons, kan je heel goed zien in hun beider gebruik van Disneyfiguurtjes), Lichtensteins bijzonder geestige update van Munchs De schreeuw en Robert Indianas iconische LOVE, hier als vloerkleedje. Ontdekkingen zijn dan weer de Engelsman Julian Opie met zijn surreële prints en Donald Sultans mimosas en tussenin kunnen we zelfs Keith Haring per uitzondering eens uitstaan. Diens dancing Dog heeft toch meer om het lijf dan al die mannetjes, die ons steeds weer aan dat Italiaanse mannetje van La Linea indertijd doen denken. Ja, deze expo was een goed intermezzo, en verder staan we nog wat te kijken naar Julie Speed, die met East of The sun and west of The moon ook een tentoonstelling heeft lopen in Taubman. Rare madam, werkzaam en woonachtig in Marfa, Texas, het Mekka van de minimalisten (wij gaan er langs in de 2de helft van december). Maat Speed is andere koek, zij is eerder een post-surrealiste, alsof ze Magritte wil heruitvinden. Ons heeft ze niet verkocht, maar toch 1 voorbeeld op foto. Dat werk heet The xenophobe, waarin een man met drie ogen een geliefde wil beschermen tegen inbrekende figuren links bovenaan (die uit een Japans houtblok lijken ontsnapt te zijn) maar geen oog (ook al heeft hij er drie) heeft voor de echte bedreiging (de slang op de voorgrond). Raar, we zegden het al, maar technisch wel zeer goed uitgevoerd.
Waarna we de Blue Ridge Parkway boven op de bergen terugvinden, hier is tie wel weer geopend, een laatste panoramische blik op Roanoke werpen en door een immer mooie natuur naar Floyd karren, waar ons een muzikale avond te wachten staat, waarover morgen meer.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
