Gisterenavond woonde ik ons congres bij. Bart was in bloedvorm: grappig, gevat, strijdvaardig maar vooral heel, heel realistisch. De kans op slagen is minimaal (zijn Titanic-beeldspraak liet weinig aan de verbeelding over). Het vertrouwen in Verhofstadt is nihil, de eerste communautaire afspraken zijn onbestaande. Maar goed, we kunnen niet anders, nu aan de zijlijn gaan staan is al helemaal geen optie. 23 maart is alvast voor mij de vervaldatum. Als er op dat ogenblik geen verdedigbaar communautair akkoord op tafel ligt moeten we er gewoon mee kappen. De martelgang zal dan lang genoeg geduurd hebben, de uitstroom van kiezers naar LDD ook.

Daarmee komt dan ook een einde aan het participatief Belgisch overlegmodel. Hoe ver kan je gaan, hoe diep kan je buigen voor de minderheid van de bevolking? Wat als na 4 (kartel)jaren kei- en keihard werken de wijn naar vaal water smaakt?

Burke, conservatisme, evolutie geen revolutie, 'België is een bruistablet': ik heb het er allemaal mee gehad. Sorry Bart, als het nu niet lukt betekent dat het failliet van jouw paradigma. Dan rest er ons enkel de optie om via het Vlaams Parlement eenzijdig de onafhankelijkheid uit te roepen. Neen, niet nu, wel over 5, 10, 15 jaar. En dan zullen we onze politieke strategie daar ook op moeten afstemmen. In dat geval kan het bijvoorbeeld onze ambitie zijn om uiterlijk in 2012 een referendum over Vlaamse onafhankelijkheid uit te schrijven. Geen meerderheid pro? Geen probleem, in Québec zullen ze binnenkort hun derde onafhankelijkheids-referendum achter de rug hebben... 


Of, mijn geliefde voorzitter, zie ik het verkeerd? Ben ik het die ditmaal te zwartgallig is?



   Onze Bart De Wever: de Mohammed Ali van de Vlaamse politiek 'floats like a butterfly, stings like a bee'


 Edmund Burke: Wat als er geen evolutie meer mogelijk is?