 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 31-10-2019 |
 AMERIKA 2019: Washington (6), Renwick Gallery & Hirschorn Museum, vaste collectie |
Gezien het mooie weer spenderen we 4 van de 8 uur die hier tot onze beschikking staan buiten, en The National Mall is dat natuurlijk dubbel en dik waard. Voorname gebouwen zat, en zelfs een walk of Fame, zoals in Hollywood, alleen bestaat die hier uit lui die de extra mile hebben gedaan, ttz een speciale dienst voor de gemeenschap hebben geleverd, zoals Melvin Jones, de stichter van de Lions Club. Iets voor jou, Donald? Eerder een speciale dienst voor jezelf zeker? Het Witte Huis ligt zoals gewoonlijk in de schaduw, dus niet gefotografeerd, maar het wordt van aan de overkant in de gaten gehouden door Washington te paard, die zo nodig een kanon op Trump kan afvuren.
Wij houden het bij de Schone Kunsten en omdat de Renwick Gallery onlangs fraai gerestaureerd is wilden we daar toch zeker eens binnenstappen. Het museum van de architect van het kasteel doet vooral in design, maar het heeft ook een mooie lichtluchter van Leo Villarreal te bieden en een meditatieve tempel van David Best, die toch wel indruk maakt. De briljante uitspraak van Anais Nin op de foto is er zeker op van toepassing, want je denkt eerst waarlijk in een gouden gevaarte binnen te stappen, maar in feite is het allemaal hout, en op die houten vlakken mag je boodschappen schrijven, bv om een verloren geliefde te herdenken. Beetje New Age allemaal, Best is dan ook vooral bekend als tempelmaker voor THE BURNING MAN, het populaire tegencultuur-festival dat elk jaar in Nevada gedurende een volle week plaatsvindt, maar je blijft hier toch graag een kwartiertje zitten, zeker als je zoals wij wat moegesloft zijn. Anders ook niet te versmaden: de designobjecten (vooral theepotten) van Michael Sherrill. De schenkkan op de 2de foto heet Jacobs ladder, grappig.
Toch hebben we nog 1 afspraak vandaag. Niet met The National Gallery, die we na twee uitputtende bezoeken in 2013 en 2016 terdege kennen, en ook niet met het Reynolds American Art Museum (anders ook zeer goed) of de Freer Gallery (een topadres voor de Aziatische kunsten), maar wel met het ronde gebouw dat het Hirschhorn is. Die herschikken regelmatig hun collectie en pakken steevast uit met boeiende gelegenheidstentoonstellingen, en dat is nu niet anders, al valt ééntje (Pat Steirs Color Wheel) ons zwaar tegen. De andere daarentegen, zie volgende blog, is een van de allerbeste expos, zoniet DE beste, die wij dit jaar zagen. Maar het deel van de vaste collectie dat nu on view is, mag er ook ten zeerste wezen. Sommige meesterstukken (van Bacon, van Mona Hatoum) zijn niet fotografeerbaar wegens reflectie, maar de ruimtelijke zaalopstelling doet wonderen voor de hand van Felix Gonzalez-Torres (ontroerend, want het is de hand van een welzijnswerker die de partner van de kunstenaar in zijn AIDS-doodsstrijd hielp) en de zoals steeds ongemeen zuivere werken van zenmeester-minimalist Lee Ufan, onze vaste favoriet. De ronde cirkelvorm van het Hirschhorn wordt ook steeds klasrijk benut. In casu door Mark Bradford en zijn machtige Picketts charge-in situ installatie. Zoals steeds bij deze zwartmens (die we ook misten in het Museum of Afro American History & Culture) is het een politiek werk dat een zogenaamd cyclorama uit de 19de eeuw van de Fransman Philippoteaux dat een belangrijke slag van de burgeroorlog weergeeft, bewerkt met abstracte lappen papier, aldus een parallel trekkend met de polarisatie die Amerika heden ten dage teistert. Bradford en ook Barbara Krueger, in de kelder (Belief + doubt = sanity, denk daar eens over na, het is een merkwaardige titel) zijn grote moderne kunstenaars, maar ze zijn even oud of ouder dan wij, net als andere groten van deze tijd die nog in leven zijn. Dan wel leuk om weten, voor onze kinderen en kleinkinderen, dat er toch enkele jonge artiesten zijn die in onze ogen bekwaam zijn de rol over te nemen, cfr de laatste twee fotos. Alicja Kwade, steeds weer steken we de loftrompet over haar af, deze Weltlinien-installatie zet alweer je waarneming op scherp, en Avery Singer, die we ook niet voor het eerst zien, weet hoe je met computers kunst maakt, het is kunst voor de 21ste eeuw. Op deze nog jonge dames kunnen we toch nog iets meer rekenen dan op onze brave troonopvolgster!
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
